Νικόλ Συριανού: «Έχουμε μια αποστολή να ολοκληρώσουμε»

Η Νικόλ Συριανού είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Το πάθος, η αγάπη, η διάθεση, η όρεξη, η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια, είναι λέξεις που την χαρακτηρίζουν απόλυτα, κάτι που συνειδητοποίησα από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας. Η Νικόλ μοιράζεται με το Mykonos Post την ιστορία της. Εξηγεί τι είναι αυτό που την οδήγησε στην επιτυχία που βιώνει, όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και σε ψυχικό. Η ίδια αναφέρεται στα παιδικά της χρόνια στη Μύκονο, το νησί που έζησε και μεγάλωσε, αλλά και για την ανεμελιά εκείνων των χρόνων, που πλέον δεν υπάρχει. Παράλληλα, εξιστορεί όλες εκείνες τις στιγμές που την έκαναν αυτό που είναι σήμερα: Μια έμπειρη χορογράφος, μια σπουδαία χορεύτρια, μια μοναδική προσωπικότητα, μα πάνω από όλα ένας αληθινός άνθρωπος.

Ποια είναι η σχέση σου με το νησί; Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Μύκονο;

Η Μύκονος είναι ο τόπος μου και τον αγαπώ βαθιά. Οι γονείς μου είναι Μυκονιάτες, έχω μεγαλώσει εδώ, έχω πάει σχολείο εδώ και δεν σκοπεύω να φύγω στο άμεσο μέλλον. Η ενέργεια που έχει αυτό το νησί κάποιους τους διώχνει και κάποιους τους κρατά. Εγώ νομίζω πως ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί να φύγω από το νησί γιατί δεν αντέχω άλλο, αλλά πάντα κάτι με κρατά. Είναι οι άνθρωποι, το μέρος, η ενέργεια και σίγουρα η οικογένεια μου. Είναι οι ρίζες μου εδώ.

“Όταν ήμουν μικρή αγαπούσα ιδιαίτερα τον αθλητισμό, αλλά η μεγάλη μου αγάπη τότε ήταν το τραγούδι. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ασχοληθώ στο μέλλον με τον χορό”

Ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή στο νησί;

Το νησί είναι ένα μέρος, το οποίο το καλοκαίρι γίνεται τουριστικό θέρετρο και τον χειμώνα αποκόπτεται εντελώς από αυτό το κομμάτι και μετατρέπεται σε ησυχαστήριο. Είναι ουσιαστικά μια επαρχία μόνο με ντόπιους. Η αγαπημένη μου περίοδος είναι ο χειμώνας. Ο χαμός που επικρατεί το καλοκαίρι είναι αρκετά κουραστικός. Είναι και λίγο στενάχωρο να μένεις σε έναν τόσο ευλογημένο τόπο με τόση ομορφιά και τον μισό χρόνο να μην μπορείς να ευχαριστηθείς αυτές τις ομορφιές. Όλοι οι Μυκονιάτες το βιώνουμε αυτό.

Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σου, αλλά και οι αγαπημένες σου στιγμές στο νησί;

Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και σήμερα, έχουν έρθει πάρα πολλές αλλαγές, οι οποίες εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν. Αποξενώνουν τον κάτοικο από το νησί του. Τις παλιές εποχές θεωρώ ότι ήμασταν πιο κοντά σαν άνθρωποι, πιο αληθινοί και πιο ξέγνοιαστοι. Είχαμε περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μας. Οι διαπροσωπικές σχέσεις ήταν πιο αληθινές. Ως παιδιά πηγαίναμε στη Χώρα και παίζαμε, δεν φοβόμασταν, δεν κλειδώναμε τις πόρτες μας. Είχαμε δραστηριότητες, όχι όσες υπάρχουν σήμερα, αλλά γενικά υπήρχε μεγάλη συμμετοχή από όλους.

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με τον χορό;

Όταν ήμουν μικρή αγαπούσα ιδιαίτερα τον αθλητισμό, αλλά η μεγάλη μου αγάπη τότε ήταν το τραγούδι. Έχω την εντύπωση πως ήμουν το πρώτο παιδί στο νησί που διαγωνίστηκε σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς τραγουδιού. Εκείνη την εποχή, δεν είχα φανταστεί ότι θα ασχοληθώ στο μέλλον με τον χορό. Προέκυψε τυχαία. Όταν ήμουν στην τρίτη λυκείου, είχα εγκλωβιστεί στα κοινωνικά «πρέπει», γιατί ως άριστη μαθήτρια έπρεπε να περάσω σε μία καλή σχολή. Έτσι, πέρασα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ενώ ήθελα να περάσω στα ΤΕΦΑΑ και να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Όμως, είχα ως χόμπι τον χορό και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, πήγα στην Αθήνα σε μία σχολή για να εξελίξω αυτά που ήδη ήξερα. Εκεί ανακάλυψα ότι, ναι μεν είχαμε πράγματα στη Μύκονο να κάνουμε σαν παιδιά, αλλά χάναμε πάρα πολλά. Ένιωσα ότι έχω χρέος στην κοινωνία και τον τόπο μου να προσφέρω αυτό που δεν είχα εγώ όταν ήμουν παιδί. Μετά από τρία χρόνια, παράτησα το πανεπιστήμιο, γιατί δεν ήταν κάτι που με εκφράζει. Ήθελα να βρω αυτό που αγαπώ και να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Όταν βρίσκεσαι σε ένα επίπεδο και πραγματικά ευδοκιμεί όλο αυτό που κάνεις, δεν μπορείς να αναλώνεσαι σε πολλά πράγματα. Τότε κατάλαβα ότι ο αθλητισμός και ο χορός ήταν αυτό που ήθελα κάνω.

Δεδομένου πως ο συγκεκριμένος χώρος είναι αρκετά ανταγωνιστικός, αναρωτιέμαι πώς αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τον χορό.

Στην Αθήνα συνάντησα μια δασκάλα, η οποία με έπιασε και μου είπε ότι πρέπει να ασχοληθώ επαγγελματικά. Με παρότρυνε να το προχωρήσω και έτσι ξεκίνησα. Η σχολή χορού που πήγαινα στη Μύκονο, μου έδωσε την ευκαιρία να αρχίσω να κάνω κάποια καλοκαιρινά μαθήματα και να διδάξω χορό σαν βοηθός. Συνέχιζα πάντα τα μαθήματα στη Μύκονο, αλλά παράλληλα έφευγα και στο εξωτερικό. Έκανα πολλές τρίμηνες εκπαιδεύσεις σε χώρες όπως η Αμερική και η Ελβετία. Έλεγα μέσα μου «Ποιο είναι είδος χορού που σε ενδιαφέρει;» και έβρισκα τον καλύτερο δάσκαλο. Πήγαινα στους top of the top για να πάρω όποια γνώση μπορεί να μου έλειπε. Ο στόχος ήταν πάντα να μπορώ να προσφέρω το καλύτερο που υπάρχει στους μαθητές μου. Και συνεχίζω να σκέφτομαι και να πράττω με αυτόν το τρόπο. Χρόνο με τον χρόνο άρχισα να διδάσκω πολλά και διαφορετικά είδη. Έτσι ανακάλυψα τι είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο. Έφτασα 26 χρονών για να καταλάβω τι είναι αυτό τελικά που θέλει η δική μου ψυχή να κάνει. Έφυγα, λοιπόν, από Μύκονο και πήγα στην Αγγλία για να σπουδάσω σύγχρονο χορό.

“Αυτό που ανέκαθεν επιθυμούσαμε ήταν να προσφέρουμε στο νησί μας, γιατί στην ουσία είμαστε ένας μικρός τόπος, με πολλούς ανθρώπους που αγαπούν την παράδοση και την αληθινή Μύκονο”

Πότε δημιουργήθηκε το Κέντρο Πολιτισμού «Πάντεχνον»;

Το 2011 αποφάσισα να ανοίξω τη δική μου σχολή στο νησί, το Step and Shape. Τότε ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω κάτι δικό μου. Ήθελα, όμως, πάντα να συνδυάσω αυτά που εν τέλει αγαπούσα περισσότερο, τη γυμναστική και τον χορό. Ζήτησα, λοιπόν, από τον αδελφό μου βοήθεια για να δημιουργήσουμε κάτι πιο ολοκληρωμένο. Ο στόχος και των δυο μας ήταν κοινός: Ο άνθρωπος, η ψυχή, το σώμα και το πνεύμα. Με αυτό το σκεπτικό, είπαμε να φτιάξουμε ένα Κέντρο, το οποίο θα προάγει την τέχνη, τον αθλητισμό αλλά και την παράδοση του τόπου. Αυτή ήταν η ιδέα μας. Το 2019 δημιουργήσαμε το Πάντεχνον. Το Πάντεχνον διαθέτει σχολή χορού, η οποία ουσιαστικά συνεχίζει το έργο και την πορεία της προηγούμενης σχολής μου, με τα τμήματά μου. Έχει, ακόμη, σχολή φυσικής αγωγής, στην οποία υπάγονται διάφορα προγράμματα γυμναστικής και πολεμικών τεχνών που εντάσσονται όλα τα μαχητικά αθλήματα και η αυτοάμυνα, τα οποία έχει αναλάβει ο αδερφός μου. Τέλος, υπάρχει και η σχολή γραμμάτων και τεχνών, που έχει αναλάβει να υλοποιεί προγράμματα για την ανάπτυξη της Μυκονιάτικης πολιτιστικής ταυτότητας και τη διδασκαλία της ελληνικής παιδείας.

Υπήρξε ανταπόκριση από τους Μυκονιάτες σε αυτό το εγχείρημα;

Αυτό που ανέκαθεν επιθυμούσαμε ήταν να προσφέρουμε στο νησί μας, γιατί στην ουσία είμαστε ένας μικρός τόπος, με πολλούς ανθρώπους που αγαπούν την παράδοση και την αληθινή Μύκονο. Αυτό ακριβώς θέλαμε να αναδείξουμε. Υπήρξε ανταπόκριση και μας στήριξαν πολλοί άνθρωποι. Αλλά πάντα υπάρχει ένα μικρό «αλλά». Δεν θεωρώ ότι οι Μυκονιάτες δίνουν μεγάλη βαρύτητα στον πολιτισμό και τις τέχνες. Η πρώτη τους έννοια είναι ο τουρισμός, γιατί από αυτό ζουν. Όμως, είμαστε και τον χειμώνα άνθρωποι και χρειαζόμαστε πράγματα να κάνουμε. Οι τέχνες είναι ένας τρόπος εκτόνωσης, χαράς, ψυχαγωγίας αλλά και ένα μέσο για να εξελιχθούμε, είτε κοινωνικά, είτε πνευματικά, είτε ψυχικά, πόσο μάλλον τα παιδιά μας. Έχουμε χρέος να τους το προσφέρουμε αυτό.

“Το 2019 με την ομάδα χορού στο σύγχρονο κατακτήσαμε την πρώτη θέση στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σύγχρονου Χορού στην Αθήνα και είχαμε έπειτα την τιμή να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό, που έγινε στο Μπάρι της Ιταλίας”

Έχεις συμμετάσχει σε παραστάσεις ή εκδηλώσεις στη Μύκονο; Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζεις;

Η δράση μου ξεκίνησε το 2009 και κάθε χρόνο έκανα δύο με τρεις παραστάσεις. Το 2014 ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μιούζικαλ, διότι ήθελα να εντάξω και το τραγούδι και από τότε κάθε χρόνο ανεβάζουμε μία τέτοια παράσταση. Είμαστε, μάλιστα, η πρώτη ομάδα που ανέβασε μιούζικαλ στη Μύκονο, ενώ το 2017 έγραψα για πρώτη φορά και το δικό μου σενάριο, με αποτέλεσμα να ανεβάσουμε κάτι εντελώς δικό μας. Επίσης, έχουμε κάνει αρκετές εκδηλώσεις για φιλανθρωπικό σκοπό. Το 2020 συμμετείχαμε και στο Mykonos Art Festival. Παράλληλα, έχουμε φέρει και πολλές διακρίσεις στο νησί. Το 2019 με την ομάδα χορού στο σύγχρονο κατακτήσαμε την πρώτη θέση στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σύγχρονου Χορού στην Αθήνα και είχαμε έπειτα την τιμή να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό, που έγινε στο Μπάρι της Ιταλίας. Συμμετείχαμε και με τα παιδιά μου σαν ομάδα και εγώ σόλο. Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν και χαίρομαι που είχαν αυτή τη μοναδική ευκαιρία. Και για μένα φυσικά ήταν μια σπουδαία εμπειρία και ως χορογράφος και ως χορεύτρια.

Η πανδημία έχει επηρεάσει την επαγγελματική σου πορεία αλλά και καθημερινότητα;

Το 2019 που ανοίξαμε το Πάντεχνον, λειτουργήσαμε για περίπου έξι μήνες και ύστερα μας έκλεισαν λόγω κορωνοϊού. Ήταν μεγάλο το πλήγμα τόσο για τους μαθητές μας, όσο και για εμάς. Χάσαμε τους εαυτούς μας, γιατί οι καλλιτέχνες μόνο μέσω της τέχνης έχουν μάθει να εκφράζονται, χάσαμε και τις σχέσεις με τα παιδιά μας, τις σχέσεις με τις ομάδες μας. Αυτό σε τρώει μέσα σου. Καθώς περνούσε ο καιρός, ένιωθες ότι έσβηνε αυτή η φλόγα που είχες. Είχα να χορέψω πάνω από έξι μήνες, ήμουν σε άρνηση. Για αυτό και στη συνέχεια, τον Σεπτέμβριο του 2020 και αφού βιώνουμε όλοι την αρχή της πανδημίας, χωρίς εκφραστικές διεξόδους και με μεγάλη καλλιτεχνική αποχή, θέλησα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Δήλωσα συμμετοχή στο 11th ATHENS VIDEO DANCE PROJECT με μια δική μου χορευτική ταινία μικρού μήκους, με τίτλο «TRAUMA». Εμπνεύστηκα από τις τότε εσωτερικές ψυχικές συγκρούσεις των γύρω μου, αλλά και δικές μου και έφτιαξα ένα σενάριο που σκοπό είχε να κατανοήσει το ταξίδι της ανθρώπινης εγκλωβισμένης ψυχής, προσπαθώντας να μετουσιώσει το τραύμα της. Βρίσκοντας τους κατάλληλους συνεργάτες, φτιάξαμε αυτήν την ταινία που εν τέλει, με μεγάλη χαρά και περηφάνεια, επιλέχθηκε να προβληθεί στο 11ο διεθνές φεστιβάλ χορευτικών ταινιών στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2020.

“Ο χορός είναι για όλους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη μπορεί να χορέψει. Ο χορός είναι κίνηση και η κίνηση είναι μέσα μας”

Υπήρξαν δύσκολες στιγμές που σε έκαναν να σκεφτείς το ενδεχόμενο να τα παρατήσεις;

Στο Λονδίνο, λίγο πριν την αποφοίτησή μου, λόγω του άγχους μου με τη σχολή και της εξάντλησης, έπαθα ένα burnout (σ.σ. Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης). Παρέλυσε όλο μου το σώμα, κάηκαν όλοι μου οι μύες από το λαιμό και κάτω, δεν μπορούσα να περπατήσω. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, το μόνο που σκέφτεσαι είναι η υγεία σου. Όλο αυτό ήταν συσσωρευμένη πίεση. Επειδή μου πήρε δύο χρόνια να συνέλθω, μπήκα στη διαδικασία να τα παρατήσω, να δώσω χρόνο στον εαυτό μου, να βρω μία ισορροπία. Είναι πολύ εύκολο να τα παρατήσεις, το δύσκολο είναι να συνεχίσεις να πολεμάς. Οπότε, με φυσιοθεραπείες και με στόχο να απαντήσω στο ερώτημα «γιατί χορεύω», άρχισα να βλέπω πιο εσωτερικά τα πράγματα. Γύρισα στη Μύκονο και από τότε έκανα τα μαθήματα μου εντελώς διαφορετικά. Άρχισα να ασχολούμαι με τους μαθητές μου περισσότερο, με το τι νιώθουν, γιατί το νιώθουν και τι θέλουν να πετύχουν. Χώρισα τα τμήματά μου σε τμήματα εκτόνωσης, χαράς, ψυχαγωγίας και στα τμήματα που πραγματικά έχουν ανάγκη μια εσωτερική εξερεύνηση. Για εμένα το είδος χορού που μπορεί να οδηγήσει στη δεύτερη περίπτωση είναι το σύγχρονο. Για αυτό και έχω μεγάλη αγάπη στον σύγχρονο χορό.

“Εύχομαι και ελπίζω πως θα μπορέσουμε να ανοίξουμε και στη Μύκονο ένα κέντρο ψυχικής υγείας ώστε να ολοκληρώσουμε όλο αυτό για το οποίο μάλλον «σταλθήκαμε» σε αυτό το νησί. Έχουμε μια αποστολή να ολοκληρώσουμε”

Τι θα συμβούλευες όσους προσπαθούν να πετύχουν στον χορό και να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους;

Ο χορός είναι για όλους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη μπορεί να χορέψει. Ο χορός είναι κίνηση και η κίνηση είναι μέσα μας. Ο χορός είναι μέσα μας και αυτή είναι η τέχνη μας. Αν θες να πετύχεις, πρέπει να ξέρεις γιατί το κάνεις. Και αν πραγματικά ο στόχος και το όνειρο σε οδηγούν και τα θέλεις πολύ, τότε θα πετύχεις. Σε προσωπικό επίπεδο, όλη μου την εξέλιξη και την πορεία, από όταν ήμουν πέντε χρονών και ασχολήθηκα με τις τέχνες και τον αθλητισμό, την οφείλω στη μαμά μου, η οποία είναι κι εκείνη μια απίστευτα καλλιτεχνική φύση. Έχει κάνει πολλά πράγματα για το νησί, έχει εκδόσει δικά της παραμύθια, έχει κάνει δικό της κουκλοθέατρο. Η μητέρα μου ήταν η πηγή της έμπνευσής μου και ο πατέρας μου το στήριγμα μας. Η στήριξη της οικογένειας σε αυτά που θέλουμε να κάνουμε είναι σημαντική και παίζει μεγάλο ρόλο.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Το μέλλον είναι αβέβαιο. Περάσαμε μία δύσκολη περίοδο που μας έκλεισε μέσα στα σπίτια μας, εγκλωβιστήκαμε με τις πιο άσχημες σκέψεις μας και τώρα ήρθε η ώρα να ξανα βρούμε το φως μέσα μας, να βρούμε την αισιοδοξία και τη θετικότητά μας, την πίστη και την ελπίδα. Εμείς θα είμαστε εδώ, θα αφεθούμε στην υπέροχη αυτή ενέργεια που έχει το νησί και από εκεί και πέρα είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε. Σε αυτό το σημείο, θέλω να πω ότι το 2019 γράφτηκα στο Ελληνοβρετανικό Κολλέγιο και ξεκίνησα ένα πτυχίο πάνω στις τέχνες και την ψυχοθεραπεία. Αυτό το πτυχίο συνδυάζει όλα όσα θέλω να κάνω, ενώ με βοηθά να δω τον χορό αλλά και τον άνθρωπο τελείως διαφορετικά. Και όσο βρίσκομαι εγώ σε εξέλιξη, άλλο τόσο θα βρίσκονται και οι μαθητές μου, άλλο τόσο θα βρίσκεται και το Κέντρο μας. Αυτήν τη στιγμή είμαι δόκιμος σύμβουλος ψυχικής υγείας και φέτος που ολοκληρώνω το πρόγραμμα θα γίνω τακτικό μέλος. Εύχομαι και ελπίζω πως θα μπορέσουμε να ανοίξουμε και στη Μύκονο ένα κέντρο ψυχικής υγείας ώστε να ολοκληρώσουμε όλο αυτό για το οποίο μάλλον «σταλθήκαμε» σε αυτό το νησί. Έχουμε μια αποστολή να ολοκληρώσουμε.