Παναγιώτης Γαλάτης: «Μέσα από την απλότητα του χορού γίνεσαι ευτυχισμένος»

Ο Παναγιώτης Γαλάτης, γέννημα θρέμα Μυκονιάτης, μας συστήνει τον χορευτικό Σύλλογο «Οι Ανεμόμυλοι», που είναι ουσιαστικά μία ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι συγκεντρώνονται, χορεύουν, αναβιώνουν χορευτικές «παρτιτούρες» από τα παλιά, γελούν, μα κυρίως περνούν καλά, έχοντας πάντα ως στόχο την ανάδειξη της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και κουλτούρας. Το Mykonos Post είχε λοιπόν την ευκαιρία να γνωρίσει λίγο καλύτερα τον Πρόεδρο του Συλλόγου, ο οποίος με πάθος, αγάπη, μεράκι και σεβασμό στην παράδοση, μιλά ανοιχτά για όλα.

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου, Παναγιώτης Γαλάτης / Φωτογραφία: Leanne Vorrias

Πότε δημιουργήθηκε ο Σύλλογος «Οι Ανεμόμυλοι»;

Οι «Ανεμόμυλοι» δημιουργήθηκαν πριν από πέντε περίπου χρόνια, το 2016. Η Μύκονος ουσιαστικά τον χειμώνα είναι ένα ψαροχώρι και οι άνθρωποι συγκεκριμένοι. Μας ένωσε, λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο ο χορός, ο οποίος είναι έκφραση και δημιουργεί τις πιο ωραίες παρέες. Στην αρχή ξεκινήσαμε ως μια ομάδα, δηλαδή βρισκόμασταν μια φορά την εβδομάδα και συγχρόνως ερχόμασταν όλο και πιο κοντά. Έτσι, σιγά σιγά εξελιχθήκαμε σε Σύλλογο. Είμαστε πολύ χαρούμενοι και ελπίζουμε να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμη.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αγαπήσετε τον χορό;

Για να μιλήσω σε ομαδικό επίπεδο: η μοναξιά του χειμώνα, ίσως. Το γεγονός ότι βρισκόμασταν κάποια άτομα και -χωρίς να χρειαστεί να πιούμε ή να καπνίσουμε- το γλεντούσαμε. Ήταν κάτι πολύ όμορφο. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν χορός και μουσική. Σε προσωπικό επίπεδο, ξεκίνησα να χορεύω από πολύ μικρός, όμως -δυστυχώς- σε ηλικία 18 ετών, θεώρησα πως μεγάλωσα και ντρεπόμουν πλέον να χορεύω. Ύστερα, όμως, από μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, αποφάσισα να αρχίσω ξανά τον χορό. Γενικά, έχω μεγαλώσει μέσα σε μαγαζιά που μαζεύονταν όλοι οι Μυκονιάτες τα Σαββατοκύριακα, χειμώνα – καλοκαίρι, και χόρευαν. Ο χορός και το γλέντι μπήκαν λοιπόν στη ζωή μου από τότε. Χόρευα πάντα με τη ψυχή μου γιατί είχα αυτά τα βιώματα. Ένιωθα ότι όλοι οι χοροί μετά από ένα σημείο μου έβγαιναν πολύ εύκολα.

Συμμετοχή του Συλλόγου σε Φεστιβάλ στο θέατρο Πέτρας.

“Η Μύκονος ουσιαστικά τον χειμώνα είναι ένα ψαροχώρι και οι άνθρωποι συγκεκριμένοι. Μας ένωσε, λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο ο χορός, ο οποίος είναι έκφραση και δημιουργεί τις πιο ωραίες παρέες”.

Πόσο σημαντική είναι για εσάς η παράδοση και κατ’ επέκταση ο παραδοσιακός χορός και η μουσική;

Αγαπάμε την παράδοση και έχουμε μεγάλο πάθος με την παραδοσιακή μουσική. Βγαίνει από μέσα μας. Το κάνουμε από κέφι και όχι επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Είναι το φάρμακό μας. Λατρεύουμε να χορεύουμε χασάπικο, ζεϊμπέκικο, ικαριώτικο, ακόμη και κρητικούς χορούς. Η ανάδειξη της παράδοσης είναι πολύ σημαντική για εμάς. Στόχος μας είναι να δείξουμε και στον κόσμο ότι για να περάσεις καλά δεν χρειάζονται πολλά πράγματα. Μέσα από την απλότητα του χορού γίνεσαι ευτυχισμένος. Ο χορός είναι φοβερό ψυχοσωματικό φάρμακο.

Συμμετοχή σε Φεστιβάλ στο θέατρο Πέτρας.

“Στόχος μας είναι να δείξουμε και στον κόσμο ότι για να περάσεις καλά δεν χρειάζονται πολλά πράγματα. Μέσα από την απλότητα του χορού είσαι ευτυχισμένος. Είναι φοβερό ψυχοσωματικό φάρμακο”.

Η Μύκονος έχει σπουδαία παράδοση. Θωρείτε πως αυτή η παράδοση, ίσως και να έχει χαθεί, ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου;

Δεν έχει χαθεί, απλά τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται με έναν αλλιώτικο τρόπο. Εμείς αγαπάμε την παράδοση και την στηρίζουμε σε κάθε ευκαιρία. Για αυτό άλλωστε στη Μύκονο υπάρχουν πολλοί Σύλλογοι. Πλέον, διατηρούμε την παράδοση με έναν διαφορετικό τρόπο. Ακόμη και μέσα από τα πανηγύρια και τα γλέντια της, η Μύκονος δείχνει τη σπουδαία παράδοση που διαθέτει. Και διαπιστώνω ότι πολλοί από τους ντόπιους, κάνουν ότι μπορούν για να την αναδείξουν και να παρουσιάσουν την αυθεντικότητα του νησιού.

Στο Άδηρο των Λεόντων στη Δήλο, στον κεντρικό δρόμο για το ναό του Απόλλωνα, τα μέλη του Συλλόγου φωτογραφίζονται από την Leanne Vorrias.

“Σε ηλικία 18 ετών, θεώρησα πως μεγάλωσα και ντρεπόμουν πλέον να χορεύω. Ύστερα, όμως, από μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, αποφάσισα να αρχίσω ξανά τον χορό”.

Έχετε ζήσει τη Μύκονο, αλλά και τις αλλαγές που έχει υποστεί. Οπότε, είναι λογικό να βλέπετε μια εντελώς διαφορετική εικόνα του νησιού, από εκείνη που είχατε συνηθίσει.

Με στενοχωρεί πολύ όλο αυτό που βλέπω στη Μύκονο τα τελευταία χρόνια. Βλέπω στο νησί μου να έχουν αλλάξει τα πάντα. Τότε κατεβαίναμε στις παραλίες, πηγαίναμε στην ψαραγορά, βλέπαμε τον μανάβη, τους γαϊδάρους. Όλο αυτό το όνειρο -γιατί σαν όνειρο το έχω στο μυαλό μου- έχει χαθεί. Πλέον τα περισσότερα μαγαζιά εδώ ανήκουν σε ξένους επιχειρηματίες, και όχι τόσο σε ντόπιους. Όλα στον βωμό του κέρδους. Οι Μυκονιάτες οι παλιοί έχουν χαθεί, έχουν μεγαλώσει, κάποιοι έχουν φύγει από το νησί. Η Χώρα είναι σήμερα πολύ διαφορετική από αυτό που ήταν κάποτε -τουλάχιστον όπως τη θυμάμαι εγώ. Θυμάμαι τους μύλους να δουλεύουν κανονικά, τα ξύλινα καΐκια να μεταφέρουν τον κόσμο, τον ντελάλη να βγαίνει και να διαλαλεί τα νέα και τη Χώρα να είναι ολοζώντανη με ανθρώπους, όπως σιδηρουργούς και κοσμηματοπώληδες, που εργάζονταν εκεί. Τώρα αυτά δεν υπάρχουν. Ήταν όμως μια απίστευτη εικόνα. Νοσταλγική.

Βλέπετε ενδιαφέρον από τους Μυκονιάτες όλων των ηλικιών για τον παραδοσιακό χορό;

Εγώ σαν Παναγιώτης δεν είμαι και 100% ευχαριστημένος από τη συμμετοχή. Το καλό όμως είναι ότι πλέον υπάρχουν πέντε χορευτικές ομάδες στη Μύκονο. Και σε όλα τα γλέντια και τα πανηγύρια, η συμμετοχή του κόσμου, ακόμη και των παιδιών, είναι εντυπωσιακή. Με όλη την κατάσταση που επικρατεί σήμερα με την πανδημία, βλέπεις έντονο τον αναβρασμό του κόσμου, που ανυπομονεί να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις και γλέντια.

Στην Πάρο το 2018 για την εκδήλωση "3ο Οδοιπορικό για την Παράδοση".

“Πλέον τα περισσότερα μαγαζιά εδώ ανήκουν σε ξένους επιχειρηματίες, και όχι τόσο σε ντόπιους. Όλα στον βωμό του κέρδους. Οι Μυκονιάτες οι παλιοί έχουν χαθεί, έχουν μεγαλώσει, κάποιοι έχουν φύγει από το νησί”

Πέρα από τις εμφανίσεις σας σε εκδηλώσεις του νησιού, συμμετέχετε σε ορισμένες δράσεις για τη Μύκονο. 

Αρχικά συμμετείχαμε πρόσφατα στο νέο ντοκιμαντέρ/ταινία του Αντώνη Κιούκα για τη Μαντώ Μαυρογένους, αλλά και στο Mykonos Art Festival τις προηγούμενες μέρες. Πριν από κάποιους μήνες πήγαμε και στον Φάρο Αρμενιστή να τον βάψουμε. Παράλληλα, ως Σύλλογος, οργανώνουμε ταξίδια στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα. Έχουμε ήδη πάει Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιαπωνία, Κίνα και Ουγγαρία, ενώ επόμενοι προορισμοί μας θα ήταν η Γαλλία, η Ιταλία και ξανά η Ιαπωνία. Ο κορωνοϊός, όμως, μας άλλαξε τα σχέδια. Εμάς αυτή ήταν η ψυχαγωγία μας, το περιμέναμε πως και πως. Ακόμη, έχουμε εμφανιστεί σε διάφορες εκπομπές και σε κανάλια όπως η ΕΡΤ και ο Ant1, ενώ σχετικά πρόσφατα εμφανιστήκαμε σε ένα γαλλικό κανάλι, ύστερα από την πρόσκληση του διάσημου αρχιτέκτονα Jean-Pierre Heim, ο οποίος διατηρεί σπίτι στη Μύκονο. Δυστυχώς, λόγω της κατάστασης με τον κορωνοϊό, δεν μπορούμε να κάνουμε μακροπρόθεσμα σχέδια.

Στιγμιότυπο από τη συμμετοχή του Συλλόγου στην ταινία/ντοκιμαντέρ για τη Μαντώ. Η χορεύτρια και μέλος της διοίκησης Μαρίνα Ασημομύτη ανάμεσα στο μέλος του Συλλόγου Φώτη Καρναχωρίτη (αριστερά) και στον πρόεδρο Παναγιώτη Γαλάτη (δεξιά).

Τι πιστεύετε πως χρειάζεται να έχει κάποιος για να χορέψει;

Λίγο σπρώξιμο! Εγώ προσωπικά, αυτό πιστεύω. Μπορεί σίγουρα να το έχει κάποιος μέσα του και να το αγαπά, αλλά θα χρειαστεί ένα μικρό σπρώξιμο για να βγει όλο αυτό στην επιφάνεια. Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε εμείς. Λίγο θέλει, και μετά γίνεται πάθος. Η αρχή είναι. Και αυτό σας το λέω με σιγουριά, διότι όσοι έρχονται, δεν το εγκαταλείπουν. Κάποια στιγμή, ίσως φύγουν, ίσως αλλάξουν τόπο διαμονής. Όμως, εκεί που θα πάνε, θα συνεχίσουν να χορεύουν. Είναι πολύ συγκινητικό αυτό, γιατί μας στέλνουν μηνύματα παλιοί μας μαθητές ή χορευτές, οι οποίοι δεν μένουν πια εδώ, και μας λένε πως συνεχίζουν το χορό και πως δεν τα παράτησαν. Αυτό είναι κάτι που το απολαμβάνουμε και μας κάνει να νιώθουμε βαθιά συγκίνηση.