Αχιλλέας Πιπερίδης: «Έχω πετύχει μόνο το 1% των στόχων μου»

Σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησε να μαθαίνει κιθάρα. Άλλωστε, εκείνη την περίοδο μπήκε για πρώτη φορά στις αίθουσες της μουσικής σχολής Γ. Αξιώτης στη Μύκονο. Τότε, δεν φανταζόταν καν πως ύστερα από μερικά χρόνια θα έπαιζε μουσική σε ορισμένες από τις κορυφαίες μουσικές σκηνές της Ελλάδας. Ο ίδιος μιλά στο Mykonos Post για τη σχέση του με το νησί των ανέμων, τη μουσική του πορεία και εξέλιξη, καθώς και για όλα όσα έχει πετύχει, αλλά και όσα επιθυμεί να πετύχει στο μέλλον.

«Η ζωή στη Μύκονο ήταν ίσως και καλύτερη από την πρωτεύουσα»

Ο Αχιλλέας μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου και έμενε μαζί με τη μητέρα του και την αδερφή του, ενώ ο πατέρας του με τον αδερφό του, λόγω δουλειάς, ζούσαν στη Μύκονο. Ωστόσο, κάθε καλοκαίρι όλη η οικογένεια βρισκόταν στο νησί των ανέμων. Κάποια στιγμή, οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι, ώστε ο Αχιλλέας σε ηλικία εννέα ετών να μετακομίσει μόνιμα στη Μύκονο. «Η οικογένειά μου ζούσε χώρια. Εγώ έμενα στην Αθήνα μαζί με τη μητέρα και την αδερφή μου και ο πατέρας μου με τον αδερφό μου ζούσαν στη Μύκονο. Κάθε καλοκαίρι σμίγαμε όλοι μαζί, καθώς περνούσαμε τη θερινή σεζόν στο νησί. Όταν ήμουν περίπου εννέα χρονών, οι γονείς μου πήραν την απόφαση να μείνουμε όλοι πια στη Μύκονο. Οπότε εγώ με τη μητέρα μου κατεβήκαμε και εγκατασταθήκαμε εκεί. Η αδερφή μου έμεινε πίσω για σπουδές. Από τετάρτη δημοτικού μέχρι και την τρίτη λυκείου έμεινα  στο νησί», εξομολογείται στο Mykonos Post. Αναμφίβολα, η αλλαγή περιβάλλοντος, ειδικά από μια πόλη όπως η Αθήνα στη Μύκονο, ήταν μεγάλη. Ο Αχιλλέας έπρεπε να αφήσει πίσω τους φίλους του, τις παρέες του, την καθημερινότητα που είχε και να μετακομίσει μόνιμα στη Μύκονο, σε μία πιο κλειστή κοινωνία που σε ελάχιστα πράγματα θύμιζε τη ζωή στην Αθήνα. «Ήταν σίγουρα μια πολύ μεγάλη αλλαγή. Έπρεπε να αφήσω πίσω μου πολλά. Όμως, η ζωή εδώ στη Μύκονο ήταν ίσως και καλύτερη από την πρωτεύουσα. Όλα ήταν πιο ανέμελα. Εγώ ήμουν και τυχερός, καθώς είχα ήδη έναν φίλο εδώ, οπότε με βοήθησε να εγκλιματιστώ. Ήμουν βέβαια και λίγο περίεργη περίπτωση, διότι ως παιδί -αλλά μέχρι και σήμερα- δεν απολάμβανα ποτέ το έξω. Ήμουν πιο πολύ της άποψης ‘’καθόμαστε σπίτι με την παρέα μας και περνάμε καλά’’. Στη Μύκονο, μέναμε όλοι κοντά ο ένας από τον άλλο, οπότε ήταν εύκολο να βρισκόμαστε, να πηγαίνουμε για ποδήλατο και να παίζουμε μπάλα στην αλάνα. Ήταν όλα πιο μαζεμένα -ακριβώς όπως μου άρεσε. Έτσι, συνειδητοποιώ πως οι γονείς μου πήραν τη σωστή απόφαση που ήρθαμε μόνιμα στη Μύκονο. Ιδιαίτερα όταν στην πορεία έφυγα ως φοιτητής για να σπουδάσω, κατάλαβα ότι η ηρεμία του νησιού μου έκανε καλό και μου ταίριαξε απόλυτα».

“Συνειδητοποιώ πως οι γονείς μου πήραν τη σωστή απόφαση που ήρθαμε μόνιμα στη Μύκονο. Ιδιαίτερα όταν στην πορεία έφυγα ως φοιτητής για να σπουδάσω, κατάλαβα ότι η ηρεμία του νησιού μου έκανε καλό και μου ταίριαξε απόλυτα”

«Άρχισα να ακούω κιθαρίστες και έλεγα “Θέλω και εγώ να παίζω έτσι”»

Σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησε να μαθαίνει κιθάρα. Όταν είδε στην τηλεόραση έναν κιθαρίστα να παίζει μουσική, κάτι ξύπνησε μέσα του και έτσι, πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο. Πού να ήξερε, όμως, ότι η αθώα και αυθόρμητη επιθυμία του θα τον οδηγούσε στο να εξελιχθεί σε έναν επιτυχημένο μουσικό; «Κιθάρα ξεκίνησα να μαθαίνω στην πρώτη γυμνασίου, το 2007. Ήταν να ξεκινήσω έναν χρόνο νωρίτερα, αλλά στον Γ. Αξιώτη δεν υπήρχε κενή θέση και έπρεπε να περιμένω να φύγει κάποιο παιδί για να πάω εγώ. Γενικά, η μουσική υπήρχε παντού μέσα στο σπίτι μου. Ο πατέρας μου ασχολείται και με την κατασκευή ηχείων, οπότε πάντα ακούγαμε μπόλικη μουσική. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, μου άρεσε το τουμπερλέκι, αλλά δεν έμαθα ποτέ να παίζω. Έπειτα, θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα που καθόμασταν με τους γονείς μου μπροστά στην τηλεόραση και είδα έναν κιθαρίστα. Έπαιζε πολύ ωραία και κάπως έτσι πήρα την απόφαση να το δοκιμάσω και εγώ. Στην αρχή ήμουν πολύ τεμπέλης, το έβλεπα ως μια εξωσχολική δραστηριότητα, αλλά στην πορεία κάτι ξεκλείδωσε μέσα μου και το είδα εντελώς διαφορετικά. Άρχισα να ακούω κιθαρίστες και έλεγα “Θέλω και εγώ να παίζω έτσι”, οπότε προσπάθησα παραπάνω», λέει με ειλικρίνεια ο Αχιλλέας στο Mykonos Post. Έτσι, σιγά σιγά με τον καιρό, ξεκίνησε να προσπαθεί όλο και περισσότερο. Δίπλα του σε αυτήν τη μουσική πορεία ήταν και ο πρώτος του καθηγητής, Μπάμπης Αμοιρίδης, ο οποίος σύμφωνα και με τον ίδιο τον Αχιλλέα, τον βοήθησε πολύ. Στη συνέχεια, ήρθαν ορισμένες εμφανίσεις σε συναυλίες της μουσικής σχολής, ενώ παράλληλα δημιούργησε και τη δική του μπάντα. «Άρχισα να εμφανίζομαι στις συναυλίες του Αξιώτη, ενώ το 2013 και 2014 μαζί με κάποια παιδιά εμφανιστήκαμε στο Mykonos Music Movement στη Λάκκα. Τότε αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα μικρό γκρουπάκι με το όνομα «Four Music». Παίζαμε κυρίως έντεχνα, αλλά στην πορεία τα άτομα άλλαξαν και δημιουργήσαμε κάτι λίγο διαφορετικό. Ήθελα να παίζουμε κομμάτια που άλλες μπάντες δεν έπαιζαν, όπως για παράδειγμα Πυξ Λαξ. Το νέο σχήμα, “The Friends”, όπως αποκαλούμασταν, δημιουργήθηκε το 2020 με αφορμή μια εμφάνιση στο πρώτο Mykonos Youth Festival. Στο συγκεκριμένο σχήμα εγώ και η Μαρία Ασημομύτη παίζουμε κιθάρα, η Μανταλένα Κουτσούκου είναι στα φωνητικά και ο Παναγιώτης Σαχάς στο βιολί και στα φωνητικά. Παράλληλα, είχαμε και τη στήριξη δύο φίλων μου, του Ερμή Βογιατζή στα πλήκτρα και την ενορχήστρωση και του Χάρη Παναγιωτόπουλου, ο οποίος είναι ντράμερ. Έτσι, δημιουργήσαμε κάτι πολύ όμορφο».

“Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν επέστρεψα στην Αθήνα ως φοιτητής, είχε έρθει η μητέρα μου μαζί για να με βοηθήσει. Κάποια στιγμή, περνούσαμε με το ταξί έξω από το Μέγαρο και γυρνάω και της λέω “Μία μέρα θα πληρώσεις για να με δεις να παίζω εδώ”

«Η στιγμή που θα ξεχώριζα είναι σίγουρα η πρώτη φορά που έπαιξα στο Μέγαρο Μουσικής»

Σε ηλικία 18 ετών ο Αχιλλέας έδωσε Πανελλήνιες και πέρασε στο ΤΕΙ Πληροφορικής στη Λαμία, αλλά η επιθυμία του ήταν να γυρίσει στην Αθήνα. Έτσι, επέστρεψε στον Άγιο Δημήτριο, όπου ήταν το πατρικό του και γράφτηκε σε ένα ΙΕΚ, που τελείωσε δύο ειδικότητες: Πληροφορική και Ηχοληψία. «Μετά τις Πανελλήνιες, πήγα στην Αθήνα για να σπουδάσω. Αυτή η αλλαγή μου ήταν πολύ οικεία, δεν πήγα σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Τότε ήταν που άρχισα να ψάχνομαι και μουσικά. Συνέχιζα τα μαθήματα κιθάρας και το 2015, ο τότε καθηγητής μου, ο Κώστας Ηλιάδης μου έκανε την πρόταση να συμμετέχω στην ορχήστρα με τις διακόσιες κιθάρες. Η ορχήστρα αυτή είναι ουσιαστικά ένα σχήμα που έχει δημιουργήσει ο Βαγγέλης Μπουντούνης, ένας από τους μεγαλύτερους κλασικούς κιθαρίστες στην Ελλάδα, το οποίο έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά. Ο καθηγητής μου ήταν παλιός του μαθητής, οπότε με βοήθησε να ενταχτώ σε αυτό. Το σχήμα είχε παίξει τελευταία φορά το 2004 και μετά δημιουργήθηκε ξανά το 2015, όταν ξεκίνησα και εγώ. Τότε, λοιπόν, χρειάζονταν νέοι μαθητές. Σε αυτήν την ορχήστρα έπαιξα από το 2015 μέχρι το 2018. Το 2015 παίξαμε τρεις φορές στο Μέγαρο Μουσικής, το 2016 στο Ηρώδειο, το 2017 στο Μουσείο Μπενάκη και το 2018 ξανά στο Μέγαρο Μουσικής. Μάλιστα, στην τελευταία μας συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής συμμετείχε και η Μαρία Φαραντούρη, την οποία θαυμάζω και χαίρομαι που έπαιξα δίπλα της», λέει με καμάρι στο Mykonos Post. Οι εμφανίσεις αυτές ήταν πολύ σημαντικές για τον ίδιο, καθώς λειτούργησαν ως μια επιβράβευση για το ταλέντο του, αλλά και για την εμφανή εξέλιξη της πορείας του στον μουσικό χώρο. Πώς κρατά μέσα του αυτές τις εμφανίσεις; Υπάρχει κάποια που ξεχώρισε; «Η εμφάνιση στο Ηρώδειο ήταν τρομακτικά εντυπωσιακή στα δικά μου μάτια. Γιατί ενώ είχα εμπειρία, όταν βρέθηκα στη σκηνή του Ηρωδείου, το οποίο ήταν κατάμεστο από κόσμο, ένιωσα δέος. Αναρωτιόμουν μέσα μου “Τι κάνω εγώ εδώ τώρα;”. Ήταν περίεργη εμπειρία, αλλά συνάμα ανατριχιαστική. Ωστόσο, η στιγμή που θα ξεχώριζα είναι σίγουρα η πρώτη φορά που έπαιξα στο Μέγαρο Μουσικής. Τότε ήμουν είκοσι χρονών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν επέστρεψα στην Αθήνα ως φοιτητής, είχε έρθει η μητέρα μου μαζί για να με βοηθήσει. Κάποια στιγμή, περνούσαμε με το ταξί έξω από το Μέγαρο και γυρνάω και της λέω “Μία μέρα θα πληρώσεις για να με δεις να παίζω εδώ”. Οπότε, ήξερα μέσα μου πως θέλω να παίξω εκεί. Και το κατάφερα!», λέει με συγκίνηση. Αυτές οι εμπειρίες ήταν μεγάλο σχολείο για τον Αχιλλέα, ο οποίος ρούφηξε ό,τι πληροφορία μπορούσε, προκειμένου να εξελιχθεί και επαγγελματικά αλλά και σαν άνθρωπος. «Έμαθα να παίζω με πολλά άτομα. Στην αρχή αυτό δεν μου ήταν καθόλου εύκολο. Επίσης, οι πρόβες ήταν ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι. Ήταν εξαντλητικές. Πολλές φορές κρατούσαν τέσσερις με πέντε ώρες. Μέσα, όμως, από τις δυσκολίες μαθαίνεις πολλά πράγματα. Όλα αυτά γίνονταν παράλληλα με τη φοίτησή μου στο ΙΕΚ. Θυμάμαι ότι πήγαινα για μάθημα με την κιθάρα στον ώμο και μετά απευθείας για πρόβα. Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα, είναι ότι είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου σε όλο αυτό το μουσικό ταξίδι. Χωρίς τη στήριξη των δικών μου ανθρώπων, μπορεί και να μην είχα αυτό το αποτέλεσμα», λέει με ειλικρίνεια.

“Το Μέγαρο Μουσικής ήταν ένας στόχος ο οποίος επετεύχθη. Από εκεί και πέρα, στόχος μου είναι μέρα με τη μέρα να βελτιώνομαι”

«Θα με έλεγα περισσότερο μουσικό, παρά οργανοπαίκτη»

Τον Οκτώβρη του 2019 έφυγε για φαντάρος, ενώ τον Ιούνιο του 2020 απολύθηκε. Τότε επέστρεψε στη Μύκονο με έναν και μοναδικό στόχο: Να μάθει περισσότερα πράγματα, κυρίως τεχνικά και να βελτιωθεί. Ακόμη, θέλησε να ξεκινήσει ένα νέο μουσικό ταξίδι, αυτή τη φορά με «συνοδοιπόρο» την ηλεκτρική του κιθάρα. «Το 2020 εμφανίστηκα στο πρώτο Mykonos Youth Festival μαζί με τη μπάντα μου, τους “The Friends”. Ύστερα από εκείνη τη συναυλία, αποφάσισα να αλλάξω κάπως τα ακούσματά μου. Επειδή, λοιπόν, λόγω κορονοϊού δεν επέστρεψα στην Αθήνα, ξεκίνησα από τη Μύκονο κάποια online μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας με τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Πήγα σε ένα εντελώς νέο κομμάτι, για εμένα ήταν ένας καινούριος κόσμος. Στάθηκα, όμως, τυχερός σε ό,τι έχει να κάνει με τους καθηγητές μου, διότι ο κάθε ένας μου έδωσε και κάτι διαφορετικό. Μου έμαθαν πολλά, όσον αφορά τον τρόπο έκφρασης. Δεν μου άρεσε ποτέ να είμαι οργανοπαίκτης, δηλαδή απλά να μάθω να παίζω ένα κομμάτι. Μου αρέσει η ουσία. Θα με έλεγα δηλαδή περισσότερο μουσικό, παρά οργανοπαίκτη. Στην ηλεκτρική κιθάρα είχα περισσότερη ελευθερία. Εξακολουθώ να παίζω κλασική κιθάρα, αλλά μου αρέσει συνεχώς να ανακαλύπτω νέες πτυχές του εαυτού μου», ξεκαθαρίζει. Σήμερα, ο Αχιλλέας μετρά σημαντικές επιτυχίες στο «βιογραφικό» του. Έχει πετύχει τους στόχους που έθεσε όταν πρωτοξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική -ή ακόμη καλύτερα, όταν κατάλαβε ότι η μουσική είναι ο τομέας που θέλει να ασχοληθεί; «Το Μέγαρο Μουσικής ήταν ένας στόχος ο οποίος επετεύχθη. Από εκεί και πέρα, στόχος μου είναι μέρα με τη μέρα να βελτιώνομαι. Θέλω να βελτιώσω ορισμένα πράγματα σε τεχνικό επίπεδο, τα οποία θα με βοηθήσουν μελλοντικά ώστε να παίξω και διαφορετικά είδη μουσικής. Θέλω να γνωρίσω και άλλα στιλ. Αυτό δεν γίνεται μόνο μέσα από τη μελέτη. Χρειάζεται η πράξη. Για αυτό πιστεύω ότι το να παίζεις σε μπάντες βοηθά πολύ. Γενικά, είμαι πολύ ικανοποιημένος με όσα έχω πετύχει. Αλλά αν με ρωτάς, έχω πετύχει μόνο το 1% των στόχων μου».

Παρακάτω μπορείτε να δείτε μερικά αποσπάσματα από τις συναυλίες του Αχιλλέα Πιπερίδη στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής:

Στις συναυλίες έχουν συμμετάσχει:

• String Demons
• Μαρω Ραζη
• Χαρης Παναγιωτοπουλος
• Οσβαλντ Αμιραλης
• Δημητρης Μπικος
• Κωνσταντίνος Δελογιάννης
• Ευάγγελος Χριστόπουλος
•  Βάσια Ζαχαροπούλου
• Χριστίνα Σπηλιακοπούλου
• Ελεάννα Κωνσταντά
• Έφη Παπαδοπούλου
• Παιδική Χορωδία Εθνικού Ωδείου
• Μεικτή Χορωδία Εθνικού Ωδείου
• Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Αμαρουσίου
• Νεανική Χορωδία Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης
• Μικτή Νεανική Χορωδία Λεοντείου Σχολής Αθηνών
• Παιδική Χορωδία Ι.Ν Αγ. Βαρβάρας Αργυρούπολης
• Παιδική Χορωδία Εθνικού Ωδείου Ηλιούπολης
• Παιδικη Χορωδια Σπυρου Λαμπρου
• Παιδικη Χορωδια Εθνικου Ωδειου Αθηνων
• Παιδικη Χορωδια Εθνικου Ωδειου Σπαρτης
• Και φυσικά, η Μαρία Φαραντούρη