Παναγιώτης Σαχάς: Από τη Μύκονο στην Ιρλανδία για σπουδές στη σκηνοθεσία
Το μουσικό ταξίδι ξεκίνησε για εκείνον στο δημοτικό, με μαθήματα κιθάρας στο νησί. Έπειτα, ακολούθησε το βιολί, το τραγούδι, το θέατρο και ο κλασικός χορός, ενώ από τον Οκτώβρη βρίσκεται στην Ιρλανδία, όπου σπουδάζει παραγωγή κινηματογράφου. Ο Παναγιώτης Σαχάς, παρότι μόλις 29 ετών, έχει κάνει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία μοιράζεται στο Mykonos Post.
Ο Παναγιώτης Σαχάς γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια μουσική οικογένεια της Μυκόνου, καθώς ο πατέρας του έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Ενστικτωδώς, θέλησε και ο ίδιος να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο μουσικό όργανο, καθώς είχε ως πρότυπο τον πατέρα του και ήθελε να του μοιάσει. Στη συνέχεια έμαθε να παίζει και βιολί, ενώ κάποια στιγμή, εξέφρασε την επιθυμία του να ασχοληθεί με το θέατρο. Πήγε στην Αθήνα, όπου έγινε μέλος μιας θεατρικής ομάδας, ενώ σήμερα τον βρίσκουμε στη μακρινή Ιρλανδία, όπου πραγματοποιεί τις σπουδές του πάνω στη σκηνοθεσία. Όνειρό του; Να δημιουργήσει στο μέλλον το δικό του συγκρότημα και να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ για τη φύση της Μυκόνου, που τόσο πολύ αγαπά.
«Η κιθάρα έγινε προέκταση των χεριών μου»
Το 1975, ο πατέρας του γνώρισε τη μητέρα του στον Πειραιά και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο νησί των ανέμων. «Ο πατέρας μου μέχρι το 1975 παραθέριζε στο νησί. Η μητέρα του -και γιαγιά μου- Μαρία Σαντοριναίου, ήταν βέρα Μυκονιάτισα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήρθαν μόνιμα στη Μύκονο και το 1983 ίδρυσαν την οικογενειακή μας επιχείρηση, Art Sahas. Εγώ γεννήθηκα στις 9 Μαΐου του 1992 στο Ψυχικό και λίγες μέρες μετά η οικογένεια επέστρεψε στο νησί. Έχω επίσης δύο μεγαλύτερα αδέρφια, τον Απόστολο και την Μαρία», εξομολογείται στο Mykonos Post ο Παναγιώτης.
Όταν φέρνει τη Μύκονο στο μυαλό του, αναπολεί τις στιγμές που έζησε στο νησί, οι οποίες κατά βάση είχαν να κάνουν με μουσική, χορό και πολλά γλέντια. «Ο πατέρας μου, Βασίλης, ήταν αυτοδίδακτος κιθαρίστας και τραγουδιστής και πλαισίωνε με τη φωνή του όλες τις οικογενειακές μας συναντήσεις και γιορτές, αποτελώντας για μένα το πρώτο μουσικό πρώτυπο της καριέρας μου. Ήταν εκείνος που με παρακίνησε να ξεκινήσω μαθήματα κιθάρας σε ηλικία επτά ετών, με τον Χαράλαμπο Αμοιρίδη στην ΚΔΕΠΠΑΜ (τότε ΔΕΠΠΑΜ). Η κιθάρα έγινε προέκταση των χεριών μου και ένα μέσο έκφρασης στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Ύστερα από ένα χρόνο, έγινα μέλος της παιδικής χορωδίας της ΔΕΠΠΑΜ, με μαέστρο τη Βάνα Δρακοπούλου. Τότε μπήκαν και οι βάσεις όσον αφορά τη σχέση μου με το τραγούδι. Είμαι παντοτινά ευγνώμων στην κα Δρακοπούλου για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε όταν μου ανέθεσε να τραγουδήσω σόλο αρκετά από τα κομμάτια που ερμήνευσε η χορωδία. Επίσης, για αρκετά χρόνια είχαμε ως μαέστρο στην παιδική χορωδία την κυρία Μπέσσυ Νάσση», προσθέτει.
Στη Μύκονο ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική, εκεί ανακάλυψε το ταλέντο του αλλά και το πάθος του, εκεί έκανε τα πρώτα του μικρά βήματα στον χώρο. Όλη η παιδική του ηλικία ήταν πλημμυρισμένη μουσική. «Τα μέρη που έχω ταυτίσει με την παιδική μου ηλικία είναι η σκηνή της αίθουσας της ΔΕΠΠΑΜ, όπου ελάμβαναν χώρα όλες οι πρόβες της μουσικής σχολής και ιδιαίτερα οι συναυλίες, που πραγματοποιούνταν εκεί τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι. Ακόμη, δεν μπορώ να ξεχάσω κάθε Κυριακή του Πάσχα, που χόρευα τη Ρόζα του αείμνηστου Δημήτρη Μητροπάνου στο σπίτι του θείου μου στο Μαράθι. Αξέχαστες στιγμές», λέει με συγκίνηση ο Παναγιώτης.
Σε μία από τις συναυλίες της Παιδικής Χορωδίας της Μουσικής Σχολής «Γεώργιος Αξιώτης»
“Το να παίζω βιολί δίπλα στον Μίμη Πλέσσα ήταν μια μοναδική εμπειρία που δεν θα σβηστεί ποτέ από τη μνήμη μου”
«Ως παιδί είχα δύο πάθη: Τη μουσική και τη φύση»
Τον Δεκέμβρη του 2003, σε ηλικία 11 ετών, ξεκίνησε μαθήματα βιολιού με την Τίνα Ψαλίδα στη σχολή του Γεώργιου Αξιώτη. Πέρα από την κιθάρα, την οποία αγαπούσε πολύ, θέλησε να πάρει έναν διαφορετικό δρόμο, που θα τον οδηγούσε σε νέα μουσικά μονοπάτια. «Ο έρωτάς μου με το βιολί ήταν ακαριαίος. Η μουσική μου πορεία με οδήγησε σε αξέχαστες συγκινήσεις και εμπειρίες, που κρατώ σαν φυλαχτό μέσα μου. Παράλληλα με το βιολί, παρακολούθησα ανώτερα θεωρητικά και σολφέζ (σ.σ: Το σολφέζ είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των μαθημάτων της θεωρίας της μουσικής, που αφορά στην ανάπτυξη της αντίληψης του τονικού ύψους μιας νότας, αλλά και της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στο τονικό ύψος περισσότερων νοτών), καθώς και αρμονία της μουσικής με τη Βίκυ Χαρίση, τη Μπέσσυ Νάσση, τη Μαριάννα Κατερέλου και τον Μάνο Βασιλόπουλο. Ακόμη, για αρκετά χρόνια, συμμετείχα ως βιολιστής και τραγουδιστής στο συγκρότημα «The Mykonians», με coach τον ντράμερ Δημήτρη Τζιμόπουλο. Οι live εμφανίσεις μας στο θεατράκι της Λάκκας τους καλοκαιρινούς μήνες θα μου μείνουν ειλικρινά αξέχαστες. Τέλος, στο Λύκειο, παρακολούθησα και κλασικό τραγούδι με τη Μορφούλα Παπαγεωργίου», εξηγεί ο Παναγιώτης στο Mykonos Post.
Παράλληλα με τη μουσική, όταν ήταν παιδί είχε και άλλη μια μεγάλη αγάπη, τη φύση. Από πολύ μικρή ηλικία διάβαζε βιβλία για τη φύση και για την επιστήμη στο σύνολό της, με αποτέλεσμα να γίνει ένας «Μικρός εξερευνητής του μυκονιάτικου περιβάλλοντος», όπως του αρέσει να αποκαλεί τον εαυτό του. «Ως παιδί είχα δύο πάθη: Τη μουσική και τη φύση. Όποτε έβρισκα την ευκαιρία, γέμιζα το σακίδιό μου με τα απολύτως απαραίτητα και ξεχυνόμουν στα βουνά και τα λαγκάδια για να παρατηρήσω την πανίδα και τη χλωρίδα του νησιού. Αρωγός στην αγάπη που ανέπτυξα για τη φύση ήταν ο Αντώνης Ρουμελιώτης, ένας άνθρωπος που εδώ και πολλά χρόνια έχει ταυτίσει το όνομά του με την προστασία της μυκονιάτικης φύσης. Η αγάπη μου για τη φύση ήταν καταλύτης, ώστε να ξεκινήσω και τη συγγραφή πεζών κειμένων και ποιημάτων φυσιολατρικού περιεχομένου, πολλά από τα οποία δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ‘’Ο Μυκονιάτης’’»,εξηγεί.
“Η αγάπη μου για τη φύση ήταν καταλύτης, ώστε να ξεκινήσω και τη συγγραφή πεζών κειμένων και ποιημάτων φυσιολατρικού περιεχομένου, πολλά από τα οποία δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Ο Μυκονιάτης”
«Το να παίζω βιολί δίπλα στον Μίμη Πλέσσα ήταν μια μοναδική εμπειρία »
Στο γυμνάσιο ανακάλυψε την αγάπη του για το διάβασμα και κατάφερε να γίνει αριστούχος επί σειρά ετών. Όμως, η ενασχόλησή του με τη μουσική και το πάθος του για τη φύση τού απέσπασαν την προσοχή κατά την προετοιμασία του για τις Πανελλήνιες, με αποτέλεσμα να μην περάσει στην πρώτη σχολή της επιλογής του, που ήταν η κτηνιατρική. «Μπορεί να μην πέρασα στην πρώτη μου επιλογή, όμως στάθηκα ιδιαίτερα τυχερός, περνώντας στο τμήμα Γεωπονίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Στον Βόλο έζησα για τρισήμιση χρόνια, με συχνές επισκέψεις στην Αθήνα. Σε αυτές τις επισκέψεις, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη δουλειά μιας θεατρικής ομάδας που θα έμελε να αποτελέσει την ομάδα που θα ξεκινούσα θεατρικές σπουδές. Πρόκειται για την ομάδα της Δρ. Κικής Σελιώνη, μεταδιδακτορικής καθηγήτριας του Central School of Speech and Drama του Λονδίνου. Με την ομάδα της, είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω κλασικό μπαλέτο, μιας και στα πλαίσια της ομάδας, η προετοιμασία του σώματος του ηθοποιού ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την καθολική εκπαίδευσή του και την μετέπειτα επιτυχή του πορεία. Επίσης, είχα την ευκαιρία να εμφανιστώ στις παραγωγές της ομάδας στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα και σε δύο παραστάσεις στο Central School of Speech and Drama του Λονδίνου, ερμηνεύοντας ρόλους στην αγγλική γλώσσα. Έτσι, το 2014, αποφάσισα να αφήσω τη Γεωπονία και να επικεντρωθώ στην υποκριτική και τον χορό. Παράλληλα, παρακολούθησα μαθήματα φωνητικής με καθηγητή τον Αποστόλη Ψυχράμη, ενώ το 2015 γράφτηκα στη δραματική σχολή της Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα, από την οποία αποφοίτησα το 2018», λέει στο Mykonos Post.
Μάλιστα, στις 12 Οκτωβρίου του 2015 είχε την τιμή να συμμετάσχει στην επετειακή συναυλία για τον έναν χρόνο συνεργασίας του Μαυρίκιου Μαυρικίου με τον Μίμη Πλέσσα, ως μέλος της εικοσαμελούς ορχήστρας των αισθήσεων στον φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός» στην Αθήνα. «Το να παίζω βιολί δίπλα στον Μίμη Πλέσσα ήταν μια μοναδική εμπειρία που δεν θα σβηστεί ποτέ από τη μνήμη μου. Η τελευταία μου μουσική εμφάνιση ήταν το καλοκαίρι του 2020, στα πλαίσια του πρώτου Mykonos Youth Festival με το συγκρότημα The Friends, με τον Αχιλλέα Πιπερίδη, τη Μανταλένα Κουτσούκου και τη Μαρία Ασημομύτη».
«Θέλω να γίνω σκηνοθέτης»
Κάποια στιγμή, μπήκε μέσα του και το μικρόβιο της σκηνοθεσίας. Κάπως έτσι, από τον περασμένο Οκτώβρη, ο Παναγιώτης έφυγε από την Ελλάδα για να πάει στην Ιρλανδία και να σπουδάσει παραγωγή κινηματογράφου. «Η πρώτη μου σκέψη, όταν γνώρισα τη κα Σελιώνη, ήταν να της εκμυστηρευτώ πως θέλω να γίνω σκηνοθέτης. Με παρότρυνση της ίδιας, ξεκίνησα υποκριτική, για να γνωρίσω εκ των έσω πώς προετοιμάζεται ένας ηθοποιός για να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του επαγγέλματος. Το γεγονός ότι στην ομάδα του θεάτρου ερμήνευσα ρόλους στην αγγλική γλώσσα πυροδότησε μέσα μου την επιθυμία να οραματίζομαι τον εαυτό μου σε μια αγγλόφωνη χώρα για σπουδές. Το 2021, άρχισα να ψάχνω για προγράμματα σπουδών στο εξωτερικό και ανακάλυψα το κολλέγιο στο οποίο γράφτηκα, από τον περασμένο Οκτώβρη. Πρόκειται για το Pulse College και βρίσκεται στο Δουβλίνο, πρωτεύουσα της αγαπημένης μου Ιρλανδίας. Εδώ σπουδάζω παραγωγή κινηματογράφου. Παράλληλα με τη σχολή, είμαι μέλος της χορωδίας The Ramparts Chamber Choir Dublin», περιγράφει.
Με λίγα λόγια, ο Παναγιώτης από την παιδική του ηλικία έχει ασχοληθεί με πολλές και διαφορετικές τέχνες, τη μουσική, το τραγούδι, τον χορό, το θέατρο. Κάθε μία από αυτές είχε και κάτι να του δώσει, γεγονός που αποδεικνύει το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της τέχνης στη ζωή μας. «Ο ρόλος της τέχνης στη σημερινή εποχή είναι πολύ ιδιαίτερα σημαντικός. Η τέχνη προάγει τη δημιουργική σκέψη, προβληματίζει επάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα και διαμορφώνει συνειδήσεις. Πάνω από όλα, ζεσταίνει την καρδιά και απελευθερώνει το μυαλό», τονίζει. Τι θα έλεγε άραγε στους νέους που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στον χώρο των τεχνών και που θα ήθελαν στο μέλλον να ασχοληθούν επαγγελματικά με μία από αυτές; «Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ή άπιαστο. Είμαστε όντα με απεριόριστες ικανότητες και έχουμε την υποχρέωση να τις αναπτύξουμε στο ανώτατο δυνατό επίπεδο. Με ένα βήμα τη φορά, μπορούμε να φτάσουμε στην προσωπική μας αυτοπραγμάτωση».
“Τα σχέδιά μου για το μέλλον περιστρέφονται γύρω από όλες τις τέχνες, με τις οποίες έχω ασχοληθεί. Μεταξύ αυτών είναι η δημιουργία ενός μουσικού συγκροτήματος και η κινηματογράφηση ενός ντοκιμαντέρ για τη φύση της Μυκόνου”
«Η Μύκονος κατέχει σημαντική θέση στην καρδιά μου»
Η ζωή σε ένα νησί, όπως είναι η Μύκονος, έχει σίγουρα πολλά πλεονεκτήματα, ειδικά για ένα παιδί. Ωστόσο, αναρωτιέμαι μήπως η ζωή εκεί μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να περιορίζει έναν νέο ως προς την κατεύθυνση που θέλει να πάρει στη ζωή του. Για παράδειγμα, ένα παιδί που ασχολείται με τη μουσική, όπως και ο Παναγιώτης πριν από μερικά χρόνια, μπορεί να ασχοληθεί σε πιο προχωρημένο επίπεδο με τη μουσική, παραμένοντας στον τόπο του; «Η Μύκονος διαθέτει εξαιρετικούς μουσικούς που ερμηνεύουν τραγούδια από ένα ευρύ φάσμα της μουσικής, από την κλασική μέχρι το νησιώτικο και από τη ροκ ως το ρεμπέτικο. Θεωρώ πως ένα παιδί που ζει στην επαρχία έχει τη δυνατότητα να μάθει μουσική και να παραμείνει στον τόπο που μεγάλωσε. Μπορεί να πειραματιστεί πάνω σε διαφορετικά είδη, συνεργαζόμενο με πολλούς μουσικούς και να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα με τον χρόνο», υποστηρίζει στο Mykonos Post ο Παναγιώτης.
Έτσι και ο ίδιος, στη Μύκονο απέκτησε τη δική του ταυτότητα, την οποία έπειτα εξέλιξε και συνεχίζει να εξελίσσει μέχρι σήμερα. Ποια είναι, άραγε, τα σχέδιά του για το μέλλον; «Η Μύκονος κατέχει σημαντική θέση στην καρδιά μου και πάντα θα επιστρέφω σε αυτήν, είτε για διακοπές, είτε ενδεχομένως και μόνιμα, όταν η παραμονή μου στο εξωτερικό κάνει τον κύκλο της. Τα σχέδιά μου για το μέλλον περιστρέφονται γύρω από όλες τις τέχνες, με τις οποίες έχω ασχοληθεί. Μεταξύ αυτών είναι η δημιουργία ενός μουσικού συγκροτήματος και η κινηματογράφηση ενός ντοκιμαντέρ για τη φύση της Μυκόνου. Στόχος μου είναι να διάγω μια δημιουργική ζωή, να απολαμβάνω το ταξίδι προς την Ιθάκη ή στην προκειμένη, προς τη Μύκονο και να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τη δουλειά μου, με projects τα οποία θα έχουν να πουν κάτι στην κοινωνία».