Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μέσα από τα μάτια τριών γυναικών από τη Μύκονο

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας. Είναι μια μέρα που ξεχωρίζει, γιατί έρχεται να υπενθυμίσει τους αγώνες όλων των γυναικών για την ανεξαρτησία και την προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο.

Η Παγκόσμια Ημέρα για τη Γυναίκα, δεν γνωρίζει σύνορα, δεν αφορά συγκεκριμένες οργανώσεις ή ομάδες αλλά ανήκει στις απανταχού γυναίκες και σε όσα έχουν καταφέρει και αναμένεται να καταφέρουν στο μέλλον. Τρεις γυναίκες από τη Μύκονο, μοιράζονται με το Mykonos Post τις δικές τους σκέψεις για τη σημερινή ημέρα, που είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες του κόσμου.

Μαρίνα Πετρή, Ζωγράφος / Συγγραφέας

“«H Μύκονος είναι γυναίκα» ήταν συμβολικά ο τίτλος ομαδικής έκθεσης εννέα συγχρόνων εικαστικών γυναικών της Μυκόνου το 2020, που έδειξε την ώριμη φιλοσοφία τους μέσα από την τέχνη”

«H Μύκονος είναι γυναίκα» ήταν συμβολικά ο τίτλος ομαδικής έκθεσης εννέα συγχρόνων εικαστικών γυναικών της Μυκόνου το 2020, που έδειξε την ώριμη φιλοσοφία τους μέσα από την τέχνη. Η ελευθεριάζουσα γυναικεία συμβολή τους, ξεκινά από το μόρφωμα της τοπικής κοινωνίας που δημιουργεί η ισότιμη στα δύο φύλα «νομοθεσία» του Μινωικού. Απόδειξή του, το μοναδικό πανελλαδικά εθιμοτυπικό της απόδοσης των ονομάτων στα παιδιά της οικογένειας, όπου το πρώτο κορίτσι ακόμα και πρωτότοκο, παίρνει το όνομα της γιαγιάς από τη μητέρα και το πρώτο αγόρι από την πλευρά του πατέρα. Χαρακτηριστικό γνωμικό: «της καλομάνας το παιδί το πρώτο να είναι κόρη».

Από την Ενετοκρατία μέχρι και το πέρας της Τουρκοκρατίας, γυναίκες και κλήρος της Μυκόνου έχουν το 31% ποσοστό ιδιοκτησίας των φούρνων, 18% μύλων, όμοια αποθήκες προϊόντων, ακίνητης τοπικής περιουσίας, πρωτοβουλία στο εμπόριο, αγορές και αγοραπωλησίες δούλων. Εκτός από τις συνήθεις οικιακές βιοτεχνίες, με τις Χιώτισσες θεωρούνται οι καλύτερες εμπόρισσες του Αιγαίου. Ο μεγαλέμπορας της μαύρης θάλασσας Μάρκος Καλογεράς, στα χρόνια του ’21, περιγράφει σε επιστολή τη γυναίκα του που παραμένει στη Μύκονο, αυτόνομη, ανεξάρτητη οικονομικά από αυτόν, να διατηρεί επιχείρηση χοντρικής καλτσών. Αυτές είναι οι θεματοφύλακες αρχέγονων, ηθών, εθίμων και παραδόσεων του «ιερού (κύκλου του) χρόνου».

Οι μεγάλες φυσιογνωμίες του τόπου ακόμα και με την τραγωδία που επιφυλάσσει «η μοίρα του εκλεκτού» είναι κυρίως γυναίκες, όπως: η θρυλική δημιουργός κοσμημάτων Μαρουλίνα και Ευγενία Μπόνη, οι ζωγράφοι Μαρία Ιγγκλέση και Μαργαρίτα Μπακοπούλου, η ψυχή της Δημοτικής βιβλιοθήκης Μυκόνου Καλλιόπη Τριανταφύλλου, η λογοτέχνης διδάκτωρ του Πανεπιστήμιου Χούμπολτ (Βερολίνο) Μέλπω Αξιώτη, η τραγουδίστρια Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η παγκόσμια και πεφωτισμένη μορφή Μαντώ Μαυρογένους κ.α.

Για την ομορφιά τους λένε «οι Ροδίτισσες με τα ωραία χείλη και οι Μυκονιάτισσες με τα ωραία μάτια». Ο σκληρότερος πειρατής του 15ου αιώνα Σκλαβούνος, εγκατέλειψε την πειρατεία για τα μάτια μιας Μυκονιάτισσας. Είναι άτοπο να πει κανείς ότι η πρόοδος, τόλμη και ελευθερία τους, οφείλεται στην απουσία των ανδρών των προηγούμενων αιώνων αφού υπήρχαν πάντα αγρότες, κοινοτικοί υπάλληλοι και άλλοι. Το φεγγάρι, σύμβολο της Αρτέμιδος, αντιφέγγει τον ήλιο του αδελφού της Πόλωνα όσο η λατρεία που απολαμβάνει η Μυκονιάτισσα από το άρρεν στοιχείο, με ισότητα, αδελφική συνύπαρξη, κοινωνική δικαιοσύνη και «έρωτα». Δεν θα ξεχάσω όταν στα χρόνια της εφηβείας, συνόδευα τις ασπρομάλλες γιαγιά μου Μαρινέτα Απεσάκη και θεία Κατίνα Λιρού στην αποβάθρα του μόλου. Για ένα τους ταξίδι επιβιβαζόμενες στις λάντζες για το πλοίο, άκουσα εύχαρις βαρκάρηδες βοηθώντας τες να λένε: «Καλώς τις κοπέλες!» και σαν γυναίκα σκέφτηκα: Εδώ θέλω να γεράσω!

Νικόλ Συριανού, Χορογράφος / Χορεύτρια

“Μπορώ να φέρω στο νου μου γυναίκες αξιοθαύμαστες και μοναδικά υπέροχες, που κατάφεραν να δημιουργήσουν, να εμπνεύσουν, να καλλιεργήσουν το πνεύμα αλλά και να μεταδώσουν γνώση, να γίνουν στήριγμα, να αγκαλιάσουν, να συγχωρέσουν αλλά και να δικάσουν”

Μια γιορτή που τιμά τη γυναίκα, μια γιορτή που γίνεται η αφορμή για να εκτιμήσουμε την ύπαρξη αυτής της υπέροχης πολυδιάστατης φύσης. Της φύσης της γυναίκας. Της γυναίκας που εκφράζει και μπορεί να συνδυάζει ταυτόχρονα πολλές και διαφορετικές αρετές του ανθρώπου.

Μπορώ να φέρω στο νου μου γυναίκες αξιοθαύμαστες και μοναδικά υπέροχες, που κατάφεραν να δημιουργήσουν, να εμπνεύσουν, να καλλιεργήσουν το πνεύμα αλλά και να μεταδώσουν γνώση, να γίνουν στήριγμα, να αγκαλιάσουν, να συγχωρέσουν αλλά και να δικάσουν, να γίνουν πρότυπα, να αγωνιστούν, αλλά πάνω απ’ όλα να είναι πάντα εκεί όταν τις χρειάζεσαι.

Όλοι μας γνωρίζουμε γυναίκες της κοινωνίας μας αλλά και της ιστορίας μας, απλές καθημερινές ή και γυναίκες που κατάφεραν με το έργο τους και έσωσαν τον τόπο. Θα μπορούσα να ονομάσω αρκετές, όμως για τον κάθε ένα, οι γυναίκες που τον «σημάδεψαν», γνωστές ή άγνωστες προς τους πολλούς, είναι εκείνες οι γυναίκες που υπήρξαν στη ζωή τους πρότυπα οδηγοί! Εκείνες που τις κοίταζαν και έλαμπαν τα μάτια τους από θαυμασμό. Μοναδικές για αυτούς, μοναδικές για εμάς, μοναδικές για εμένα.

Η γιαγιά, η μητέρα, η αδερφή, η δασκάλα, η φίλη, αλλά και κάθε άνθρωπος που κατάφερε να καλλιεργήσει και να εκφράσει αυτές τις γυναικείες αρετές, κάθε άνθρωπος που έφτασε να ανακαλύψει πως η γυναίκα μπορεί να είναι μια λαμπερή πτυχή μέσα του και ένα σημαντικό κομμάτι του.

Με εκτίμηση, θαυμασμό και αγάπη προς κάθε γυναίκα του τόπου μου, αλλά και όλου του κόσμου… Αξίζετε, χρόνια πολλά και χρόνια δημιουργικά.

Άννα Καμμή, Πρόεδρος ΠΑΚΟ Γ. ΑΞΙΩΤΗΣ

“Θα είναι μια καλή ημέρα όταν θα πάψει να υπάρχει η ανάγκη η μέρα αυτή να είναι η αφορμή για τις ίδιες διεκδικήσεις”

8 Μαρτίου: Παγκόσμια επέτειος για τη χειραφέτηση της γυναίκας και διεκδίκηση ισότιμης θέσης των φύλων σε όλους τους τομείς. Θα είναι μια καλή ημέρα όταν θα πάψει να υπάρχει η ανάγκη η μέρα αυτή να είναι η αφορμή για τις ίδιες διεκδικήσεις.

1857-2022. Να θυμηθούμε λίγο τί σημαίνει η σημερινή μέρα για τις γυναίκες…

Σαν σήμερα λοιπόν, στις 8 Μαρτίου 1857, εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία με αιτήματα όπως: Δεκάωρη εργασία, αίθουσες εργασίας φωτεινές και με κανόνες υγιεινής που τηρούνται, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών. Η διαδήλωση χτυπήθηκε από την αστυνομία και οι δρόμοι της Νέας Υόρκης βάφτηκαν από το αίμα των εργατριών. Πενήντα τρία χρόνια μετά, στη δεύτερη διεθνή συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών υιοθετήθηκε πρόταση της Γερμανίδας Κλάρας Τσέτκιν, επιφανούς προσωπικότητας του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, η 8η Μάρτη κάθε χρονιάς να γιορτάζεται ως επέτειος για τη θυσία των εργατριών της Νέας Υόρκης. Από τότε αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης και απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών.

Αυτές τις γυναίκες τιμούμε σήμερα, μαζί με τις γυναίκες όλων των λαών που παλεύουν καθημερινά ενάντια στην Ανισότητα, την Ανασφάλεια, την Ανεργία, την Απόγνωση, την Απογοήτευση, τον Αποκλεισμό, την Αδικία, τη Φτώχεια, τον Ξεριζωμό!

Τη φετινή επέτειο σκιάζει ακόμη ένας πόλεμος. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στη γυναίκα-πρόσφυγα όλων των λαών και καταδικάζουμε καθε πόλεμο!