Αλέξανδρος Μπόλιας: «Όταν φτάνω στα όρια μου, πρέπει να αφεθώ και να νιώσω εμπιστοσύνη στην αντοχή και στις δυνάμεις μου»

Οι πρώτες του μνήμες από τη Σύρο, είναι εκείνες με τον παππού και τη γιαγιά του, οι οποίοι διατηρούσαν ένα ταβερνάκι και έναν ξενώνα σε έναν μικρό κολπίσκο του νησιού. Την οικογενειακή αυτή επιχείρηση, έχει αναλάβει πλέον ο ίδιος, καθώς την ανακαίνισε και πλέον λειτουργεί το ξενοδοχείο «Έμιλυ» στο ίδιο ακριβώς σημείο. Η επαγγελματική του καριέρα μπορεί να είναι στον τουριστικό κλάδο, όμως ο Αλέξανδρος Μπόλιας είχε από μικρός ένα και μόνο πάθος: Το τρέξιμο. Από την ηλικία των 10 ετών, θυμάται τον εαυτό του να τρέχει και να απολαμβάνει κάθε μέτρο ή χιλιόμετρο της διαδρομής. Σήμερα, ανήκει στον Σύλλογο του ΑΟ Μυκόνου και έχει καταφέρει να αποσπάσει πολλές και ξεχωριστές διακρίσεις, που αποδεικνύουν το ταλέντο, αλλά και τη σκληρή δουλειά του. Άλλωστε, το ταλέντο από μόνο του, δεν αρκεί.

Τι θυμάστε πιο έντονα από την παιδική σας ηλικία;

Ξεκίνησα από τη Σύρο και συγκεκριμένα από το Αχλάδι, ένα μικρό κολπάκι, όπου ο παππούς και η γιαγιά μου είχαν ερωτευτεί και είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν την οικογένεια τους εκεί. Το σπίτι μας ήταν ακριβώς πάνω από τον μικρό αυτό κόλπο. Εκεί, η γιαγιά και ο παππούς είχαν ένα μικρό ταβερνάκι μαζί με έναν ξενώνα, που λειτουργούσαν. Δίπλα, βρισκόταν το καΐκι μας, όπου πατέρας μου χρησιμοποιούσε για το ψάρεμα. Σε αυτό το κολπάκι, μαζί με τις δυο αδερφές μου και τα παιδιά του χωριού, τρέχαμε τα καλοκαίρια στην αμμουδιά και παίζαμε. Υπήρχε ανεμελιά, αθωότητα και ασφάλεια.

Όλα αυτά δυστυχώς ανατράπηκαν σε ένα βαθμό, κατόπιν ενός ατυχήματος που είχα όταν ήμουν επτά ετών. Πάνω σε ένα παιχνίδι έχασα τη μισή μου όραση και έζησα για ένα διάστημα μεταξύ νοσοκομείων, χειρουργείων και ιατρείων -γεγονότα που με επηρέασαν στην κοινωνικοποίησή μου και ίσως με οδήγησαν σε έναν πιο μοναχικό δρόμο. Από παιδί ήθελα να τρέχω για να κυνηγήσω μια μεγάλη ευθεία, αυτή που ήθελα μάλλον να συνεχίσω να βλέπω μπροστά μου.

“Πάνω σε ένα παιχνίδι έχασα τη μισή μου όραση και έζησα για ένα διάστημα μεταξύ νοσοκομείων, χειρουργείων και ιατρείων. Από παιδί, λοιπόν, ήθελα να τρέχω για να κυνηγήσω μια μεγάλη ευθεία, αυτή που ήθελα μάλλον να συνεχίσω να βλέπω μπροστά μου”

 Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τον αθλητισμό;

Πρέπει να ήμουν περίπου δέκα ετών όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι μου αρέσει το τρέξιμο. Αρχικά ξεκίνησα εντός του σχολείου, διότι δεν ήταν εύκολο για εμένα να ασχοληθώ με άλλα αθλήματα εκτός. Ήταν πάντως σίγουρα κάτι που ένιωθα καλά όταν το έκανα και ήθελα να έχει διάρκεια.

Από τα σχολικά μου χρόνια, συμμετείχα σε αγώνες. Το 2010 αποφάσισα να λάβω μέρος στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Ήταν μια πολύ απερίσκεπτη κίνηση. Πήγα γιατί συμμετείχαν κι άλλοι φίλοι. Δεν είχα κάνει καμία σχετική προπόνηση, ούτε καν προετοιμασία. Απλά ένιωθα την επιθυμία να το κάνω. Τερμάτισα σε 4 ώρες, 57 λεπτά και 11 δευτερόλπετα, με κράμπες και πόνο σε όλο μου το σώμα, αλλά με μια χαρά η οποία με πλημμύριζε. Ένιωθα μια συγκίνηση και ένα δέος που εξακολουθούν να με κυριεύουν στον τερματισμό ενός Μαραθωνίου και περισσότερο όταν τερματίζω στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στον  αυθεντικό -ιερό θα τον έλεγα εγώ- Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Θεωρώ πως αυτό ακριβώς το δέος με ωθεί να ασχολούμαι με τον μαραθώνιο. Αυτό και η προσδοκία ίσως ότι ο δρόμος που θέλω να έχω μπροστά μου, θέλω να είναι μακρύς και πλούσιος σε εμπειρίες.

Σήμερα, είστε δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Σε πόσους Μαραθωνίους έχετε συμμετάσχει;

Από το 2010  και έπειτα, τρέχω κάθε χρόνο την κλασική διαδρομή, ενώ παράλληλα έχω τρέξει ακόμη σε άλλους 9 μαραθωνίους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μιλάμε για 21 μαραθωνίους στο σύνολο και άλλους τόσους ημι-μαραθωνίους! Επιπλέον, έχω συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες 5-10 χιλιομέτρων και σε αγώνες τριάθλου.

Ποια είναι η πιο σημαντική αγωνιστική σας στιγμή, την οποία δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

Η πρώτη μου φορά, η πρώτη συγκίνηση του αγώνα, ο ενθουσιασμός κατά τον τερματισμό και οι αντιδράσεις των θεατών. Νομίζω όλοι μου οι αγώνες και όλοι οι τερματισμοί επιστρέφουν και συγκεντρώνονται στον πρώτο μου αγώνα, εκεί που ο δρόμος αυτός άνοιξε για εμένα.

“Στην προπόνηση που κάνω απαιτείται υπομονή και αφοσίωση για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με αδιάκοπη προσπάθεια και πολλά χιλιόμετρα”

Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας σας μέχρι σήμερα;

Η κλασική διαδρομή και ίσως το 2011, καθώς ήταν μια εμπειρία ύπο αντίξοες συνθήκες, με έντονο κρύο. Ακόμη θυμάμαι να τερματίζω μαζί με συναθλητές μου και μετά από 42 χιλιόμετρα τρέξιμο να μην έχουμε καταφέρει να ζεσταθούμε!

Τι είναι αυτό που σας κάνει πιο μαχητικό σε μια κούρσα; Τι σκέφτεστε όταν φτάνετε στα όριά σας;

Οι άνθρωποι που με αγαπούν και αγαπώ, όλοι εκείνοι που με στηρίζουν στην προσπάθεια μου να συνεχίζω και να μην το βάζω κάτω. Κάποιες φορές, όμως, ειδικά όταν φτάνω στα όρια μου, πρέπει να μπορώ να αφεθώ και να νιώσω εμπιστοσύνη στην αντοχή και στις δυνάμεις μου. Είναι πολύ δύσκολο το κρίσιμο σημείο όταν βρίσκεσαι -ή νομίζεις ότι βρίσκεσαι- στα όρια σου. Θέλει καλή γνώση και τεχνική για να μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά αν πρέπει να συνεχίσεις ή να σταματήσεις. Χρωστάω πολλά στον προπονητή μου, Δημήτρη Τζεφαλή, για όσα μου έχει «μεταφέρει» στο μυαλό και στο σώμα μου, ώστε να συνεχίζω, υγιής, να βελτιώνω την επίδοση μου χρόνο με το χρόνο.

Ποια κομμάτια της προετοιμασίας σάς δυσκολεύουν περισσότερο;

Στην προπόνηση που κάνω απαιτείται υπομονή και αφοσίωση για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με αδιάκοπη προσπάθεια και πολλά χιλιόμετρα. Η δυσκολία έρχεται όταν συσσωρεύεται κούραση και ειδικότερα όταν πρέπει να ανταποκριθώ και σε άλλες υποχρεώσεις και ζητήματα, καθώς δεν είμαι επαγγελματίας που ασχολείται μόνο με το τρέξιμο, ούτε μπορώ να συντηρήσω τις ανάγκες μου από αυτό. Πολλές φορές, λοιπόν, έρχονται δυσκολίες της καθημερινότητας, οι οποίες σε μια φορτισμένη προπονητική περίοδο λειτουργούν συσσωρευτικά.

“Παρότι σπούδασα εκτός νησιού και μετά απασχολήθηκα κάποια χρόνια στον τραπεζικό τομέα, αποφάσισα να επιστρέψω στη Σύρο, στον τόπο που γεννήθηκα και στην κληρονομιά που μου εμπιστεύτηκε η οικογένειά μου και να δραστηριοποιηθώ εκεί επαγγελματικά”

Πλέον, εκπροσωπείτε τον Σύλλογο του ΑΟ Μυκόνου. Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη συνεργασία;

Η συνεργασία με τον ΑΟ Μυκόνου ξεκίνησε στα τέλη του 2019. Προέκυψε κατόπιν αμοιβαίου ενδιαφέροντος για συνεργασία και υποστήριξη της προσπάθειας μου για συμμετοχή στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ο κ. Δημήτρης Πάππας, Πρόεδρος της ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Κυκλάδων, ήταν από την αρχή θετικός να ενσωματωθώ στον Σύλλογο. Η αλήθεια είναι ότι μου φαινόταν πολύ ξένο να ενταχθώ σε έναν αθλητικό Σύλλογο στην Αθήνα ή αλλού. Η ένταξή μου σε έναν καταξιωμένο Σύλλογο με πολύ καλούς αθλητές στο ιστορικό του και με έδρα τις Κυκλάδες μου ταιριάζει καλύτερα και καλύπτει απόλυτα την ιδιοσυγκρασία και τις ανάγκες μου.

Ποια είναι η σχέση σας με τη Μύκονο; Έχετε επισκεφτεί το νησί;

Πρέπει να παραδεχθώ ότι η σχέση μου με το νησί της Μυκόνου είναι πολύ μικρή. Δεν έχω επισκεφτεί το νησί, απλά το βλέπω καθημερινά, απέναντι από τη Σύρο και ξέρω ότι είναι ο επόμενος σταθμός στο δρομολόγιο του καραβιού μετά το δικό μου νησί. Ίσως έτσι εξηγείται πως ο ΑΟ Μυκόνου ήταν ο επόμενος Σύλλογος που με υποδέχθηκε μετά τη Σύρο. Είναι μια καλή ευκαρία να ανακαλύψω τις ομορφιές της Μυκόνου.

Παράλληλα με τον αθλητισμό, ασχολείστε και με τον τουριστικό κλάδο στη Σύρο.

Πολύ σωστά. Ανακαίνισα και λειτουργώ το ξενοδοχείο «Έμιλυ». Είναι το ξενοδοχείο που έχτισε ο  παππούς μου, Αλέξανδρος, με τη γιαγιά μου Αιμιλία στο Αχλάδι της Σύρου. Παρότι σπούδασα εκτός νησιού και μετά απασχολήθηκα κάποια χρόνια στον τραπεζικό τομέα, αποφάσισα να επιστρέψω στη Σύρο, στον τόπο που γεννήθηκα και στην κληρονομιά που μου εμπιστεύτηκε η οικογένειά μου και να δραστηριοποιηθώ εκεί επαγγελματικά. Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα, αλλά παρόλες τις δυσκολίες των τελευταίων χρόνων, θέλω να είμαι αισιόδοξος και να πιστεύω ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν μέσα στα επόμενα χρόνια.

Πως είναι η καθημερινότητά σας τη θερινή σεζόν; Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζετε τη  δουλειά με την προπόνηση:

Η προπόνηση κατά την καλοκαιρινή περίοδο είναι πολύ περιορισμένη, σχεδόν ανύπαρκτη. Στη δική μου δουλειά οι απαιτήσεις είναι πολλές και δυστυχώς η παρουσία μου επιβεβλημένη από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Οπότε, από τον Μάιο μέχρι και τον Οκτώβριο, σχεδόν μηδενίζεται η προπόνηση και αυτό είναι η μεγάλη ιδιαιτερότητα στην περίπτωσή μου. Καταλαβαίνετε ότι το να μπορέσω να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση και την επίδοση μου μετά από τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς συγκροτημένη προπόνηση είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το σώμα καταπονείται από την πολλή δουλειά, χωρίς καθόλου διαλλείματα και ξεκούραση, αλλά και από την ένταση της προπόνησης που δέχεται μαζεμένη τον χειμώνα. Προσπαθώ να βρω μια ισορροπία, αλλά δεν είναι εύκολο. Μέχρι σήμερα, τα έχω καταφέρει σε ικανοποιητικό βαθμό και είμαι αρκετά περήφανος για αυτό.

Στη Σύρο αντιμετωπίσατε «αθλητικές» δυσκολίες, όπως θέματα υποδομών;

Οι υποδομές για τρέξιμο στη Σύρο είναι ανύπαρκτες. Είναι αδιανόητο το 2022 να μην υπάρχει σε όλο το νησί ένα στάδιο κατάλληλο για τρέξιμο. Αδιανόητο όχι μόνο για τους αθλητές, αλλά και  για όλους τους κατοίκους που τρέχουν. Ταξιδεύουμε στο εξωτερικό, βλέπουμε ανθρώπους που τρέχουν το πρωί πριν πάνε στις δουλειές τους και νομίζω πως όταν είμαστε ανάμεσα τους αισθανόμαστε και εμείς λίγο πιο πολιτισμένοι. Γιατί, όμως, όταν γυρνάμε πίσω στα σπίτια μας το μόνο που αρκούμαστε να εκτιμάμε είναι ο καφές και το μποτιλιάρισμα; Ελπίζω κάποια στιγμή να βελτιωθεί η κατάσταση και σύντομα, η ανάγκη για πεζοδρόμια, άλση και γήπεδα να γίνει επιτακτική για την υγεία όλων μας!

Πώς βιώσατε την κατάσταση με την πανδημία και πόσο σας επηρέασε η νέα αυτή πραγματικότητα;

Όπως όλοι, δύσκολα. Συνέχισα, όμως, να προπονούμαι. Ωστόσο, η αίσθηση ότι η κανονική ζωή είχε σταματήσει να κυλάει όπως πριν, ήταν έντονη. Η πανδημία και τα lockdown, επηρέασαν και άλλους κλάδους. Ειδικά ο τουρισμός δέχθηκε μεγάλο πλήγμα. Ταυτόχρονα, οι διοργανώσεις αγώνων ήταν ανύπαρκτες και γενικότερα ήταν μια περίοδος που όλοι οι αθλητές νιώσαμε να μπαίνουμε για λίγο στον πάγο. Βέβαια, ο αθλητισμός είναι μια διέξοδος από όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Αν και δεν υπήρχαν αγωνιστικές διοργανώσεις, ευτυχώς είχα για «σύντροφο» το τρέξιμο στην καθημερινότητά μου όλη αυτή την περίοδο.

“Κάποια στιγμή, ελπίζω η ανάπτυξη του αθλητισμού να γίνει προτεραιότητα ώστε οι Σύλλογοι και οι αθλητές να έχουν οικονομικές απολαβές για τις προσπάθειες και τις επιδόσεις που επιτυγχάνουν”

Ποια είναι τα δεδομένα για ένα νέο παιδί που επιθυμεί να κυνηγήσει το όνειρό του και να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τρέξιμο;

Αρκετές περιοχές της χώρας έχουν αρχίσει να αποκτούν υποδομές. Επίσης, υπάρχουν πολύ καλοί και εξιόλογοι προπονητές, αλλά και όμορφες ομάδες δρομέων. Ό,τι ονειρευόμαστε πρέπει να το ακολουθούμε όσο μπορούμε. Ωστόσο, στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστείς αποκλειστικά από το τρέξιμο. Κάποια στιγμή, ελπίζω η ανάπτυξη του αθλητισμού να γίνει προτεραιότητα ώστε οι Σύλλογοι και οι αθλητές να έχουν οικονομικές απολαβές για τις προσπάθειες και τις επιδόσεις που επιτυγχάνουν.

Ποιοι είναι οι επόμενοι αγωνιστικοί σας στόχοι;

Ίσως προλάβω ακόμη έναν Μαραθώνιο την άνοιξη, εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες. Φέτος, κατάφερα να κάνω νέο ατομικό ρεκόρ στον Μαραθώνιο του Castelon της Ισπανίας. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να διατηρώ μια καλή φυσική κατάσταση, αλλά και την ανθεκτικότητα και το σθένος για συμμετοχή σε πολλούς ακόμη μαραθωνίους δρόμους.