Ζωή Ανδρικοπούλου: «Το πιο τρελό μου όνειρο είναι να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες»

Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη, ενώ σε ηλικία πέντε ετών ήρθε στην Ελλάδα. Από πολύ μικρή ηλικία, ανακάλυψε το πάθος της για τον αθλητισμό, κάνοντας κολύμπι, τένις, ρυθμική και καταλήγοντας σε αυτό μου έμελε να γίνει η μεγαλύτερη αγάπη της: Τον στίβο. Ξεκινώντας από τα σχολικά πρωταθλήματα, η Ζωή Ανδρικοπούλου έχτισε ένα όνομα και μία καριέρα στον αθλητικό χώρο, που είναι άξια θαυμασμού. Φέτος, έγινε μέλος της ομάδας του ΑΟ Μυκόνου, ενώ πριν λίγο καιρό ξεκίνησε να εκπροσωπεί τον Σύλλογο στους αγώνες -και ανυπομονεί για τη συνέχεια που ακολουθεί.

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες;

Γεννήθηκα στη Βουδαπέστη. Εκεί πήγα νηπιαγωγείο, το οποίο μου παρείχε μεταξύ άλλων και κολυμβητήριο. Οπότε, κάπως έτσι έμαθα κολύμπι και ήρθα ακόμα πιο κοντά με το υγρό στοιχείο. Ύστερα, ήρθα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Καμμένα Βούρλα, όπου συνέχισα εκεί το σχολείο. Οι γονείς μου με έγραψαν ρυθμική, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκα και με το τένις. Σε ηλικία περίπου 14 χρονών, είδα ότι υπήρχαν ορισμένα σχολικά πρωταθλήματα και ξεκίνησα το τρέξιμο. Κατάλαβα γρήγορα ότι είμαι καλή σε αυτό, οπότε άρχισα άμεσα τις προπονήσεις. Στην αρχή έκανα προπονήσεις στον δρόμο, στην παραλία και σε ένα πάρκο. Δεν υπάρχει γήπεδο στα Καμμένα Βούρλα, επομένως οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. Αργότερα, βγήκα δεύτερη σε Πανελλήνιο Σχολικό Πρωτάθλημα στα 1500 μέτρα και πήρα τα απαραίτητα μόρια για να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία.

“Πάντα ήθελα να είμαι αθλήτρια του ΑΟ Μυκόνου και χαίρομαι που φέτος το κατάφερα. Είμαι έτοιμη να αγωνιστώ στους επόμενους αγώνες εκπροσωπώντας τον και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό”

Τελειώνοντας το σχολείο, ποια ήταν η συνέχεια της αθλητικής σου πορείας;

Από 18 χρονών μένω στην Αθήνα, καθώς σπουδάζω στα ΤΕΦΑΑ -το καλοκαίρι πιστεύω θα ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Τότε ξεκίνησε η συνεργασία μου με τον Σύλλογο της Ηλιούπολης. Εκπροσωπώντας τον συγκεκριμένο Σύλλογο κατέκτησα σημαντικές διακρίσεις, όπως το 2019 που βγήκα τρίτη στο στηπλ και δεύτερη στο πεντάρι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Επίσης, πριν από λίγους μήνες, ξεκίνησα να κάνω personal training, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Σύλλογο της Μυκόνου;

Γνωρίζω ανθρώπους από τον συγκεκριμένο Σύλλογο εδώ και αρκετά χρόνια, από τότε ουσιαστικά που ήρθα στην Αθήνα. Έκανα παρέα με παιδιά που ανήκαν σ’ αυτόν, οπότε μου ήταν κάτι αρκετά οικείο. Πάντα ήθελα να είμαι αθλήτρια του ΑΟ Μυκόνου και χαίρομαι που φέτος το κατάφερα. Είμαι έτοιμη να αγωνιστώ στους επόμενους αγώνες εκπροσωπώντας τον και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.

Η σχέση σου με τη Μύκονο ποια είναι; Έχεις επισκεφτεί το νησί;

Οι πρώτες μου διακοπές σε ηλικία 18 χρονών ήταν στη Μύκονο! Το 2015 πήγα ξανά στο νησί, όπου έμεινα για δύο ολόκληρους μήνες. Μάλιστα, θυμάμαι πως στη Μύκονο έκανα πολύ δυνατή προπόνηση. Τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν έτυχε να την επισκεφτώ, αλλά πλέον νομίζω πως θα έρχομαι πολύ συχνά. Είναι ένα υπέροχο νησί και θα το έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου, αφού εκεί έκανα και τις πρώτες μου διακοπές.

Ποια είναι τα «μαθήματα» που σου έχει δώσει ο αθλητισμός;

Πάνω από όλα η πειθαρχία. Αυτό είναι το πιο σημαντικό μάθημα. Επίσης, μου έμαθε να έχω μεγάλα αποθέματα υπομονής, να βάζω στόχους, να πιστεύω και να προσπαθώ κάθε μέρα να εξελίσσομαι.

Όταν σε έναν αγώνα φτάνεις στα όριά σου τι είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις και να προσπαθείς περισσότερο;

Η θέλησή μου να πετύχω.

“Το 2016 πήγα για προετοιμασία στην Κένυα σε υψόμετρο 2.400μ. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Ξυπνούσες το πρωί, έβγαινες έξω και έβλεπες ακόμα και 300 άτομα να τρέχουν”

Οι επιδόσεις στο τρέξιμο θεωρείς πως έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη σκληρή προπόνηση ή πιστεύεις ότι μπορεί να γεννηθεί κάποιος με αυτό το ταλέντο;

Σίγουρα θέλει ταλέντο, αλλά θέλει και πολύ σκληρή δουλειά. Έχουμε δει πολλές περιπτώσεις με άτομα τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά δουλεύουν πολύ σκληρά και νικούν ακόμη και μεγάλα ταλέντα. Με «σύμμαχους» την θέληση, την προσπάθεια και την εντατική και σκληρή προπόνηση, μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Φυσικά και  το ταλέντο είναι ένας παράγοντας, αλλά δεν είναι ο μοναδικός.

Ποια είναι η καθημερινότητά σου ως αθλήτρια;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου μένει πολύς ελεύθερος χρόνος, ειδικά τις καθημερινές. Ξεκινάω προπόνηση το πρωί, συνεχίζω με τη σχολή και τέλος κάνω και τα personal. Εργάζομαι μέχρι τις 9 το βράδυ. Έπειτα, έχω να ασχοληθώ και με την αποκατάστασή μου. Οπότε δεν μένει αρκετός ελεύθερος χρόνος για μένα. Αλλά είναι επιλογή μου και μου αρέσει αυτό που κάνω.

Πιστεύεις πως έχεις στερηθεί πράγματα που άλλοι συνομίληκοί σου μπορούσαν πιο εύκολα να κάνουν;

Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν το θεωρώ στέρηση αυτό. Μπορεί να μην έχω χρόνο να πάω για παράδειγμα το Σαββατοκύριακο μια εκδρομή, διότι πρέπει να είμαι εδώ και να κάνω διπλή προπόνηση, αλλά δεν νιώθω ότι στερούμαι κάτι. Είναι επιλογή μου όλο αυτό και μου αρέσει. Έχω μάθει να ζω έτσι.

Σύμφωνα με τις εμπειρίες που έχεις βιώσει, ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αθλητές σήμερα;

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει στήριξη προς του αθλητές. Ο λόγος που προσπαθώ παράλληλα με τη σχολή και τις προπονήσεις μου να δουλεύω είναι και αυτός. Δεν μπορώ δηλαδή να βιοποριστώ αλλιώς. Δυστυχώς, σε σχέση με το εξωτερικό, όπως η Ισπανία στην οποία έχω βρεθεί, λειτουργούμε διαφορετικά. Έξω οι αθλητές έχουν μεγάλη στήριξη. Επίσης, έχουν και άλλες εγκαταστάσεις, άλλες υποδομές. Καμία σχέση με την Ελλάδα. Εγώ όταν ήμουν μικρή, όπως σας είπα, έκανα τις προπονήσεις μου στους δρόμους και στην παραλία στα Καμμένα Βούρλα. Αυτό είχα, με αυτό δούλευα.

“Στόχος μου είναι συνεχώς να βελτιώνομαι. Χρόνο με τον χρόνο να γίνομαι καλύτερη και να κάνω ατομικά ρεκόρ”

Η έλλειψη υποδομών επηρεάζει τα νεά παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με τον στίβο;

Σίγουρα! Εγώ αν δεν το ήθελα τόσο πολύ, δεν θα έβγαινα μόνη μου να ταλαιπωρούμαι τόσο έντονα, χωρίς παρέα, χωρίς προπονητή, χωρίς υποδομές. Πρέπει να το θέλεις πραγματικά πολύ για να το κάνεις. Με λύπη μου διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει κάποιο κίνητρο για τα παιδιά ώστε να αρχίσουν τον στίβο και να εξελιχθούν σε αυτόν τον τομέα.

Η πανδημία πόσο επηρέασε την καθημερινότητά σου;

Ευτυχώς, στο πρώτο lockdown είχα έναν διάδρομο, τουλάχιστον για να παραμείνω σε φόρμα. Αλλά τότε έπαθα κάταγμα κόπωσης, οπότε δεν έκανα προπόνηση στην υπόλοιπη καραντίνα. Όλο αυτό με κράτησε εκτός για 7 μήνες. Επηρεάστηκα πολύ ψυχολογικά, ενώ αγωνιστικά έμεινα πίσω, εξαιτίας του τραυματισμού. Αργότερα νόσησα κιόλας, με αποτέλεσμα να μην μπορέσω να συμμετάσχω σε κάποιους αγώνες που ήθελα. Ο κορονοϊός επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου αλλά και την αθλητική μου πορεία.

Έχεις κάνει και ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο ταξίδι στην Κένυα για προετοιμασία. Πώς ήταν η συγκεκριμένη εμπειρία;

Το 2016 πήγα για προετοιμασία στην Κένυα σε υψόμετρο 2.400μ. Με τον προπονητή μου είχαμε πει ότι θα πάμε για 45 μέρες. Ήμουν 19 χρονών τότε και ήταν η πρώτη μου εμπειρία σε κάτι αντίστοιχο. Ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη διότι πήγα στην Κένυα, ένα μέρος που βγάζει τρομερούς δρομείς αντοχής. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Ξυπνούσες το πρωί, έβγαινες έξω και έβλεπες ακόμα και 300 άτομα να τρέχουν. Οι περισσότεροι ντόπιοι ασχολούνταν με το τρέξιμο, γιατί από αυτό έβγαζαν τα λεφτά τους. Στην αρχή θυμάμαι πως είχα δυσκολία στην αναπνοή, διότι ήμασταν σε ψηλό υψόμετρο. Είχα επίσης πονοκεφάλους και μου πήρε μια εβδομάδα να συνέλθω. Θέλω να πιστεύω πως του χρόνου θα πάω ξανα. Το θέλω πολύ! Για προετοιμασία έχω ακόμη βρεθεί στην Ισπανία, στα Πυρηναία, αλλά και στη Νότια Αφρική.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον και ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο ως αθλήτρια;

Στόχος μου είναι συνεχώς να βελτιώνομαι. Χρόνο με τον χρόνο να γίνομαι καλύτερη και να κάνω ατομικά ρεκόρ. Σίγουρα θα ήθελα να πάρω μέρος σε κάποιο Πρωτάθλημα, αλλά το πιο τρελό μου όνειρο είναι να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες.