Αναδρομή στο παρελθόν: Όταν ο Γιαλός της Μυκόνου ήταν γεμάτος ψαράδες

Η Μύκονος αδιαμφισβήτητα αποτελεί τον πιο κοσμοπολίτικο προορισμό της χώρας μας, ενώ συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους καλοκαιρινούς προορισμούς της Μεσογείου αλλά και του κόσμου. Πέρα, όμως, από την κοσμοπολίτικη πλευρά του, το νησί των Ανέμων είναι ένας τόπος με μακραίωνη ιστορία και απαράμιλλη φυσική ομορφιά.

Τα ολόλευκα, παραδοσιακά σπίτια, τα ασβεστωμένα, γραφικά σοκάκια, το πολύχρωμο από τις βάρκες λιμάνι του Γιαλού, οι «κρυμμένες» εκκλησίες μέσα στα δρομάκια, καθώς και οι ζεστοί, καλοσυνάτοι άνθρωποι, συνέθεταν μία Χώρα υπόδειγμα αρχιτεκτονικής αρμονίας, κυκλαδίτικης αισθητικής και φιλόξενης ατμόσφαιρας. Μιλάμε φυσικά για τη Μύκονο παλαιότερων δεκαετιών. Μια Μύκονο που σε ελάχιστα πράγματα θυμίζει την σημερινή εικόνα του νησιού, η οποία έχει αλλάξει ριζικά σε σχέση με το παρελθόν. Από τη δεκαετία του 1950, που το νησί ξεκίνησε να ανθίζει τουριστικά, μέχρι και το 1990, ο κόσμος ερχόταν για να ανακαλύψει και μετέπειτα να θαυμάσει κάθε κρυφή ομορφιά, κάθε άγνωστη πλευρά, κάθε απάτητο σοκάκι. Αυτές ήταν οι «χρυσές» δεκαετίες, οι οποίες στην πορεία μετέτρεψαν τη Μύκονο σε αγαπημένο προορισμό των διεθνών jet setters.

Μία χαρακτηριστική εικόνα που θυμούνται έντονα οι τουρίστες του νησιού, αλλά πολύ περισσότερο οι μόνιμοι κάτοικοι που βλέπουν τον τόπο τους χρόνο με τον χρόνο να αλλάζει, είναι η εικόνα των ντόπιων ψαράδων που γέμιζαν κάθε πρωί τον Γιαλό, ώστε να βγουν στο κυνήγι για μία καλή ψαριά. «Η Μύκονος ήταν γεμάτη με ψαράδες. Ήταν, άλλωστε, μία από τις βασικές ασχολίες για εμάς τους νησιώτες εκείνο τον καιρό. Πολλά νοικοκυριά διέθεταν βάρκες με τις οποίες οι άντρες της οικογένειας έβγαιναν να ψαρέψουν στα ανοιχτά του νησιού. Ειδικά, τη δεκαετία του 1960 έως και το 1980, ο Γιαλός γέμιζε με καΐκια, ενώ έπειτα στην πάγκα τοποθετούνταν οι φρέσκες ψαριές, με τον κόσμο να τρέχει να προλάβει να προμηθευτεί τα φρέσκα ψάρια πριν εξαφανιστούν», μοιράζεται με το Mykonos Post κάτοικος του νησιού που ζει εκεί τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Ο Γιαλός με φόντο τα καΐκια των ψαράδων ερχόταν να συμπληρώσει την ήδη πανέμορφη σκηνογραφία της Μυκόνου. Πλέον, η περιοχή έχει γεμίσει με εστιατόρια και καφετέριες, ενώ οι ψαράδες έχουν μειωθεί σε σημαντικό βαθμό. Για την ακρίβεια, ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα συναντήσεις στον Γιαλό, κυρίως τις καθημερινές νωρίς το πρωί, την ώρα που ο κόσμος είναι λιγοστός και υπάρχει αυτή η χαρακτηριστική ησυχία και ηρεμία, που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που προηγήθηκε τη νύχτα. «Με λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι πλέον δεν βλέπω τόσους ψαράδες στον Γιαλό. Αλλά είναι λογικό. Το νησί έχει πάρει μία άλλη στροφή, ο κόσμος τώρα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον τουριστικό κλάδο. Ωστόσο, όταν φέρνω στο μυαλό μου εικόνες από το παρελθόν, θυμάμαι μία Χώρα ζωντανή και αυτές ακριβώς τις εικόνες είναι που κρατώ βαθιά μέσα μου», προσθέτει ο κάτοικος της Μυκόνου, ο οποίος έζησε εκείνες τις όμορφες και αγνές εποχές.

Παρόλο, λοιπόν, που τώρα πια οι εικόνες αυτές δεν υπάρχουν, οι άνθρωποι που ήταν εκεί και τις έζησαν θα τις κρατήσουν για πάντα ζωντανές και αληθινές. Έτσι, άλλωστε, μας λέει και ένας ακόμη κάτοικος του νησιού, που θυμάται τον εαυτό του μικρό να βγαίνει με τον παππού του για ψάρεμα. «Ο παππούς μου ήταν ψαράς. Είχε το δικό του καΐκι, το οποίο ήταν σαν δεύτερο σπίτι του. Ορισμένες φορές τον έπιανα να κοιμάται μέσα σε αυτό. Πριν από τριάντα περίπου χρόνια που ήμουν και εγώ πιτσιρικάς, με έπαιρνε και μαζί του. Εκείνος με έμαθε να ψαρεύω. Αυτές είναι στιγμές, αλλά και μνήμες που δεν μπορώ να ξεχάσω. Κανείς από αυτούς που τα έζησαν δεν μπορεί να ξεχάσει».

Παρακάτω, ακολουθούν περισσότερες φωτογραφίες από τον Γιαλό και τους ψαράδες:

(Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Δημήτρη Κουτσούκου, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά)