Μαζί με το Mykonos Animal Welfare, φροντίσαμε τα αδεσποτάκια του νησιού

Εδώ και αρκετό καιρό, ήθελα να κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα για τον φιλανθρωπικό οργανισμό Mykonos Animal Welfare, ο οποίος μετρά σήμερα περισσότερα από 15 χρόνια λειτουργίας (ιδρύθηκε το 2005) και ασχολείται ενεργά με την ευημερία των ζώων του νησιού. Πρόεδρος του οργανισμού είναι η Sandra Clare, η οποία ήρθε από την Αμερική στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 και μέχρι σήμερα ζει στο αγαπημένο της νησί, τη Μύκονο.

Όταν, λοιπόν, της τηλεφώνησα για να της πω την ιδέα μου, η ίδια μου αντιπρότεινε να περάσω μία μέρα μαζί της και με την ομάδα της, προκειμένου να ενημερωθώ από πρώτο χέρι για το έργο και την καθημερινότητά τους εκεί. Έτσι και έγινε. Δώσαμε ραντεβού έξω από το αστυνομικό τμήμα της Μυκόνου στο παλιό λιμάνι και από εκεί θα ξεκινούσαμε ένα οδοιπορικό στα Ματογιάννια -και όχι μόνο. Καθώς στεκόμουν στο σημείο και τους περίμενα, αναρωτιόμουν μέσα μου «Μα καλά, πώς θα τους αναγνωρίσω, πώς θα ξέρω ποιοι είναι όταν έρθουν;». Ωστόσο, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς λίγα λεπτά αργότερα έφτασαν στο σημείο δύο αυτοκίνητα, μέσα από τα οποία βγήκαν πέντε άνθρωποι που κουβαλούσαν σπιτάκια, τροφές και κλουβιά.

Πλησιάζω την Sandra, την οποία αμέσως αναγνωρίζω κυρίως από τη φωνή της, συστήνομαι και ξεκινάμε! Μαζί μας ήταν ο Kim και ο Ralf από το mykonosstrays.com και η Birgit και ο Markus από το Passion4Paws, που στηρίζουν το έργο του Mykonos Animal Welfare από την Αυστρία, ενώ επισκέπτονται τη Μύκονο τακτικά, ώστε να βοηθήσουν τη Sandra με όποιον τρόπο μπορούν. Όλοι τους από την πρώτη στιγμή με έκαναν να νιώσω μέλος της μικρής «αγέλης» τους.

Από τη στιγμή που αφήσαμε τα αυτοκίνητα, ξεκινήσαμε να κινούμαστε γρήγορα, καθώς αυτά που έπρεπε να κάνουμε μέσα στο επόμενο τρίωρο ήταν πολλά. Η πρώτη μας στάση είναι μπροστά στο παλιό λιμάνι, όπου παρατηρώ ένα σπιτάκι για τα αδέσποτα. Η Sandra με ενημερώνει πως το συγκεκριμένο feeding station (σ.σ: έτσι ονομάζει τους σταθμούς σίτισης) το έχουν αναλάβει οι άνθρωποι που δουλεύουν τριγύρω, οι οποίοι καθημερινά βάζουν τροφή και νερό για τις γάτες της περιοχής. Συνεχίζοντας την πορεία μας, με κατεύθυνση προς το Remezzo, παρατηρώ στα αριστερά μου μερικές πάπιες και δίπλα τους στη σκιά, δύο μεγάλα μπολ με νερό, στα οποία η Sandra πήγε να ρίξει καλαμπόκι για να τις ταΐσει.

Λίγα μέτρα πιο κάτω, συναντάμε μία χτυπημένη γάτα, την οποία προσπαθούμε να προσεγγίσουμε με λίγο φαγητό για να την πιάσουμε, χωρίς όμως να τα καταφέρουμε. Επειδή πρέπει να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας, η Sandra τονίζει πως πρέπει να επιστρέψουμε αργότερα για μια ακόμα προσπάθεια. Νομίζω πως εκείνη ακριβώς την στιγμή, αντιλήφθηκα πόσο δύσκολο είναι το έργο τους, διότι ήδη από τα πρώτα δέκα λεπτά, σταματήσαμε λόγω ενός έκτακτου περιστατικού.

Συνεχίζουμε την πορεία μας προς τον Γιαλό, ενώ η Sandra μου περιγράφει πώς είναι η καθημερινότητά της στο νησί, τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι. Ουσιαστικά, εκείνη κρατά στις πλάτες της τον οργανισμό, έχοντας παράλληλα στήριξη και βοήθεια από ανθρώπους (Μυκονιάτες και μη), που προσπαθούν με όποιο τρόπο μπορούν να συνεισφέρουν. «Υπάρχουν συνολικά 60 feeding stations στο νησί, 20 από τα οποία επισκέπτομαι εγώ και τα υπόλοιπα 40 τα έχουν αναλάβει άνθρωποι της κάθε περιοχής για να με βοηθήσουν. Σχεδόν όλες οι παραλίες του νησιού έχουν τουλάχιστον από ένα σημείο σίτισης. Τον χειμώνα είναι πιο σημαντικό τα ζώα να έχουν φαγητό, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Το καλοκαίρι, βρίσκουν πιο εύκολα την τροφή τους, κυρίως στα σκουπίδια έξω από τις ταβέρνες. Δεν είναι το ιδανικό, αλλά θέλω να τονίσω πως τον χειμώνα είναι πιο επιτακτική η ανάγκη», εξηγεί η Sandra στο Mykonos Post.

Όταν φτάνουμε δίπλα από την πάγκα στον Γιαλό, η ομάδα τοποθετεί εκεί ένα νέο feeding station, το οποίο οι άνθρωποι κουβαλούσαν κάτω από τον ήλιο από την αρχή της διαδρομής μας. Αξίζει να τονίσω πως όλοι τους ήταν χαρούμενοι που βρίσκονταν εκεί να βοηθήσουν, ενώ δεν έδειξαν το παραμικρό ίχνος κούρασης, εξάντλησης ή απογοήτευσης. Για αυτούς τους ανθρώπους, η φροντίδα και η προσφορά είναι καθημερινότητα. Η αγάπη τους για τα ζώα είναι αυτή που υπερνικά κάθε εμπόδιο. Βάζουμε, λοιπόν, μπόλικη τροφή και νερό στο νέο feeding station και έπειτα σταματάμε στο δημαρχείο του νησιού, δίπλα από την είσοδο του οποίου ήταν τοποθετημένο ένα ακόμη σημείο σίτισης. «Η αλήθεια είναι πως έχουμε αρκετή στήριξη από τον δήμο. Μας βοηθά στο έργο μας», προσθέτει η Sandra. Είναι όμορφο να βλέπεις σε τόσες γωνιές αυτά τα λευκά σπιτάκια για τα ζώα, τα οποία, μάλιστα, είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένα, ώστε να ενσωματώνονται στην αρχιτεκτονική και την αισθητική του νησιού.

Η διαδρομή μας συνεχίστηκε μέσα στα σοκάκια του νησιού, με πολλές μικρές στάσεις σε μαγαζιά και καταστήματα. Γνώρισα αρκετούς μαγαζάτορες αλλά και υπάλλήλους, οι οποίοι φροντίζουν για τα ζώα της περιοχής τους, βάζοντας τους νερό και φαγητό, αλλά τοποθετώντας και τους ειδικούς διάφανους «κουμπαράδες», ώστε ο κάθε περιπλανώμενος τουρίστας ή και μόνιμος κάτοικος να συνεισφέρει με τη χρηματική δωρεά που επιθυμεί.

Η βόλτα μας στη Χώρα ολοκληρώθηκε και επόμενος προορισμός είναι το Μαράθι, εκεί που έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο καταφύγιο για τις αδέσποτες γάτες. Πρώτα όμως, περνάμε από το Petopia, ένα pet shop το οποίο διατηρεί η Βίλλυ Μεταξά, μία γυναίκα που συνεισφέρει ενεργά στο έργο του Mykonos Animal Welfare. Μπαίνοντας μέσα, τρία σκυλιά έρχονται να μας υποδεχτούν, ενώ στο βάθος είδαμε και άλλα ζωάκια να κουνάνε χαρωπά τις ουρίτσες τους. Τα ζώα αυτά βρίσκονται εκεί, μέχρι να βρεθεί ένα σπίτι που θα ανοίξει την πόρτα του, αλλά και άνθρωποι τις καρδιές τους για να τα υιοθετήσουν. Χάρηκα πολύ, καθώς κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας εκεί, ένα ζευγάρι τουριστών αποφάσισε να υιοθετήσει ένα μικρό κουτάβι, που βρέθηκε πρόσφατα στους δρόμους του νησιού. Η επόμενή μας στάση ήταν στο κτηνιατρείο «Mykonos Vet Clinic» του Κώστα Κωνσταντίνου, ο οποίος βοηθά σε πολλά από τα περιστατικά που προκύπτουν στα αδέσποτα ζώα του νησιού, πολλές φορές φιλοξενώντας τα έστω για ένα βράδυ αν δεν έχουν κάπου αλλού να μείνουν. Ο ίδιος, μάλιστα, είναι και Αντιπρόεδρος του οργανισμού Mykonos Animal Welfare.

Τέλος, καταλήξαμε στο Μαράθι, εκεί που έχει στηθεί ένα κανονικό γατο-χωριό. Πολλά μικρά σπιτάκια, τροφές, νερό και αμέτρητες γάτες βρίσκονται στον χώρο, με την Sandra να με ενημερώνει πως στο συγκεκριμένο σημείο κατοικούν γύρω στις 80 γάτες -μπορεί και περισσότερες. Η ομάδα πιάνει αμέσως δουλειά. Βάζει καθαρό νερό στα μπολάκια, γεμίζει με τροφή αλλά και με λιχουδιές τα πιάτα, δίνει φάρμακα σε όσα ζώα χρειάζονται και ρίχνει μια ματιά στα πιο μικρά γατάκια, που από το μέγεθός τους γρήγορα αντιλαμβάνομαι ότι είναι μόλις μερικών εβδομάδων. Προσπαθώ να βοηθήσω και εγώ σε ορισμένες από τις δουλειές, αλλά πώς να συγκεντρωθείς με όλα αυτά τα γατιά να σε πλησιάζουν για να τα χαϊδέψεις; Δεν γίνεται.

Ο χώρος που έχει δημιουργηθεί εκεί είναι φανταστικός και το μόνο που με προβληματίζει είναι το πώς προφυλάσσονται όλες αυτές οι ψυχές από τις βροχές ή ακόμη και από τα χιόνια που είδαμε φέτος στο νησί. «Τον χειμώνα βάζουμε μουσαμάδες πάνω από τα σπιτάκια, ώστε να προστατέψουμε τα ζώα από τις συνθήκες που προανέφερες. Μάλιστα, φροντίζουμε να φέρνουμε ζεστές κουβέρτες και να τις τοποθετούμε μέσα στα σπίτια για να μπορούν να κοιμούνται οι γάτες στα ζεστά. Και πάλι, δεν μιλάμε για τις ιδανικές συνθήκες, αλλά πραγματικά κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε», λέει με ειλικρίνεια η Sandra.

Φτάνει η ώρα που πρέπει να αφήσω την ομάδα -η οποία φυσικά θα συνεχίσει τη δουλειά της. Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε ένα γεμάτο τρίωρο και μέσα σε αυτό το διάστημα, ομολογώ πως κατά κάποιον τρόπο κατάφερα και εγώ να μπω, έστω για λίγο, στην καθημερινότητά τους: Να αντιληφθώ τι καλούνται να αντιμετωπίσουν, τι φόρτο εργασίας αναλαμβάνουν και να μάθω περισσότερα για την κατάσταση που επικρατεί στο νησί με τα αδέσποτα και τα κακομεταχειριζόμενα ζώα. Σαφώς οι δυσκολίες είναι πολλές, οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικές, αλλά αυτοί οι άνθρωποι που γνώρισα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φροντίσουν τα ζωάκια του νησιού. Ειδικά η Sandra, η οποία δεν περνά μέρα που να μην ασχοληθεί με τη φροντίδα και τη σίτιση των αδέσποτων (για την ακρίβεια παίρνει κάθε μέρα το σκουτεράκι της και ξεκινά την περιήγηση) έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά και μπορώ να πω πραγματικά πως είναι ένας από τους ανθρώπους που θαυμάζω βαθύτατα για την ευγένιά της, για το έργο της, μα πάνω απ’ όλα για την ειλικρινή αγάπη της προς τα ζώα. «Δεν παίρνω αυτό που λέμε “ρεπό”. Αυτό που είδατε σήμερα και άλλο τόσο, το κάνω επτά ημέρες την εβδομάδα, όλο τον χρόνο», τονίζει η Sandra.

Ως επίλογο του άρθρου, παραθέτω την απάντηση της Sandra, όταν τη ρώτησα ποιός είναι ο στόχος της και κατ’ επέκταση ο στόχος του οργανισμού Mykonos Animal Welfare για το μέλλον. «Στόχος είναι να διασφαλίσουμε ότι όλα τα ζώα στη Μύκονο έχουν καλή φροντίδα, τροφή, στέγη, νερό και καλοσύνη. Να ευαισθητοποιήσουμε τους πολίτες για τη σκληρότητα και την κακοποίηση και να τις εξαλείψουμε. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι με τη συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας. Ωστόσο, με τη βοήθεια των προγραμμάτων του Δήμου, εστιάζουμε πλέον κυρίως στις στειρώσεις και τη σίτιση, με χορηγίες από το εξωτερικό για σπίτια, κουβέρτες, φάρμακα και χρηματοδοτήσεις. Είμαστε πλέον σε θέση να παρέχουμε πολλές ανέσεις για τα αδέσποτα και για όλα τα ζώα του νησιού. Αυτό είναι το σημαντικό».

Μάθε πώς μπορείς να συνεισφέρεις και εσύ στο site του Mykonos Animal Welfare.