Πέτρος: Αυτή είναι η ιστορία του πιο διάσημου πελεκάνου του κόσμου

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η Μύκονος, ένα από τα πιο διάσημα ελληνικά νησιά, είναι γνωστή στους τουρίστες και τους ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο. Τα εκπληκτικά τιρκουάζ νερά, το νόστιμο φαγητό, η φυσική ομορφιά, τα φημισμένα πάρτι και τα γραφικά τοπία είναι μόνο μερικοί από αυτούς τους λόγους. Ωστόσο, η Μύκονος έγινε ιδιαίτερα γνωστή και λόγω του Πέτρου του πελεκάνου, ο οποίος είχε το προνόμιο και την τιμή να γίνει η επίσημη μασκότ του νησιού. Με μια ιστορία που δείχνει να είναι βγαλμένη από παραμύθι, το Mykonos Post εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν τον Πέτρο στο να γίνει μόνιμος «κάτοικος» Μυκόνου και με τη βοήθεια του Μυκονιάτη Δημήτρη Κουτσούκου, ο οποίος τον έζησε ως παιδί και μεγάλωσε μαζί του, φέρνει μνήμες από τα παλιά.

Ο πελεκάνος που σώθηκε από έναν ψαρά στα ανοιχτά της Μυκόνου

Όλα ξεκίνησαν στις 16 Οκτωβρίου του 1955, όταν ένας ντόπιος ψαράς, ο καπετάν Αντώνης Χαριτόπουλος βρήκε έναν τραυματισμένο πελεκάνο στη θάλασσα κοντά στις ακτές της Μυκόνου. Αμέσως τον μάζεψε και τον οδήγησε στο νησί, προκειμένου να τον φροντίσει. Ο ροδοπελεκάνος φαίνεται πως είχε χάσει το δρόμο του κατά τη μετανάστευση του. Για τους κατοίκους της Μυκόνου ήταν κάτι εξωπραγματικό, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν ένα τέτοιο πλάσμα. Ο πελεκάνος έπειτα υιοθετήθηκε από τον ψαρά Θοδωρή Κυραντώνη, ο οποίος τον ονόμασε “Πέτρο” από τον Πέτρο Δρακόπουλο, έναν Μυκονιάτη ήρωα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και ύστερα από την ανάρωσή του, ο Πέτρος έμεινε στο νησί και έγινε πλέον μόνιμος κάτοικος. «Ο Πέτρος ήρθε στο νησί το 1955, τη χρονιά που γεννήθηκα εγώ. Ο Χαριτόπουλος τον βρήκε κοντά στις ακτές της παραλίας Μερχιάς, τον έφερε στο λιμάνι και έπειτα τον ανέλαβε ο Κυραντώνης. Ο ίδιος τον ονόμασε Πέτρο εις μνήμην του  Μυκονιάτη Πέτρου Δρακόπουλου. Τότε ήταν μια άλλη Μύκονος. Μία Μύκονος που πια δεν συναντάς. Τον Πέτρο τον πελεκάνο τον έζησα, ποτέ δεν τον φοβήθηκα. Μεγάλωσα μαζί του», εξομολογείται στο Mykonos Post ο Δημήτρης Κουτσούκος.

Ο Πέτρος έγινε κάτοικος της Μυκόνου

Για πολλά χρόνια, ο Πέτρος κυκλοφορούσε στα σοκάκια και τους δρόμους της Χώρας, καθώς και στο λιμάνι, όπου οι επισκέπτες, από jet setters μέχρι μικρά παιδιά από όλο τον κόσμο, έρχονταν για να τον χαϊδέψουν ή να τον ταΐσουν, αλλά και για να ποζάρουν μαζί του. Καθώς περνούσαν οι μέρες και οι μήνες, ο Πέτρος ο Πελεκάνος έκανε φίλους στο νησί και συχνά τον έβλεπαν να συχνάζει σε παραθαλάσσιες ταβέρνες και καφετέριες μαζί με τα φιλαράκια του, περιμένοντας έναν νόστιμο μεζέ που θα του πετούσαν οι ντόπιοι. Και, πράγματι, κακομάθαιναν τον Πέτρο με νόστιμα φρέσκα ψάρια από την πρωινή τους ψαριά. «Tα βράδια ο Πέτρος έμενε μέσα στο σπίτι μαζί με τον Θοδωρή. Τον αγάπησαν όλοι, ειδικά οι ψαράδες γιατί ήταν στον Γιαλό συνέχεια και έκοβε βόλτες. Τον ταϊζαμε, τον προσέχαμε. Έγινε ένας από εμάς. Ήταν σαν άνθρωπος, ειλικρινά. Περιφερόταν στα σοκάκια, πήγαινε στα εστιατόρια και στα σπίτια. Δεν φοβόταν τους τουρίστες, είχε συνηθίσει την ανθρώπινη παρουσία», λέει με συγκίνηση ο Δημήτρης Κουτσούκος. Δεν είναι και λίγες, άλλωστε, οι φωτογραφίες που έχουν απαθανατίσει τον ροδοπελεκάνο να κάθεται δίπλα στους ανθρώπινους συντρόφους του την ώρα που απολάμβαναν το ούζο ή τον ελληνικό τους καφέ. Για όλους στη Μύκονο, ο Πέτρος ήταν συμπολίτης και ως τέτοιος αγαπήθηκε.

Οι «διάδοχοι» του original Πέτρου

Ακούγοντας την ιστορία του Πέτρου, η Τζάκι Κένεντι, που επισκέφτηκε το 1963 το νησί, δώρισε στους κατοίκους της Μυκόνου έναν θηλυκό πελεκάνο, που πήρε το όνομα Ειρήνη. Έπειτα, ο ζωολογικός κήπος του Αμβούργου έδωσε στο νησί ακόμα ένα νεαρό αρσενικό πελεκάνο, ο οποίος κληρονόμησε το όνομα Πέτρος. Στη συνέχεια, ακολούθησαν και άλλοι πελεκάνοι που κυκλοφορούσαν στο νησί. Οι τουρίστες, βέβαια, όλους τους αποκαλούσαν με το όνομα Πέτρος. «Η Τζάκι Κένεντι έφερε στο νησί την Ειρήνη, ένα θηλυκό πελεκάνο. Η Ειρήνη ήταν πολύ πιο άγριο ζώο, λίγοι μπορούσαν να την  πλησιάσουν. Έπειτα, τα μεταλλεία MYCOBAR έφεραν άλλους δύο πελεκάνους, τον Αλφόνσο και την Ωμέγα. Ήρθαν και άλλοι στη συνέχεια. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι στο νησί υπήρχε πάντα τουλάχιστον ένας πελεκάνος. Μάλιστα, το 1972 -αν θυμάμαι καλά- πραγματοποιήθηκε και ο γάμος του Πέτρου με την Ειρήνη στο αεροδρόμιο του νησιού. Απίστευτες εικόνες! Βέβαια, εγώ δε μεγάλωσα με όλους αυτούς τους πελεκάνους. Εγώ έμαθα τον Πέτρο τον original. Με αυτόν μεγάλωσα, με αυτόν έζησα», εξομολογείται ο Δημήτρης Κουτσούκος στο Mykonos Post.

Το άδοξο τέλος του Πέτρου του πελεκάνου

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1985, ύστερα από 30 περίπου χρόνια στο νησί, ο Πέτρος ο πελεκάνος σκοτώθηκε από φορτηγό. Είχε χωθεί κάτω από τις ρόδες του και έπαιρνε τον υπνάκο του. Ο οδηγός που δεν τον είχε δει, έβαλε μπρος και τον χτύπησε σοβαρά. Τον μετέφεραν βαριά τραυματισμένο αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη, όπου και κατέληξε. Οι Μυκονιάτες βίωσαν μεγάλη θλίψη με την απώλειά του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έλειπε σε όλους. Κανένας δεν θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει. Πλέον, στη Μύκονο υπάρχει ένας αρσενικός πελεκάνος, ο οποίος συντηρεί το μύθο του Πέτρου. «Ο πελεκάνος που έχουμε τώρα είναι μεγάλος, κοιμάται σε ένα κλουβί στον κήπο του Μελετόπουλου και όταν τον αφήνουν έξω, πηγαίνει στους Μύλους και κάθεται μόνος του, γιατί δεν θέλει πολύ κόσμο. Είναι ένας σωσίας του Πέτρου του original. Δεν είναι όμως ο Πέτρος», δηλώνει ο Δημήτρης Κουτσούκος ενώ προσθέτει πως «Πριν λίγες μέρες, εξέφρασα δημόσια μία ιδέα μου: Να δημιουργηθεί ένα άγαλμα του αυθεντικού Πέτρου. Διότι, ναι μεν υπήρξαν και άλλοι πελεκάνοι που έζησαν στο νησί, όμως εκείνος ήταν ο original, εκείνος ήταν η μασκότ. Πρότεινα να κάνουμε ένα μνημείο προς τιμή του, στο μέρος που μεγάλωσε και έζησε, στην πάγκα δίπλα στους ψαράδες. Όμως, κανένας δεν αντέδρασε σε αυτή την ιδέα», τονίζει. Η ουσία είναι πως ο Πέτρος έζησε μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή και ότι έλαβε πολλή αγάπη από τους ανθρώπους καθ’ όλη τη διάρκεια των 30 χρόνων της ζωής του. Έγινε αγαπητός από χιλιάδες ανθρώπους, έζησε τη δική του περιπέτεια στο νησί και εκτός από τα φρέσκα ψάρια, απόλαυσε κάθε κομμάτι της διαμονής του στη Μύκονο με τον καλύτερο τρόπο. Από τότε φάνηκε πως η φιλοξενία και η φιλική φύση των Μυκονιατών ήταν και εξακολουθεί να
είναι στο αίμα τους.