Αλεξία Κουδιγκέλη: «Ζωγραφίζω το αποτύπωμα που μου αφήνουν οι άνθρωποι»

Η Αλεξία Κουδιγκέλη είναι μια εικαστικός που βρίσκεται στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής της καριέρας. Ανέκαθεν αγαπούσε τη ζωγραφική, καθότι από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήταν με ένα πινέλο στο χέρι. Αυτή η αγάπη της για την τέχνη τη συντρόφευε μέχρι που τελείωσε το σχολείο και ακολούθησε το όνειρό της για ανάλογες σπουδές στην Αγγλία. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και όπως δηλώνει αφοπλιστικά: «Θέλω να πάω την ελληνική ζωγραφική ένα βήμα παρακάτω». Παρόλο που μέχρι σήμερα η Αλεξία δεν έχει βρεθεί στο νησί των Ανέμων, μία πολύ καλή αφορμή για να το επισκεφτεί αποτέλεσε το γεγονός ότι πραγματοποιεί εκεί την εικαστική έκθεση «Η ατίθαση παλέτα της θάλασσας». Η συγκεκριμένη έκθεση θα λάβει χώρα στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μυκόνου, από τις 5 έως τις 10 Αυγούστου και η ίδια μας εξηγεί τι πρόκειται να δούμε εκεί, ενώ ταυτόχρονα ξετυλίγει και το κουβάρι της πορείας και της ζωής της μέχρι σήμερα.

Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη ζωγραφική;

Πάντα ζωγράφιζα, από όταν ήμουν μικρό παιδί. Δεν έχω δηλαδή αναμνήσεις από τον εαυτό μου χωρίς αυτή. Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου οκτώ χρονών, ζήτησα από τη μητέρα μου να με γράψει σε μία σχολή για να μάθω να ζωγραφίζω καλύτερα. Τότε νομίζω ήταν που ξεκίνησα να ασχολούμαι έντονα και το συνέχισα μέχρι τα δεκαοκτώ μου χρόνια.

Έχεις πραγματοποιήσει σπουδές επάνω σε αυτόν τον τομέα;

Σε ηλικία 18 ετών, έκανα προετοιμασία για τη σχολή Καλών Τεχνών, όμως τελικά έφυγα στην Αγγλία για να σπουδάσω. Συγκεκριμένα, φοίτησα στο University of the Arts London (UAL). Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και η αλήθεια είναι πως ενώ πήγα με σκοπό να μείνω εκεί μόνιμα, το ταξίδι αυτό με έκανε να αγαπήσω την Ελλάδα περισσότερο και να γυρίσω με μεγαλύτερη όρεξη πίσω. Επέστρεψα, λοιπόν, γεμάτη γνώσεις και ερεθίσματα. Στο Λονδίνο είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι επειδή φιλοξενεί πολλούς διαφορετικούς λαούς, ο κάθε ένας σου αφήνει ένα δικό του στίγμα, ενώ έχεις τη δυνατότητα να δεις πώς αποτυπώνουν οι λαοί αυτοί τις επιρροές τους στον καμβά.

“Αν με εμπνέει κάτι γενικότερα στη δουλειά μου είναι οι άνθρωποι και η πολυπλοκότητά τους”

Ποια θέματα σου κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον;

Αν με εμπνέει κάτι γενικότερα στη δουλειά μου είναι οι άνθρωποι και η πολυπλοκότητά τους. Κάνω κυρίως εξπρεσιονιστικές φιγούρες, δηλαδή εστιάζω στην αύρα των ανθρώπων και όχι τόσο στα χαρακτηριστικά τους. Νομίζω πως πάντα ζωγραφίζω το αποτύπωμα που μου αφήνουν οι άνθρωποι. Δεν θα εστιάσω στον άνθρωπο, αλλά στην εντύπωση που μου άφησε.

Υπάρχει κάποια στιγμή στην καλλιτεχνική σου πορεία μέχρι τώρα που να έχεις ξεχωρίσει;

Πολύ σημαντική για εμένα ήταν η πρώτη μου ατομική έκθεση στην γκαλερί «Αγκάθι – κartάλος». Ο Γιώργος Καρτάλος είναι ένας ιδιαίτερα σημαντικός άνθρωπος και συνεργάτης, καθώς μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω την καριέρα μου, ενώ έχει υπάρξει και μέντοράς μου. Με έχει βοηθήσει πραγματικά πολύ.

Πώς θα μας περιέγραφες τη ζωγραφική σου; Ποια τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν την ώρα της δημιουργίας;

Είμαι ένας άνθρωπος που σκέφτεται πάρα πολύ μέσα στη μέρα. Όταν κάθομαι να ζωγραφίσω, είναι λες και «αδειάζω» στον καμβά. Δηλαδή σταματάω να σκέφτομαι. Είναι η μόνη στιγμή που νιώθω ελεύθερη να δω τι νιώθω. Και αυτό είναι πολύ όμορφο. Οι καμβάδες είναι σαν τα όνειρα. Πρώτα τους ζωγραφίζω και μετά παρατηρώ και προσπαθώ να αναλύσω πώς αισθάνομαι και τι συμβαίνει από πίσω. Πρώτα ζωγραφίζω και μετά σκέφτομαι τι ακριβώς ζωγράφισα. Νομίζω ότι πρέπει να σεβόμαστε κάθε φορά το πώς αισθανόμαστε και το τι αποτυπώνουμε στον καμβά. Μπορεί για παράδειγμα να δημιουργήσω κάτι την ώρα που δεν νιώθω καλά, αλλά δεν θα παρέμβω σε αυτό το συναίσθημα, διότι υπήρξε, ήταν αληθινό. Σου αρέσει δεν σου αρέσει, μπορείς απλώς να το αποδεχτείς.

“Όταν κάθομαι να ζωγραφίσω, είναι λες και «αδειάζω» στον καμβά. Είναι η μόνη στιγμή που νιώθω ελεύθερη να δω τι νιώθω”

Υπάρχει κάποιο έργο που να σε δυσκόλεψε πάρα πολύ;

Οι πιο δύσκολοι πίνακες που έχω κάνει είναι τις μέρες που δεν ξέρω πως νιώθω. Τις μέρες που είμαι μπερδεμένη και δεν είναι ξεκάθαρο αυτό που νιώθω, εκεί δυσκολεύομαι πιο πολύ.

Από τις 5 έως τις 10 Αυγούστου θα πραγματοποιήσεις μια ατομική έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μυκόνου.

Η έκθεση έχει τίτλο «Η ατίθαση παλέτα της θάλασσας» και είναι μια ενότητα 24 ζωγραφικών έργων, ακρυλικά σε καμβά, ποικίλων διαστάσεων. Σε αυτή τη θεματική εστιάζω στο νερό, το οποίο ήταν ένα στοιχείο που με ενδιέφερε πολύ. Το βλέπω ως μια μεταφορά της ρευστότητας και των συναισθημάτων μας. Όπως αλλάζει το νερό τις μορφές του, έτσι κάνουν και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Σε αυτή την έκθεση θα  υπάρχουν θαλασσογραφίες, δηλαδή άνθρωποι σε θαλασσινά τοπία, όπως λιμάνια ή καράβια. Η Μύκονος είναι ένα μέρος που εκτός από κέντρο τουρισμού, είναι κέντρο πολιτισμού. Είναι ιδιαίτερο νησί και είμαι πολύ τυχερή που θα παρουσιάσω εκεί τη δουλειά μου. Για να είμαι ειλικρινής, είμαι ενθουσιασμένη!

Πώς θα μας περιέγραφες τα έργα που θα δούμε στην έκθεση σου;

Τα έργα μου είναι σαν ένα ταξίδι. Στην αρχή όταν πρωτοξεκίνησα να τα φτιάχνω, η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη, οπότε υπήρχε έλλειψη χρώματος, έντονες κινήσεις. Καθώς περνούσε ο καιρός και άλλαζε η δική μου ψυχοσύνθεση, άλλαζε και η χρωματική παλέτα, άνοιγαν τα πανιά των καραβιών. Μάλιστα, στο τέλος γίνεται μια έκρηξη χρωμάτων. Μέσω αυτής της θεματικής, είχα και την ευκαιρία να δω το ταξίδι μου. Συνειδητοποίησα ότι η τέχνη με βοήθησε να ηρεμήσω και να βρω την εσωτερική μου γαλήνη και ισορροπία.

“Η Μύκονος είναι ένα μέρος που εκτός από κέντρο τουρισμού, είναι κέντρο πολιτισμού. Είναι ιδιαίτερο νησί και είμαι πολύ τυχερή που θα παρουσιάσω εκεί τη δουλειά μου”

Θεωρείς πως ο θεατής δένεται με τα έργα των καλλιτεχνών;

Βεβαίως. Αυτό που πραγματικά απολαμβάνω είναι το ότι κάποιος μπορεί να κάτσει μπροστά από έναν πίνακά σου, να τον χαζέψει και να δει κάτι που τον αφορά, κάτι που αγγίζει τη δική του ψυχή, κάτι οικείο. Θέλω ο κόσμος να δένεται και να συνδέεται με τα έργα μου.

Στο παρελθόν, έχεις επισκεφτεί τη Μύκονο;

Όχι, είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το νησί. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Μάλιστα, ήθελα να κάνω μία έκθεση που να τιμά τον συγκεκριμένο τόπο. Αυτό ήταν μια πρόκληση για μένα. Η Μύκονος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και η έμπνευση έγινε έργο. Πάντα με γοήτευε το νερό. Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να συνδυάσω τη Μύκονο με αυτή μου την αγάπη.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Έχεις σκεφτεί την επόμενη θεματική;

Μετά από αυτή την έκθεση, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσω να ζωγραφίζω (γέλια). Δεν έχω αποφασίσει ποια θα είναι η επόμενη θεματική μου και η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να αποφασίσω πριν ολοκληρωθεί αυτή τώρα. Θεωρώ ότι ναι μεν έχω τελειώσει με τα έργα, αλλά η θεματική ολοκληρώνεται όταν δει τη δουλειά μου και ο θεατής.

“Δεν με ενδιαφέρει τόσο να κάνω διεθνή καριέρα ή να μείνω στην ιστορία, όσο το να ζήσω στο παρόν ως μία ζωγράφος που μπορεί να αγγίξει τον μέσο Έλληνα και να μπει στο σπίτι του”

Ποιο το μεγαλύτερο σου όνειρο;

Θα ήθελα να πάω την ελληνική ζωγραφική ένα βήμα παρακάτω. Δεν με ενδιαφέρει τόσο να κάνω διεθνή καριέρα ή να μείνω στην ιστορία, όσο το να ζήσω στο παρόν ως μία ζωγράφος που μπορεί να αγγίξει τον μέσο Έλληνα και να μπει στο σπίτι του.