Στέλλα Τζικανούλα: «Το 2022 με βρίσκει στον Σύλλογο του ΑΟ Μυκόνου και είμαι ενθουσιασμένη»

Η Στέλλα Τζικανούλα γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό στο νομό Κοζάνης, κάνοντας όνειρα για ένα μέλλον στον αθλητισμό, που ούτε η ίδια περίμενε ότι θα είχε. Ξεκίνησε από οκτώ ετών να ασχολείται με τον στίβο και έκτοτε, όπως δηλώνει η ίδια, δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην πάει στο στάδιο για προπόνηση. Σήμερα, είναι μια από τις κορυφαίες αθλήτριες επτάθλου στην Ελλάδα με πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων δύο μετάλλια σε Βαλκανικά Πρωταθλήματα και μια 5^η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2019. Παρόλο που κατέχει έναν τόσο σημαντικό τίτλο, δεν σταματά να θέτει νέους στόχους, τους οποίους σκοπεύει να πετύχει. Για 18 χρόνια η Στέλλα ανήκε στον Σύλλογο Α.Σ. Τιτάν Σερβίων Κοζάνης, στηρίζοντας τον τόπο της, μέχρι που φέτος ήρθε μια τεράστια αλλαγή στη ζωή της: Η μεταγραφή στον Σύλλογο του ΑΟ Μυκόνου.

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες;

Γεννήθηκα σε ένα χωριό του νομού Κοζάνης, το Πλατανόρευμα. Η Κοζάνη ήταν σε αρκετά κοντινή απόσταση, οπότε ποτέ δεν βρισκόμουν πολύ μακριά από την πόλη. Ωστόσο, ήμουν πάντα παιδί του χωριού, πάρα πολύ ζωηρή και δραστήρια. Έκανα ποδήλατο, έτρεχα, έπαιζα. Ήταν μια παιδική ηλικία, την οποία βίωσα με ιδιαίτερη ζωντάνια. Θεωρώ πως αυτή ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου, λόγω ανεμελιάς και επειδή δεν υπήρχαν όλα αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα.

“Έλεγα μια ζωή ότι πρέπει να ακολουθήσω ένα επάγγελμα, το οποίο θα συνδυάζεται εύκολα με τον αθλητισμό. Να έχω δηλαδή χρόνο για τις προπονήσεις μου. Το πιο κοντινό σε αυτό, ήταν να γίνω δασκάλα”

Πότε ήρθε η ενασχόληση με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με τον στίβο;

Μικρή ήμουν αγοροκόριτσο! Στην τρίτη δημοτικού, μέσα από κάποιους σχολικούς αγώνες, με είδε ο προπονητής μου, ο Χρήστος Γυλτίδης και μου πρότεινε να ξεκινήσω στίβο. Κάπως έτσι ήρθε η ενασχόλησή μου με το άθλημα. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει ούτε μέρα -εκτός από τις Κυριακές- να πηγαίνω στο στάδιο.

Σε περιόρισε το γεγονός ότι ζούσες στην επαρχία;

Επειδή ζούσα στην επαρχία, μπορούσα να κάνω τα πάντα. Αρχικά, το να φεύγω κάθε Σαββατοκύριακο για να πάω σε αγώνες με εξίταρε. Έκανα κάτι το οποίο δεν έκαναν τα υπόλοιπα παιδιά. Για να μην παρεξηγηθώ, ποτέ δεν έκανα συγκρίσεις, απλά απολάμβανα το γεγονός ότι μπορούσα να εξελίσσομαι. Μολονότι στερήθηκα πολλά σαν παιδί, καθώς βρισκόμουν αρκετές ώρες στο γήπεδο, έπαιζα πολύ. Είχα ελεύθερο χρόνο να κάνω ό,τι θέλω.

Τελειώνοντας το σχολείο, ποια ήταν τα επόμενα βήματά σου;

Όταν τελείωσα το σχολείο, πήγα στα Γιάννενα για να σπουδάσω Παιδαγωγικά. Η αλήθεια είναι πως αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου. Έλεγα μια ζωή ότι πρέπει να ακολουθήσω ένα επάγγελμα, το οποίο θα συνδυάζεται εύκολα με τον αθλητισμό. Να έχω δηλαδή χρόνο για τις προπονήσεις μου. Το πιο κοντινό σε αυτό, ήταν να γίνω δασκάλα. Σκεφτόμουν πως μέχρι το μεσημέρι θα έχω τελειώσει τη δουλειά μου, οπότε μετά θα έχω χρόνο να προπονηθώ. Έτσι, πήγα στα Γιάνεννα και μόλις ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, ξεκίνησα κατευθείαν να δουλεύω ως εκπαιδευτικός. Παράλληλα ξεκίνησα μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή.

Πώς συνδύαζες τις σπουδές σου και αργότερα τη δουλειά σου με τον στίβο; Σε δυσκόλεψε;

Ως φοιτήτρια δυσκολεύτηκα αρκετά, καθώς δεν είχα πάρει μεταγραφή, ήμουν ακόμη στον Σύλλογό μου, τον Α.Σ. Τιτάν Σερβίων Κοζάνης. Ακολουθούσα κατά γράμμα το πρόγραμμα που μου έβγαζε ο προπονητής μου, είχα υποστήριξη από τους αθλητές και τους προπονητές στα Γιάννενα, αλλά φυσικά, δεν ήταν το ίδο. Στη συνέχεια, μόλις τελείωσα τις σπουδές μου, επέστρεψα στην Κοζάνη, οπότε τα πράγματα ήταν σχετικά πιο εύκολα. Ήμουν αρκετά κοντά, αλλά δεδομένου ότι αμέσως διορίστηκα ως δασκάλα, το πρόγραμμα ήταν κουραστικό, διότι  δεν είχα χρόνο να ξεκουραστώ.

Σε αυτά τα 18 χρόνια που ασχολείσαι με τον στίβο έχεις κερδίσει πολλές διακρίσεις. Ποιές είναι οι στιγμές που ξεχωρίζεις;

Σίγουρα η πρώτη μου συμμετοχή με την Εθνική. Νομίζω αυτό σημαδεύει κάθε αθλητή οποιασδήποτε χώρας. Όταν φοράς το εθνόσημο είναι το παν και γενικώς με το που μπαίνεις στην Εθνική ομάδα ξεκινάς να βάζεις όλο και πιο ψηλούς στόχους. Μία ακόμη στιγμή που έχω ξεχωρίσει είναι η πρώτη μου συμμετοχή στο Portarathlon (σ.σ. Διεθνές Meeting Συνθέτων Αγωνισμάτων, που διοργανώνεται κάθε χρόνο στη Νάξο). Εκεί, είχα κάνει ατομικό ρεκόρ και θυμάμαι ήταν όλα τόσο ιδανικά, τόσο ωραία, που σίγουρα το βάζω στις δυνατές μου στιγμές. Θεωρώ και ελπίζω πως θα έρθουν κι άλλες. Δεν υπάρχει «κατώφλι» στους αθλητές. Πάντα θέλεις κάτι παραπάνω.

“Φέτος πήρα την απόφαση να αλλάξω Σύλλογο. Εδώ και 18 χρόνια που ασχολούμαι με τον στίβο δεν είχα πάρει ποτέ μεταγραφή, αν και μου είχαν γίνει πολλές προτάσεις. Το 2022, με βρίσκει στον Σύλλογο του ΑΟ Μυκόνου”

Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον ΑΟ Μυκόνου;

Φέτος πήρα την απόφαση να αλλάξω Σύλλογο. Εδώ και 18 χρόνια που ασχολούμαι με τον στίβο δεν είχα πάρει ποτέ μεταγραφή, αν και μου είχαν γίνει πολλές προτάσεις. Και αυτό γιατί τιμούσα τον τόπο μου. Ενώ είχα μια μεγάλη συνεργασία με τον Σύλλογό μου στην Κοζάνη, πριν μερικούς μήνες ένιωσα ότι με «πούλησαν». Οπότε ήταν ριζική για εμένα αυτή η αλλαγή. Έπρεπε να γίνει. Ευτυχώς βρέθηκε ο Δημήτρης Πάππας (σ.σ. Πρόεδρος ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Κυκλάδων), ένας φοβερός άνθρωπος, ο οποίος από την πρώτη χρονιά που συμμετείχα στο Portarathlon με «αγκάλιασε», μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο και συνεχίζει να το κάνει. Το 2022, με βρίσκει στον Σύλλογο του ΑΟ Μυκόνου και είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτό.

Ποιά είναι η σχέση σου με τη Μύκονο; Έχεις επισκεφτεί το νησί;

Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βρεθώ στη Μύκονο. Έχω πάει στα γύρω νησιά, εκτός από εκεί. Στη Νάξο, για παράδειγμα, έχω πάει και για διακοπές και για το Portarathlon. Θέλω πολύ να την επισκεφτώ, να γνωρίσω τους ανθρώπους της, αλλά και το νησί.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το έπταθλο και δεν επέλεξες ένα μεμονωμένο άθλημα;

Μου αρέσει το σύνθετο για την πολυπλοκότητα και τη διαφορετικότητά του. Από παιδί ήμουν έτσι. Ήθελα να κάνω πολλά πράγματα. Αυτό με εξίταρε και αυτό συνεχίζει να με εξιτάρει. Το γουστάρω αυτό που κάνω. Δεν μπορώ να φανταστώ στιγμή που να μη πάω στο γήπεδο να κάνω προπόνηση. Ακόμα και αυτή η κούραση που νιώθεις όταν γυρνάς σπίτι, εμένα μου αρέσει. Πιστεύω πως όλοι οι αθλητές το νιώθουν αυτό.

Διαβάζουμε ότι είσαι μέσα στις δέκα καλύτερες Ελληνίδες όλων των εποχών στο έπταθλο. Πώς νιώθεις γι αυτό;

Για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ πως δεν έχω φέρει ακόμα τις επιδόσεις που θα ήθελα ή που θα μπορούσα να έχω φέρει. Εύχομαι για όσο κάνω στίβο, να καταφέρω να πετύχω όσα αντέχει το σώμα μου και το κεφάλι μου, γιατί όλα ξεκινούν από το κεφάλι.

Από την κουβέντα μας, διαπιστώνω πως ο στόχος σου είναι είναι το πόσο πιο ψηλά μπορείς να φτάσεις.

Πάντα. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να κάνεις αθλητισμό. Αν δεν έχεις στόχους, δεν έχεις τίποτα, καλύτερα να αποσυρθείς.

“Ο στίβος είναι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής. Για αυτό και πιστεύω ακράδαντα ότι τα παιδιά πρέπει να ασχολούνται με τον αθλητισμό. Άσχετα αν δεν υπάρχουν πια τα σωστά κίνητρα”

Ο προπονητής σου τι ρόλο έχει παίξει στην εξελικτική σου πορεία;

Με τον προπονητή μου, Χρήστο Γυλτίδη είμαστε μαζί 18 ολόκληρα χρόνια! Δεν είναι απλά προπονητής μου, είναι δεύτερος μπαμπάς μου. Είμαι πολύ τυχερή και του έχω τονίσει πολλές φορές πόσο περήφανη είμαι που τον έχω. Έχουμε μοιραστεί και μοιραζόμαστε τα πάντα, όχι μόνο προπονητικά και αθλητικά. Είμαστε μια οικογένεια.

Η οικογένεια και οι φίλοι σου σε έχουν στηρίξει;

Η οικογένειά μου με στήριξε από την αρχή και εξακολουθεί να είναι δίπλα μου. Έρχονται στο γήπεδο, με καμαρώνουν, με χειροκροτούν. Τους ευχαριστώ πολύ για αυτό, γιατί καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η στήριξη της οικογένειας για έναν αθλητή. Έχω φυσικά και τους φίλους μου, που είναι πάντα δίπλα μου. Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί έχω ανθρώπους να με στηρίζουν.

Ποια είναι τα «μαθήματα» που σου έχει δώσει ο αθλητισμός όλα αυτά τα χρόνια;

Πάνω από όλα πειθαρχία, σεβασμό και άμιλλα. Το να θέτεις στόχους στη ζωή σου. Με έχει κάνει να παλεύω κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη και να εξελίσσομαι. Ο στίβος είναι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής. Για αυτό και πιστεύω ακράδαντα ότι τα παιδιά πρέπει να ασχολούνται με τον αθλητισμό. Άσχετα αν δεν υπάρχουν πια τα σωστά κίνητρα.

Ποια πιστεύεις είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αθλητές του στίβου;

Ξεκάθαρα το θέμα των υποδομών και των κινήτρων. Το να έχεις κίνητρο για να συνεχίσεις είναι ίσως το πιο σημαντικό. Ένα ακόμη ζήτημα είναι πως ο αθλητής δεν μπορεί να βιοποριστεί αποκλειστικά από τον στίβο.

Ποιοί είναι οι επόμενοί σου στόχοι;

Πάνω απ’ όλα θέλω ένα νέο ατομικό ρεκόρ, καθώς πιστεύω ότι μπορώ πραγματικά να το κάνω. Ό,τι προκύψει για μένα θα είναι θετικό. Είμαι καλά και ελπίζω να τα καταφέρω!