Αντώνης Ρουμελιώτης: «Ήμουν ο πρώτος υπάλληλος της ΚΔΕΠΠΑΜ»

Ο Αντώνης Ρουμελιώτης έζησε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της παιδικής του ηλικίας στη Μύκονο. Παρόλο που ζούσε με την οικογένειά του στον Πειραιά, η μητέρα του ήταν Μυκονιάτισα, οπότε οι επισκέψεις στο νησί των ανέμων ήταν τακτικές. Ως παιδί, τα καλοκαίρια του τα περνούσε στο νησί, σε μία άλλη, πιο ανέμελη εποχή, ενώ μεγαλώνοντας εργαζόταν ως εποχικός πωλητής σε κοσμηματοπωλεία της Χώρας. Σε ηλικία 29 ετών παίρνει τη μεγάλη απόφαση να έρθει στη Μύκονο και να χτίσει εκεί μια νέα ζωή. Το 1996 ξεκινά να εργάζεται ως ταμίας για την ΚΔΕΠΠΑΜ, θέση την οποία κατέχει εδώ και 26 ολόκληρα χρόνια. Μάλιστα, ήταν και ο πρώτος υπάλληλος της ΚΔΕΠΠΑΜ. Ο Αντώνης Ρουμελιώτης μιλά για τη ζωή του στο κοσμοπολίτικο νησί, αλλά και για όλα όσα του έχει προσφέρει απλόχερα. 

«Μέχρι τη δεκαετία του ’80 η Μύκονος ήταν παράδεισος»

Ο Αντώνης Ρουμελιώτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Η μητέρα του ήταν Μυκονιάτισα και περνούσε μαζί με την οικογένεια τα καλοκαίρια του στο νησί, μέχρι που αποφάσισε να έρθει να δουλέψει εδώ και να μείνει πλέον μόνιμα. «Είμαι Μυκονιάτης από την πλευρά της μητέρας μου. Οπότε έχω περάσει ένα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας εδώ. Αυτό που θυμάμαι από τη Μύκονο των παιδικών μου χρόνων είναι το πόσο καθαρή ήταν. Αυτό, άλλωστε, θυμόμαστε όλοι. Ήταν ένα μέρος γεμάτο ζωή, με μια πολύ φιλική κοινωνία. Αν με βάζατε να συγκρίνω τη ζωή με την Αθήνα, καταλήγω στο ότι η Μύκονος είναι παράδεισος. Ήμασταν ελεύθεροι. Έβγαινες έξω και χαιρετούσες του πάντες. Γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους. Μέχρι τη δεκαετία του ’80 η Μύκονος ήταν παράδεισος», παραδέχεται στο Mykonos Post. Από το 1981 και κάθε καλοκαίρι μέχρι το 1989 εργαζόταν στο νησί για σεζόν ως πωλητής σε κοσμηματοπωλείο της Χώρας. Σε ηλικία 29 ετών πήρε την απόφαση να αφήσει τη ζωή του στον Πειραιά και να εγκατασταθεί μόνιμα στο νησί των ανέμων. «Δούλευα στη Μύκονο από το ’81 περίπου, όταν ήμουν μόλις 21 χρόνων. Κάθε καλοκαίρι εργαζόμουν σεζόν ως πωλητής σε κοσμηματοπωλείο, καθώς ειδικά τη δεκαετία του ’80 η Χώρα ήταν γεμάτη χρυσοχοεία. Η δουλειά ήταν πολύ καλή, διότι σε σχέση με την Αθήνα, τα χρήματα που έβγαζα ήταν αρκετά και μου έφταναν για να περάσω όλο τον χειμώνα. Να σας πω βέβαια ότι και ο χειμώνας στη Μύκονο είναι υπέροχος. Αυτό το έζησα κυρίως το 1989, όταν ήρθα στο νησί για να μείνω μόνιμα. Πήρα αυτή την απόφαση κυρίως επειδή με κούρασε αυτό το πήγαινε έλα στη Μύκονο κάθε καλοκαίρι. Μάλιστα, στο νησί ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα η ζωή, οπότε με ιντρίγκαρε παραπάνω η ιδέα να μείνω εκεί. Για εμένα ήταν και εύκολη η μετάβαση, καθώς με ήξεραν όλοι. Δεν υπήρξε κάποια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Επειδή από μικρός ερχόμουν συχνά στη Μύκονο, είχα παιδικούς φίλους και γείτονες, οι οποίοι με υποδέχτηκαν με χαρά. Ήξερα τον μπακάλη, τον μανάβη, τον χασάπη. Μου ήταν πολύ οικείο το περιβάλλον», εξομολογείται στο Mykonos Post.

Ο Αντώνης Ρουμελιώτης ανάμεσα στην Κατερίνα Ζουγανέλη και την Ανδριανή Κουφού.

“Παλιά, υπήρχαν αρκετοί διεθνείς μόνιμοι κάτοικοι στο νησί, όπως Σουηδοί, Ελβετοί, Βρετανοί και Ιταλοί, οι οποίοι έδιναν έναν άλλον τόνο στην κοινωνική ζωή της Μυκόνου. Ήταν μια ομάδα ανθρώπων που έφεραν άλλη αύρα στον τόπο”

«Η Χώρα πλέον έχει χάσει την αίγλη της»

Από το 1989, ο Αντώνης Ρουμελιώτης είναι μόνιμος κάτοικος Μυκόνου. Εδώ και 33 χρόνια η Μύκονος είναι ο τόπος του και ένα μέρος που του έχει προσφέρει αμέτρητες αναμνήσεις και ξεχωριστές στιγμές. Ωστόσο, τα πράγματα τότε ήταν πολύ διαφορετικά από ό,τι σήμερα. Η Μύκονος έχει αλλάξει και όλοι όσοι τη γνώρισαν στις καλές της εποχές αναπολούν εκείνες τις μέρες. Μεταξύ αυτών, και ο Αντώνης Ρουμελιώτης. «Τη δεκαετία του ’80 όλοι ζούσαν στη Χώρα της Μυκόνου. Όλοι έβγαιναν στα ίδια καφενεία, πήγαιναν στο ίδιο μπακάλικο, στις ίδιες παραλίες για μπάνιο. Η Χώρα πλέον έχει χάσει την αίγλη της. Σήμερα, επίσης, δε μένουν πολλοί ξένοι άνθρωποι εδώ. Εκείνη την εποχή υπήρχαν αρκετοί διεθνείς μόνιμοι κάτοικοι, όπως Σουηδοί, Ελβετοί, Βρετανοί και Ιταλοί, οι οποίοι έδιναν έναν άλλον τόνο στην κοινωνική ζωή της Μυκόνου. Οι συζητήσεις τους στα μπαρ, οι προσκλήσεις στα σπίτια τους, οι βόλτες τους στα σοκάκια· Ήταν μια ομάδα ανθρώπων που έφεραν άλλη αύρα στον τόπο. Υπήρχαν ζωγράφοι, καλλιτέχνες, λογοτέχνες. Μιλάμε για μια γκάμα ανθρώπων που σήμερα δεν συναντάς», λέει με ειλικρίνεια. Και πράγματι, η Μύκονος εκείνες τις δεκαετίες έσφιζε από ζωή, αποτελούσε τόπο συνάντησης για πολλούς ανθρώπους των τεχνών, ενώ παράλληλα άρχισε να χτίζει και τη νυχτερινή της ζωή, η οποία μέχρι σήμερα προσελκύει πλήθος τουριστών. «Η Μύκονος σε μένα ήταν πολύ γενναιόδωρη. Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Εκείνες τις εποχές, πηγαίναμε σε πάρτι και βλέπαμε ποτά και ναρκωτικά -όπως και σήμερα. Όμως εγώ με τους φίλους μου λέγαμε ότι δεν μας ενδιαφέρει αυτός ο κόσμος. Προτιμούσαμε την άλλη πλευρά της Μυκόνου. Αυτή της κουλτούρας και του πολιτισμού» συμπληρώνει.

“Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να απασχοληθούν με κάτι. Και η ΚΔΕΠΠΑΜ πραγματικά κρατά ζωντανά τα απογεύματα και τις νύχτες τους στο νησί”

«Κάθε χειμώνα προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για τους μόνιμους κατοίκους του νησιού»

Σε ηλικία 30 ετών, άρχισε να σκέφτεται πιο έντονα το μέλλον του σε επαγγελματικό επίπεδο. Τότε ήταν που αποφάσισε ότι θέλει μια δουλειά για όλο το χρόνο, καθώς ένιωθε ότι δεν μπορούσε πια να κάθεται τον χειμώνα, χωρίς κάποια απασχόληση. Άρχισε, λοιπόν, να ψάχνει για μια εργασία που να του επιτρέψει να παραμείνει στη Μύκονο, πράγμα δύσκολο καθώς στο νησί οι περισσότερες επιχειρήσεις λειτουργούσαν το καλοκαίρι. «Δεν μπορούσα να κάθομαι όλο τον χειμώνα, με κούρασε αυτή η κατάσταση, βαρέθηκα. Έψαχνα να βρω εργασία, ώστε να απασχολούμαι όλο τον χρόνο. Έτσι, ήρθε η δουλειά στην ΚΔΕΠΠΑΜ και εγώ ήμουν ο πρώτος υπάλληλος. Δημιουργήθηκε το 1994 και εγώ το 1996 έπιασα δουλειά. Τότε η ΚΔΕΠΠΑΜ ασχολούνταν με τα πολιτιστικά, όπως κάνει και σήμερα. «Έτρεχε» το Cine Manto (το ιστορικό σινεμά της Μυκόνου στον κήπο του Μελετόπουλου), τη μουσική σχολή Γ. Αξιώτης και έκανε παράλληλα πολιτιστικό καλοκαίρι. Αυτά πλέον τα έχει αναλάβει το Γρυπάρειο. Η ΚΔΕΠΠΑΜ τότε ήταν μια οικονομική υπηρεσία. Δηλαδή εγώ ήμουν ο ταμίας και η Κατερίνα Ζουγανέλη, η οποία ήρθε το 2000 ως γενική διευθύντρια, η λογίστρια. Τα οικονομικά μας ήταν πολύ καλά τακτοποιημένα. Ως υπάλληλος, ανέλαβα να πληρώνω τα πολιτιστικά που πραγματοποιούσαμε. Υπήρχε η επιδότηση από τον Δήμο και από εκεί πληρώναμε τα δρώμενα. Όταν ήρθε η κυρία Ζουγανέλη, η κατάσταση βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο, διότι είχε πτυχίο στα οικονομικά και γνώριζε καλά τη δουλειά», εξηγεί στο Mykonos Post ο Αντώνης Ρουμελιώτης.  Από το 2000, που ήρθε η Κατερίνα Ζουγανέλη στην ΚΔΕΠΠΑΜ, άρχισαν να πραγματοποιούνται ορισμένα εργαστήρια στο νησί, όπως για παράδειγμα ψηφιδωτού και ζωγραφικής. Αυτά τα εργαστήρια, συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. «Κάθε χειμώνα προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, όπως θεατρικές παραστάσεις ή εργαστήρια. Δεν πραγματοποιούμε εκδηλώσεις μόνο το καλοκαίρι. Ο κόσμος θέλει κάπως να γεμίζει δημιουργικά τον χρόνο του και τον χειμώνα. Η ΚΔΕΠΠΑΜ έχει κάνει πράγματα. Για έναν οργανισμό με ελάχιστους υπαλλήλους, έχει κάνει πολλά. Ας μην ξεχνάμε πως η Μύκονος δεν είναι ούτε Σύρος, ούτε Τήνος, που έχουν περισσότερους μόνιμους κατοίκους. Οι περισσότερες επιχειρήσεις μέχρι τον Νοέμβριο έχουν κλείσει. Ελάχιστα μαγαζιά παραμένουν ανοιχτά. Οπότε οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να απασχοληθούν με κάτι. Και η ΚΔΕΠΠΑΜ πραγματικά κρατά ζωντανά τα απογεύματα και τις νύχτες τους στο νησί».

“Κάθε χρόνο, ακόμη και το καλοκαίρι, έχουμε πυροβολημένα ή τραυματισμένα ζώα. Αυτό, πάντως, που με συγκινεί, είναι το γεγονός ότι ο κόσμος με εμπιστεύεται σε τέτοιου είδους περιστατικά επειδή έχω πολλά χρόνια εμπειρίας σε ανάλογες περιπτώσεις. Εθελοντής είμαι”

«Πάντα με ενδιέφερε ο εθελοντισμός»

Από μικρή ηλικία ο Αντώνης Ρουμελιώτης ασχολούνταν με τον εθελοντισμό. Όταν δημιουργήθηκε η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία (σ.σ: Μία από τις μακροβιότερες και πιο δραστήριες περιβαλλοντικές οργανώσεις στην Ελλάδα, με αντικείμενο την προστασία των άγριων πουλιών και των βιοτόπων τους), φτιάχτηκαν ορισμένες υπο-ομάδες. Μία από αυτές ήταν εκείνη της περίθαλψης τραυματισμένων ζώων, η οποία τον ενδιέφερε πολύ. Όντας ήδη ενημερωμένος από τους ανθρώπους της Μυκόνου για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε ένα ζώο, δεν του ήταν κάτι ξένο. Εκεί, ωστόσο, έμαθε ακόμη περισσότερα πράγματα, κυρίως για την προστασία και την περίθαλψη της άγριας ζωής. «Στο πλαίσιο του εθελοντισμού, που ήταν ιδιαίτερα έντονος τη δεκαετία του ’80 και μέχρι σήμερα συνεχίζει να είναι, διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος στη Μύκονο ήξερε πολλά για τις γάτες και τους σκύλους, αλλά δεν γνώριζε πώς να δώσει για παράδειγμα πρώτες βοήθειες σε ένα τραυματισμένο πελεκάνο ή σε μία τραυματισμένη νυχτερίδα. Οπότε μοιραία, αυτό το βάρος έπεσε σε μένα. Επειδή είχα ορισμένες γνώσεις, κυρίως από όσα παρακολουθούσα στην Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, ανέλαβα όλο αυτό το κομμάτι», εξομολογείται στο Mykonos Post. Υπάρχει άραγε κάποια διάσωση που να του έχει χαραχτεί στο μυαλό; «Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια είχαμε βρει έναν τραυματισμένο αετό στο νησί, ο οποίος δεν μπορούσε να πετάξει και χρειαζόταν ένα ασφαλές μέρος για να μείνει. Ο τότε Πρόεδρος της ΚΔΕΠΠΑΜ, ο κύριος Κλωναρίδης, μου πρότεινε να φιλοξενήσουμε το άγριο πουλί σε μία από τις αίθουσες της ΚΔΕΠΠΑΜ. Έτσι και έγινε. Με βοήθησαν πολλοί Μυκονιάτες τότε. Πήγαινα στον χασάπη και του έλεγα θέλω κιμά για το πουλί και μου το έδινε χωρίς να μου πάρει χρήματα. Το ίδιο και ο κτηνίατρος. Εκτίμησα πολύ τη βοήθειά τους. Με συγκίνησαν», παραδέχεται. Στη Μύκονο υπάρχουν αρκετά συχνά αντίστοιχα περιστατικά με τραυματισμένα ζώα, κυρίως πουλιά, που κατά τη μετανάστευσή τους μπορεί να τραυματιστούν. Παράλληλα, σύμφωνα με τον Αντώνη Ρουμελιώτη, υπάρχει και κόσμος που ακόμη και σήμερα βγαίνει για κηνύγι. «Κάθε χρόνο, ακόμη και το καλοκαίρι, έχουμε πυροβολημένα ή τραυματισμένα ζώα. Ειδικά την εποχή της μετανάστευσης των πελαργών μπορεί να έχουμε ακόμη περισσότερα περιστατικά. Αυτό, πάντως, που με συγκινεί, είναι το γεγονός ότι ο κόσμος με εμπιστεύεται σε τέτοιου είδους περιστατικά επειδή έχω πολλά χρόνια εμπειρίας σε ανάλογες περιπτώσεις. Εθελοντής είμαι. Πάντα με ενδιέφερε ο εθελοντισμός. Γι αυτό, άλλωστε, έμαθα αρκετά πράγματα δίπλα σε ανθρώπους που τα ήξεραν καλύτερα, ώστε να φτάσω και εγώ σε ένα καλό σημείο. Γνωρίζω τα βασικά, όπως για παράδειγμα τί πρέπει να προσέξω σε ένα ζώο μέχρι να οδηγηθεί στον κτηνίατρο ή πώς να πιάσω ένα αρπακτικό πουλί χωρίς να τραυματιστώ. Ο περισσότερος κόσμος δεν τα γνωρίζει αυτά. Αξίζει να αναφέρω πως η Μύκονος έχει μια πολύ οργανωμένη φιλοζωϊκή. Έχει καταφέρει να στειρώσει τεράστιο αριθμό αδέσποτων γατιών, ενώ πολλά σκυλιά φιλοξενούνται σε σπίτια εθελοντών μέχρι να υιοθετηθούν. Είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που βοηθούν στο έργο της φιλοζωϊκής και αυτό είναι κάτι πολύ ευχάριστο» υποστηρίζει. Εκτός από τον εθελοντισμό και τη δουλειά του στην ΚΔΕΠΠΑΜ, ο Αντώνης Ρουμελιώτης, στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που του απομένει, απολαμβάνει μία βόλτα στην παραλία ή έναν καφέ με φίλους. Εξάλλου, η ζωή για εκείνον στη Μύκονο, όπως ο ίδιος την χαρακτηρίζει, είναι ονειρική.