Ελπίδα Καρκαλάτου: Μια δυναμική αθλήτρια στίβου από την Αργολίδα, στον ΑΟ Μυκόνου

Μπορεί να μην έχει επισκεφτεί ποτέ τη Μύκονο, όμως, η μεταγραφή στον ΑΟ Μυκόνου και συγκεκριμένα στην ομάδα του στίβου, μάλλον θα αποτελέσει για εκείνη την ιδανική ευκαιρία να ταξιδέψει σύντομα με προορισμό το νησί των ανέμων. Προς το παρόν, οι προπονήσεις της και όλη της η προετοιμασία για τους αγώνες, στους οποίους θα εκπροσωπεί τη Μύκονο, γίνονται από την Αργολίδα! Η Ελπίδα Καρκαλάτου μεγάλωσε στο Κιβέρι της Αργολίδας, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό, λίγο έξω από το Άργος και το Ναύπλο. Η ενασχόλησή της με τον αθλητισμό ήρθε σε πολύ μικρή ηλικία, καθώς από παιδί αγαπούσε κάθε είδους δραστηριότητα που απαιτούσε τρέξιμο. Άλλωστε, το αγαπημένο της παιχνίδι ήταν το κυνηγητό. Η Ελπίδα μεγαλώνοντας, εξελίχθηκε σε μία σπουδαία αθλήτρια, κερδίζοντας αρκετές διακρίσεις, αλλά και πολλά «μαθήματα» ζωής. Η ίδια, μιλά στο Mykonos Post για τα κατορθώματά της, δηλώνοντας αφοπλιστικά πως «Πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτό που θες, ακόμα και αν για κάποιους φαντάζει άπιαστο η τρελό».

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Είχες μια όμορφη παιδική ηλικία;

Γεννήθηκα στο Μαρούσι στην Αθήνα και μεγάλωσα στο Κιβέρι Αργολίδας. Είναι ένα όμορφο μικρό παραθαλάσσιο χωριό του νομού, που απέχει 15 χιλιόμετρα από το Άργος και το Ναύπλιο. Εκεί μεγάλωσα και πήγα σχολείο. Έπειτα, λόγω σπουδών, έζησα στη Χαλκίδα. Είναι υπέροχο να μεγαλώνεις στην επαρχία και όσο μεγαλώνω το αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο. Υπήρχε ανεμελιά, ελευθερία, πολύ παιχνίδι και έλλειψη του φόβου των πόλεων. Και το γεγονός ότι ζούσα κοντά στο Ναύπλιο και το Άργος δεν μου στέρησε καμία επιλογή ψυχαγωγίας, μάθησης ή δραστηριότητας. Υπήρχαν όλα.

Πότε μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή σου και πώς επέλεξες να ασχοληθείς με τον χώρο του στίβου; Τρέχεις αποκλειστικά στα 400μ;

Από μικρή ηλικία ήμουν ένα αρκετά δραστήριο παιδί. Ήθελα να παίζω και να τρέχω συνέχεια. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν το κυνηγητό που παίζαμε στη γειτονιά. Θεωρώ ότι τα παιδιά δείχνουν από πολύ μικρή ηλικία την κλίση και το ταλέντο τους. Το δικό μου το διέκριναν την περίοδο που ήμουν μαθήτρια του Δημοτικού. Είχε έρθει τότε στο σχολείο μια ομάδα εκπαιδευτικών φυσικής αγωγής και μας έκανε κάποιες αθλητικές δοκιμασίες. Τότε με ενημέρωσαν ότι υπάρχει αθλητικό Γυμνάσιο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να γυρνάω από το σχολείο, τρέχοντας από τη χαρά μου, κρατώντας την υπεύθυνη δήλωση και να λέω χαρακτηριστικά στον μπαμπά μου «Υπόγραψέ μου! Είναι κάτι για το σχολείο», για να με αφήσει σίγουρα να ακολουθησω αυτό που ήθελα να κάνω. Έτσι, τον επόμενο Σεπτέμβριο γράφτηκα στο αθλητικό Γυμνάσιο. Εκεί η μέρα ξεκινούσε με δύο ώρες γυμναστική και μετά κάναμε κανονικά τα μαθήματα που κάνουν και τα υπόλοιπα παιδιά ενός κανονικού Γυμνασίου. Τότε ξεκίνησα να κάνω στίβο 80μ και 100μ, και στη συνέχεια 200μ. Η προπόνηση μου αυτή την περίοδο είναι αποκλειστικά στα 400μ, μιας και ήταν επιλογή μου να αλλάξω άθλημα. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό γιατί μου αρέσουν οι δυσκολίες και οι αλλαγές.

Έχεις πραγματοποιήσει σπουδές επάνω στο κομμάτι του αθλητισμού;

Έχω τελειώσει Μηχανικός Αυτοματισμού και έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Κύπρο πάνω στην Εκπαιδευτική Ρομποτική. Ήθελα όμως και άλλο πτυχίο, στον τομέα της προπονητικής και συγκεκριμένα στίβου. Αφού πήρα και αυτό το πτυχίο, πήγα σε μια ιδιωτική σχολή να σπουδάσω βοηθός φυσικοθεραπείας, επειδή ήθελα να μάθω πράγματα για το σώμα μου. Σαν αθλήτρια, πίστεψα πως θα με βοηθούσε και με τον αθλητισμό, καθώς και με την προπονητική που ασχολούμαι.

“Χαίρομαι γιατί κάθε αλλαγή που γίνεται, συνοδεύεται και με νέους στόχους. Και αυτή τη χρονιά εύχομαι τους νέους στόχους να τους κατακτήσω μαζί με τον ΑΟ Μυκόνου”

Μέχρι πριν μερικούς μήνες, ανήκες στην ομάδα του ΣΔΥ Αργολίδας.

Με το Σύλλογο Δρομέων Υγείας Αργολίδας και τον προπονητή μου, Γιώργο Καραπάνο, καταφέραμε να κατακτήσουμε σημαντικούς τίτλους. Αναδείχθηκα Πρωταθλήτρια Ελλάδος 2019 και 2020 στον κλειστό στίβο. Επιπλέον, καταφέραμε και την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2019 με πανελλήνιο ρεκόρ στη σκυταλοδρομία 4*400 στο κλειστό και στο ανοιχτό της ίδιας χρονιάς. Η συνεργασία μου με τον ΣΔΥ Αργολίδας δεν έχει τερματίσει, μιας και εργάζομαι ακόμα εκεί. Έχω αναλάβει τις ακαδημίες στίβου του Συλλόγου, ενώ συνεχίζει να με προπονεί ο ίδιος προπονητής, ο Γιώργος Καραπάνος. Απλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σηκώσω άγκυρες και να αναζητήσω άλλο λιμάνι. Ένα λιμάνι που θα μου προσφέρει στήριξη και εμψύχωση σε κάθε δοκιμασία. Χαίρομαι γιατί κάθε αλλαγή που γίνεται συνοδεύεται και με νέους στόχους. Και αυτή τη χρονιά εύχομαι τους νέους στόχους να τους κατακτήσω μαζί με τον ΑΟ Μυκόνου!

Τον Σεπτέμβριο του 2021, πήγες στον ΑΟ Μυκόνου. Θεωρεις πως πήρες την σωστή απόφασή;

Πριν πάρω την οποιαδήποτε απόφαση, τη σκέφτομαι και την υπολογίζω πολύ. Προφανώς και δεν τη μετανιώνω. Αντιθέτως, είμαι πολύ χαρούμενη γιατί από τους πρώτους κιόλας μήνες ο Σύλλογος του ΑΟ Μυκόνου είναι δίπλα μου.

Η σχέση σου με τη Μύκονο ποια είναι;

Δεν έχω κάποια σχέση με τη Μύκονο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσω. Μπορεί να μην έχω επισκεφτεί ποτέ το νησί, αλλά σίγουρα σκοπεύω κάποια στιγμή στο μέλλον να το κάνω. Πλέον, ανήκω σε μια ομάδα που οι άνθρωποί της με έχουν αγκαλιάσει, τους εκπροσωπώ σε αγώνες και χαίρομαι πολύ για αυτό. Οπότε, από εδώ και πέρα τα καλύτερα είναι μπροστά!

“Δεν έχω κάποια σχέση με τη Μύκονο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσω. Μπορεί να μην έχω επισκεφτεί ποτέ το νησί, αλλά σίγουρα σκοπεύω κάποια στιγμή στο μέλλον να το κάνω”

Έχεις συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, κερδίζοντας αρκετές διακρίσεις. Υπάρχει κάποια στιγμή που να έχεις ξεχωρίσει;

Ο στίβος όλα αυτά τα χρόνια μού έχει χαρίσει πολλές συγκινήσεις. Η πιο έντονη στιγμή που θα ξεχώριζα ήταν η νίκη μου στον τελικό των 400μ κλειστού στίβου το 2019. Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη μου και, μάλιστα, απέναντι σε μια σπουδαία αθλήτρια των 400μ, την Ειρήνη Βασιλείου. Ήθελα παρά πολύ να νικήσω και, το διάστημα πριν από τον αγώνα, σκεφτόμουν τον τελικό κάθε μέρα. Σκεφτόμουν το πώς πρέπει να τρέξω για να κερδίσω σε μία τέτοια κούρσα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο από αυτόν τον τελικό και ακόμα πιο έντονα τον τερματισμό μου, όταν κατάλαβα τι συνέβη. Αυτό που επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι η συμμετοχή μου στους ευρωπαϊκούς αγώνες στο Μινσκ της Λευκορωσίας. Ήταν μια φοβερή διοργάνωση. Εκεί έλαβα μέρος με τη μικτή σκυτάλη 4*400, όπου αγωνιστήκαμε τρεις φορές και κάθε φορά σημειώναμε νέο πανελλήνιο ρεκόρ.

Πριν από έναν μεγάλο αγώνα, ποια είναι τα συναισθήματά σου; Έχεις άγχος και, αν ναι, τότε πώς καταφέρνεις να το διαχειριστείς;

Φυσικά και έχω άγχος πριν από κάθε αγώνα. Θεωρώ ότι ανήκει και αυτό στη μαγεία του αθλητισμού. Να μην υποτιμάς τους συναθλητές σου, να σε αγχώνει αν θα καταφέρεις να δώσεις το 100% του αποθέματος σου και, όταν μπαίνεις στο γήπεδο, το άγχος αυτό να μετατρέπεται σε κινητήριο δύναμη, που σε ωθεί να πετύχεις. Αυτό έχω καταφέρει και εγώ πλέον. Να μετατρέπω το όποιο άγχος σε δύναμη για να πετύχω το στόχο μου και σε αυτό με βοήθησε η συμμετοχή μου σε πολλούς αγώνες και σε μεγάλες διοργανώσεις. Εννοείται πως δεν μπορώ να παραλείψω και τον προπονητή μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου, οι οποίοι έρχονται στους αγώνες, με εμψυχώνουν και με στηρίζουν.

Υπάρχουν αθλητές που θαυμάζεις;

Υπάρχουν πολλοί αθλητές που θαυμάζω και δεν μιλάω μόνο για αθλητές του στίβου. Γενικά θαυμάζω αθλητές για το πείσμα, τον επαγγελματισμό, το ήθος και την πορεία τους, τόσο ως αθλητές, όσο και ως άνθρωποι στην κοινωνία. Την προηγούμενη χρονιά, όμως, ο θαυμασμός και η προσοχή μου στράφηκε στους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων και ιδίως της χώρας μου, καθώς γνωρίζω πως τα τελευταία δύο χρόνια με το κορονοϊό, αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες -ιδίως το 2020 που τα στάδια και τα γυμναστήρια ήταν κλειστά. Παρόλα αυτά, κλήθηκαν το 2021 να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση για να φορέσουν το εθνόσημο και να μας εκπροσωπήσουν.

Τα δύο τελευταία χρόνια, εξαιτίας της πανδημίας, έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό και ο χώρος του αθλητισμού. Τι άλλαξε στη δική σου καθημερινότητα;

Εγώ πέρασα τον κορονοϊό στην Αργολίδα. Έκλεισαν τα δύο γήπεδα σε Άργος και Ναύπλιο, καθώς και τα γυμναστήρια, οπότε ήταν δύσκολο να προπονηθώ. Προσπάθησα με τον προπονητή μου να κάνουμε προπόνηση σε εξωτερικούς χώρους. Μου έβγαζε το πρόγραμμα και έτρεχα σε επαρχιακούς αγροτικούς δρόμους, σε χωράφια και έκανα ασκήσεις με τα όποια δικά μου μέσα και εξοπλισμό είχα στο σπίτι. Όπως καταλαβαίνετε, για έναν επαγγελματία αθλητή δεν είναι ιδανικές αυτές οι συνθήκες.

“Το μάθημα που έχω πάρει εγώ από τον στίβο και το εφαρμόζω στον δικό μου στίβο ζωής, είναι να πορεύομαι παρά τα εμπόδια, με θεμιτά μέσα, για να τερματίσω και να πετύχω τον στόχο μου. Στόχος είναι κορυφή”.

Στην Ελλάδα οι υποδομές για τους αθλητές φαίνεται πως δεν επαρκούν και κυρίως δεν καλύπτουν τις απαιτούμενες ανάγκες. Ποια είναι η γνώμη σου; Τι πρέπει να αλλάξει ή να βελτιωθεί;

Στην Ελλάδα οι υποδομές δεν επαρκούν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τους χειμερινούς μήνες, πολλοί αθλητές επιλέγουν να κάνουν προετοιμασία στο εξωτερικό, γιατί οι εγκαταστάσεις του κλειστού στιβου δεν βοηθούν. Κάποια παιδιά, όπως εγώ, δεν έχουμε ούτε 50μ κλειστό χώρο. Προφανώς, το μεγαλύτερο ποσοστό των εξόδων αυτών καλύπτεται από τους ίδιους τους αθλητές. Έχω επιλέξει και εγώ προετοιμασία κατά τη διάρκεια του χειμώνα στη Σερβία. Φέτος, βέβαια, προπονούμαι χειμώνα καλοκαίρι στο ανοιχτό στάδιο Άργους. Αυτό που ελπίζω είναι να υπάρξει κάποια στιγμή μεγαλύτερη στήριξη προς τους αθλητές, να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα σεβασμού, ενώ τα ήδη υπάρχοντα σταδία και γήπεδα, να εκσυγχρονιστούν με βάση τα σύγχρονα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Ποιες είναι οι πιο πολύτιμες αλλά και χρήσιμες συμβουλές που έχεις ακούσει και κρατάς μέχρι σήμερα;

Οι άνθρωποι που με αγαπάνε και με στηρίζουν, μου δίνουν συνέχεια συμβουλές, κάτι που και εγώ αποζητώ. Αυτές οι συμβουλές με κάνουν να μην αποκλείνω από τον στόχο, να αφοσιώνομαι περισσότερο και να πετυχαίνω. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια γιατί η κάθε μία ήταν καίρια τη στιγμή που ειπώθηκε.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία σου ως αθλήτρια αλλά και ως άνθρωπο;

Σίγουρα οι γονείς μου είναι εκείνοι που με διαμόρφωσαν ως άνθρωπο και με στήριξαν στην επιλογή μου να ασχοληθώ με τον αθλητισμό από μικρό παιδί. Με στηρίζουν μέχρι σήμερα σε όλες μου τις επιλογές, είτε προσωπικές, είτε αθλητικές. Στη συνέχεια, καθοριστικό ρόλο είχε και ο προπονητής μου, ο Γιώργος ο Καραπάνος με τον οποίο κατάφερα να κατακτήσω σπουδαίους τίτλους στην καριέρα μου, αλλά ταυτόχρονα είναι και μέντορας μου. Τέλος, οι φίλοι μου και οι δικοί μου άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι είναι δίπλα μου και έχουν αλληλεπιδράσει θετικά πάνω μου. Τους οφείλω πολλά.

“Πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτό που θες, ακόμα και αν για κάποιους φαντάζει άπιαστο η τρελό. Και προφανώς όλα είναι πιθανά. Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος και οι ανατροπές μπορούν να συμβούν από τη μια στιγμή στην άλλη”

Τι σημαίνει για εσένα ο αθλητισμός; Τι «μαθήματα» σου έχει δώσει;

Για εμένα ο αθλητισμός είναι η ζωή μου όλη. Μπορεί να αλλάζει μορφές, από την παιδική ηλικία έως το επαγγελματικό επίπεδο, αλλά η αγάπη μου παραμένει ίδια. Αν δεν τον αγαπάς, άλλωστε, δεν μπορείς να νιώσεις τη βαρύτητα της αποτυχίας και τη χαρά της νίκης. Λένε πολλοί πως «Ο στίβος της ζωής για άλλους έχει εμπόδια, για άλλους ευθεία, για άλλους στροφές και τραυματισμούς. Κάποιοι θα καταφέρουν να τερματίσουν με θεμιτά μέσα, άλλοι με αθέμιτα και ορισμένοι καθόλου». Το μάθημα που έχω πάρει εγώ από τον στίβο και το εφαρμόζω στον δικό μου στίβο ζωής, είναι να πορεύομαι παρά τα εμπόδια, με θεμιτά μέσα, για να τερματίσω και να πετύχω τον στόχο μου. Στόχος είναι κορυφή. Πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτό που θες, ακόμα και αν για κάποιους φαντάζει άπιαστο η τρελό. Και προφανώς όλα είναι πιθανά. Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος και οι ανατροπές μπορούν να συμβούν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από τώρα; Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου αλλά και τα πιο τρελά σου όνειρα;

Εύχομαι και μετά από πέντε χρόνια να έχω την υγεία μου και να μπορώ να αθλούμαι. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο, αλλά αν έχουμε υγεία μπορούμε να κάνουμε πολλά. Τα άμεσα σχέδιά μου είναι το κλειστό πρωτάθλημα στίβου, καθώς και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου θέλω να κάνω μία πολύ καλή εμφάνιση και βήμα βήμα θα κατακτήσουμε και τους επόμενους στόχους της χρονιάς. Δεν μπορώ να πω ότι έχω τρελά όνειρα. Κοιτάω το τώρα, στοχεύω ψηλά και κάνω σταθερά βήματα. Δεν θέλω να χάνω την προσοχή μου. Βήμα βήμα, καταφέρνουμε τα πάντα!