Αποκλειστικό: Αντώνης Κιούκας: «Η Μύκονος είναι στο κυνήγι του χρήματος και όχι του πολιτισμού»

Τις τελευταίες μέρες, η Μύκονος είναι ανάστατη. Η αφορμή της όλης αναστάτωσης είναι ο περίφημος κήπος του Cine Manto, ο οποίος είναι δωρεά του ιστορικού Ιωάννη Μελετόπουλου στο δήμο Μυκόνου. Ένας πανέμορφος κήπος στον οποίο εδώ και πολλά χρόνια οι Μυκονιάτες, αλλά και οι επισκέπτες του νησιού έχουν ζήσει στιγμές γεμάτες από κουλτούρα, φινέτσα, αισθητική και πολιτισμό. Ο Αντώνης Κιούκας, είναι ο άνθρωπος που εδώ και δέκα χρόνια έχει μισθώσει τον κήπο Μελετόπουλου από το δήμο, αλλά και ο ιθύνων νους πίσω από όλα όσα συμβαίνουν στο Cine Manto. To Mykonos Post επικοινώνησε με τον Αντώνη Κιούκα και μαζί κάνουμε ένα κινηματογραφικό flashback στην ιστορία της δωρεάς του κήπου από τον Ιωάννη Μελετόπουλο, τη γεύση που του έχουν αφήσει αυτά τα δέκα χρόνια που βρίσκεται στο Cine Manto, αλλά και την επόμενη μέρα όσον αφορά τηn τύχη του συγκεκριμένου κήπου.

Ποιός ήταν ο Ιωάννης Μελετόπουλος;

Ο Ιωάννης Μελετόπουλος ήταν μια από τις πιο εμβληματικές μορφές την περίοδο του μεσοπολέμου στην Ελλάδα. Νομικός, ιστορικός, λόγιος και ένας άνθρωπος με βαθιά αγάπη στις τέχνες και τον πολιτισμό. «Καταγόταν από μια ιδιαίτερα εύπορη οικογένεια του Πειραιά. Όλη η οικογένεια συμμετείχε στα κοινά του Πειραιά. Τα μέλη της είχαν υπάρξει δημοτικοί σύβμουλοι, πρόεδροι δημοτικών συμβουλίων και υποψήφιοι δήμαρχοι. Μάλιστα, η οικογένεια Μελετόπουλου πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Τζάνειου νοσοκομείου. Ο πατέρας του Ιωάννη Μελετόπουλου ήταν ένας γνωστός ιστορικός και ερευνητής με σπουδές στο Παρίσι. Ο δε Ιωάννης Μελετόπουλος ήταν από τους ιδρυτές της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδας, έφορος του Eθνικού και Iστορικού Mουσείου, έφορος του Τζάνειου νοσοκομείου, με πολλές δωρεές στο αρχαιολογικό μουσείο και ένας από τους ιδρυτές του Nομισματικού Mουσείου. Με λίγα λόγια έχει μια ιστορία δωρητή και εθνικού ευεργέτη. Προς τα τέλη του 19^ου αιώνα, ο πατέρας του Ιωάννη Μελετόπουλου, κατέβηκε στη Μύκονο διότι παντρεύτηκε μια Μυκονιάτισα. Στην πορεία, ο Ιωάννης Μελετόπουλος δραστηριοποιήθηκε πολύ στη πνευματική ζωή της Μυκόνου. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, στον κήπο διοργανώνονται συναθροίσεις, όπου μαζεύονται διακεκριμένα μέλη της πνευματικής γενιάς του 1930 και πίνουν ουζάκια τα καλοκαιριάτικα κυριακάτικα μεσημέρια. Ουσιαστικά, ο σημερινός κήπος ήταν το μποστάνι της οικογένειας Μελετόπουλου. Το σπίτι τους ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα η βιβλιοθήκη της Μυκόνου», περιγράφει στο Mykonos Post ο Αντώνης Κιούκας.

“Η αλήθεια είναι πως τη δεκαετία του 1960 ο κήπος δεν αξιοποιήθηκε. Ήταν ένας απεριποίητος κήπος, του οποίου η βλάστηση φούντωνε. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι να κυκλοφορεί μέσα σε μια ζούγκλα”

Οι σημαντικές δωρεές του Μελετόπουλου στο δήμο Μυκόνου

Το 1955, ο Ιωάννης Μελετόπουλος κάνει τρεις σημαντικές δωρεές στο δήμο Μυκόνου. «Η πρώτη δωρεά είναι πως προσφέρει νερό. Επειδή ο κήπος έχει νερό, ο Ιωάννης Μελετόπουλος βγάζει δυο βρύσες για τους Μυκονιάτες, οι οποίοι μέχρι πρότινος κουβαλούσαν νερό από τα πηγάδια, “του ύδατος δωρηθέντος υπό Ιωάννη Αλ. Μελετόπουλου” γράφει η μαρμάρινη επιγραφή στην είσοδο του Κήπου. Παράλληλα, χαρίζει 10.000 τόμους από τηn προσωπική του βιβλιοθήκη και την κατοικία του και έτσι δημιουργείται η Δημοτική Βιβλιοθήκη Μυκόνου. Η τρίτη μεγάλη δωρεά του Ιωάννη Μελετόπουλου είναι ο κήπος του για την αναψυχή και την ψυχαγωγία των Μυκονίων. Μολονότι η αρχική του σκέψη ήταν να δωρήσει τον κήπο στο δήμο Μυκόνου μετά θάνατον, το 1960 αλλάζει γνώμη και αποφασίζει να τον κάνει δωρεά εν ζωή. Ο σκοπός που δωρίζει τον κήπο είναι ξεκάθαρα γραμμένος στο δωρητήριο: Είναι για την αναψυχή των Μυκονίων. Μάλιστα, σε κάποιο σημείο αναφέρει πως η μη τήρηση των όρων που αναγράφονται στο δωρητήριο, θα αναιρέσει τη δωρεά», εξηγεί. Το 1960, ο κήπος Μελετόπουλου περνά στα χέρια του Δήμου Μυκόνου. «Η αλήθεια είναι πως τη δεκαετία του 1960 ο κήπος δεν αξιοποιήθηκε. Ήταν ένας απεριποίητος κήπος, του οποίου η βλάστηση φούντωνε. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι να κυκλοφορεί μέσα σε μια ζούγκλα. Έτσι φαινόταν ο κήπος στα δικά μου μάτια εκείνη την εποχή και επειδή βρίσκεται δίπλα στηn πατρική μου κατοικία, τον έβλεπα κάθε μέρα», αποκαλύπτει στο Mykonos Post.

“Στο 1,5 στρέμμα που είναι ο κήπος, αυτό που είχε αξιοποιηθεί ήταν μόνο τα 400 μέτρα του κινηματογράφου. Το υπόλοιπο που ξεπερνούσε το ένα στρέμμα, λειτουργούσε ως υποδοχή και στάθμευση των αμαξιδίων της καθαριότητας”.

Η εμπλοκή του Αντώνη Κιούκα με τον κήπο Μελετόπουλου

Μολονότι ο κήπος Μελετόπουλου παραχωρήθηκε στο δήμο το 1960, σύμφωνα με τον Αντώνη Κιούκα, θα περάσουν 35 ολόκληρα χρόνια μέχρι να έρθει η στιγμή που θα αξιοποιηθεί από το δήμο Μυκόνου. «Το 1995 επι δημαρχίας Χρήστου Βερώνη, με μια ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, δημιουργείται θερινός κινηματογράφος στον κήπο Μελετόπουλου, ο οποίος λειτουργεί υπο την εποπτεία του πολιτιστικού οργανισμού του δήμου, της ΔΕΠΠΑΜ (Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Προβολής και Ανάπτυξης Μυκόνου), μέχρι το 2010. Η αλήθεια είναι πως αυτά τα 15 χρόνια ο κινηματογράφος πήγε πολύ καλά, αλλά στο 1,5 στρέμμα που είναι ο κήπος, αυτό που είχε αξιοποιηθεί ήταν μόνο τα 400 μέτρα του κινηματογράφου. Το υπόλοιπο, που ξεπερνούσε το ένα στρέμμα, λειτουργούσε ως υποδοχή και στάθμευση των αμαξιδίων της καθαριότητας», λέει χαρατηριστικά. Το 2011, ο δήμος Μυκόνου αποφασίζει να τον βγάλει σε ένα δημόσιο διαγωνισμό, ώστε να τον μισθώσει και να τον λειτουργήσει κάποιος ιδιώτης. «Εκείνη την εποχή, δήμαρχος του νησιού ήταν ο Θανάσης Κουσαθανάς Μέγας. Ήταν αρχές του καλοκαιριού του 2011. Τότε, αποφασίσαμε να κατέβουμε στο διαγωνισμό. Τελικά μισθώσαμε τον κήπο, ο οποίος περιελάμβανε το θερινό σινεμά και το αναψυκτήριο». Η απόφαση του Αντώνη Κιούκα να ασχοληθεί με τον κήπο Μελετόπουλου και το σινεμά δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς είχε μια μακρά πορεία στο πολιτιστικό management, ως επικεφαλής για τρία χρόνια στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας, αλλά και στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για δεκατρία ολόκληρα χρόνια. «Τυπικά, το επάγγελμά μου είναι σκηνοθέτης. Ωστόσο, στη πολιτιστική διαχείριση έχω μεγάλη πείρα και πολλέςπερισσότερες επιτυχίες από ότι ως σκηνοθέτης», λέει γελώντας.

“Αφού πραγματοποιήθηκε το 1^ο Mykonos Αrt Festival, στη συνέχεια το ανέλαβαν Δημοτικοί Σύμβουλοι και κατέληξε ένα «μουσικό καλλιτεχνικό γεγονός», ασύνδετο και με χαμηλού επιπέδου πολλές φορές εκδηλώσεις”

«Δεν ήθελα να συνεχίσω με αυτούς τους όρους στο Mykonos Art Festival»

Από το 2011, μέχρι και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο κινηματογράφος του cine Manto, αλλά και ο κήπος Μελετόπουλου, λειτουργεί κάτω από την εποπτεία του Αντώνη Κιούκα. «Από το 2011 που μισθώσαμε τον κήπο Μελετόπουλου και τον κινηματογράφο μαζί με τον αδελφό μου Δημήτρη Κιούκα και την Θάλεια Καλαφατά είχαμε ως σκοπό να δημιουργήσουμε ένα χώρο πολιτισμού: Να αναπτύξουμε μια σειρά πολιτιστικών δραστηριοτήτων σε ένα νησί που ακόμα και το 2011-πόσο μάλλον σήμερα- η βίαιη τουριστική ανάπτυξη του είχε στερήσει κάθε πολιτιστική ανάσα. Αυτό που συμβαίνει στη Μύκονο είναι τρομερό. Έχουμε δίπλα μας τον μεγαλύτερο αρχαιολογικό χώρο στην Ευρώπη και αν έρθει ένας τουρίστας δεν καταλαβαίνει πως βρίσκεται δίπλα από τη Δήλο», τονίζει στο Mykonos Post. Δεδομένου πως είναι επικεφαλής των δράσεων του Cine Manto επί μια δεκαετία, αναρωτιέμαι για ποιες πολιτιστικές δραστηριότητες που έχει οργανώσει αισθάνεται περήφανος. «Για όλα αισθανόμαστε μια ικανοποίηση, αλλά έχουμε και μια πίκρα στα χείλη, διότι τα περισσότερα έπεσαν στο κενό. Εκτός από τη λειτουργία του θερινού κινηματογράφου, ενισχύσαμε το πρόγραμμα για τα παιδιά. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε και να λειτουργήσουμε και το χειμώνα κινηματογράφο, αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε. Έκανα μια σειρά λαογραφικών ντοκιμαντέρ που αφορούν το νησί μου, από το 2013 μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, για δυο χρόνια, έκανα δωρεάν μαθήματα κινηματογράφου στους Μυκονιάτες τον χειμώνα, φτιάχνοντας μια ερασιτεχνική κινηματογραφική ομάδα και φυσικά διαθέτουμε πάντα το Cine Manto σε πολιτιστικούς και κοινωνικούς φορείς, για εφήμερες αλλά και μόνιμες δραστηριότητες, όπως το εργαστήριο της Ειρήνης Συριανού για το ψηφιδωτό της Δήλου. Οργανώσαμε μια σειρά από πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά και αρχαιολογικές εκθέσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, γλυπτικής, κουκλοθεάτρου, κλπ. Προσπαθήσαμε να τονώσουμε την υπόθεση της Δήλου με συναυλίες με τη Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Κάποια στιγμή, φέραμε από το Παρίσι τον Γιώργο Χωραφά και κάναμε μια ταινία για τη Δήλο με πρωτοβουλία της Αλέκας Δήμου. Το σημαντικότερο από όλα ήταν το 2018 -και ύστερα από πρόταση του προέδρου του Γρυπάρειου Πολιτιστικού Κέντρου Δημήτρη Κοντιζά- όταν προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα διεθνές φεστιβάλ των τεχνών στη Μύκονο, ένα φεστιβάλ ανάλογο και αντάξιο του τι είναι η Μύκονος στο παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Αυτό το φιλόδοξο project το ονομάσαμε Mykonos Art Festival. Η προσπάθειά μας, δυστυχώς, έπεσε στο κενό. Αφού πραγματοποιήθηκε το 1^ο Mykonos Αrt Festival, βάζοντας τις βάσεις για την εδραίωση ενός πολιτιστικού γεγονότος, που είχε σκοπό να ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα (από έλληνες μουσικούς παρέλασαν τα πρώτα και μόνο ονόματα: Ξαρχάκος, Πρωτοψάλτη, Νταλάρας, Ζουγανέλη, Μαχαιρίτσας, στα εικαστικά κάναμε μια πρωτότυπη παραγωγή και έκθεση ενός νέου έργου του Κώστα Τσόκλη, και την παραγωγή της αρχαιολογικής έκθεσης «Ο πίθος της Μυκόνου» σε συνεργασία με το Μουσείο Αρχαίας Ελεύθερνας και τον καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη, νυν Διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης, κ.ά) στη συνέχεια τα ανέλαβαν Δημοτικοί Σύμβουλοι και κατέληξε ένα «μουσικό καλλιτεχνικό γεγονός», ασύνδετο και με χαμηλού επιπέδου πολλές φορές εκδηλώσεις, σαν όλα όσα συνηθίζεται να συμβαίνουν τα καλοκαίρια στην ελληνική επαρχία. Καμία βλέψη και καμία πρόθεση να σηματοδοτηθεί ένα πολιτιστικό γεγονός που θα αφορά όχι μόνο τους μόνιμους κατοίκους (και ψηφοφόρους) αλλά και το παγκόσμιο τουριστικό περιβάλλον που υπάρχει και βρίσκεται κάθε χρόνο στο περίφημο αυτό νησί. Ο πολιτισμός δεν είναι μία διαχείριση που μπορεί να γίνει από οποιονδήποτε, κάτι που μπορεί να το κάνουν όλοι. Θέλει ιδιαίτερα εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία όπως η ιατρική ή η νομική επιστήμη», λέει με ειλικρίνεια. Η απεμπλοκή του από το Mykonos Art Festival, ενός φεστιβάλ που τόσο ο τίτλος, όσο και το γενικότερο concept ήταν δική του ιδέα, ήταν κάτι που του στοίχισε σε προσωπικό επίπεδο; «Δεν ήθελα να συνεχίσω με αυτούς τους όρους. Αν δεν υπάρχει δημιουργικότητα, πρωτογενής σκέψη και μια στόχευση, που να ξεπερνά την καθημερινότητα με σκοπό να πάει τον άνθρωπο ψηλότερα, τότε δεν με αφορά. Αυτό που ήθελα ήταν η Μύκονος να παρουσιάσει ένα πρόσωπο στον πολιτισμό, ισάξιο με το τουριστικό της πρόσωπο που είναι top παγκοσμίως. Γι’ αυτό επιθυμούσα σε αυτό το διεθνές φεστιβάλ να έρχονται τα μεγαλύτερα ονόματα και οι πιο δημιουργικοί άνθρωποι του πλανήτη».

“Είμαι απογοητευμένος, διότι γοητεύτηκα και εμπνεύστηκα από τη Μύκονο. Θεωρώ πως έχουμε αποχαιρετήσει οριστικά και αμετάκλητα την εποχή που έπλασε τη σύγχρονη μυθολογία της Μυκόνου: Τη Μύκονο του κοσμοπολιτισμού, της ανεμελιάς, της ελευθερίας”

«To Cine Manto προσφέρει μια κάθαρση για το νησί»

Ο ίδιος παραδέχεται πως αυτά τα δέκα χρόνια, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό ώστε να αναδειχθεί ο πολιτισμός στη Μύκονο. «Το Cine Manto προσφέρει μια κάθαρση για το νησί. Όσο μπορούσαμε, τη βάλαμε στον χάρτη του πολιτισμού. Ο Independent έβαλε το Cine Manto στα έξι καλύτερα θερινά σινεμά του κόσμου, ο Guardian στα δέκα καλύτερα του κόσμου. Το περιοδικό Time Out ανάμεσα στα σαράντα καλύτερα του κόσμου ενώ το περιοδικό Monocle μας έκανε την τιμή να παρουσιάσει το έργο μας στη Μύκονo. Και αυτό σας το λέω, διότι κακά τα ψέματα, η εικόνα που υπάρχει παγκοσμίως για τη Μύκονο πια, δεν είναι μια εικόνα πολιτισμού και αισθητικής, αλλά η εικόνα ενός αχαλίνωτου clubbing. Η Μύκονος δεν παράγει σήμερα πολιτισμό, ούτε καταναλώνει πολιτισμό. Διαθέτει μόνο μία θεατρική ομάδα, μία αξιόλογη έκθεση που διοργανώνει κάθε χρόνο η ΔΕΠΠΑΜ, τον Παναγιώτη Κουσαθανά με το σημαντικό συγγραφικό του έργο, μία παράδοση η οποία κρατιέται με νύχια και με δόντια από δυο τρεις χορευτικές ομάδες, και τίποτε άλλο. Από το νησί έχουν αποχωρήσει όχι μόνο οι καλλιτέχνες αλλά και η ταυτισμένη με την Μύκονο gay σκηνή που της χάριζε μια μοναδική φινέτσα και αισθητική. Σήμερα, όπου και να γυρίσεις το μάτι σου, βλέπεις πλούσιους, κυρίως τριτοκοσμικούς, Άραβες με ναργιλέδες και γυναίκες με μπικίνι και δωδεκάποντα σε “ιδιωτικοποιημένες” παραλίες και χώρους Υψηλής Κλανιάς, όπως γράφει στον τελευταίο τόμο των “Παραμιλητών” του ο Π. Κουσαθανάς. Όλο αυτό το κλίμα έχει διώξει τον κόσμο που έκανε τη Μύκονο αυτό που ήταν κάποτε. Είμαι απογοητευμένος, διότι γοητεύτηκα και εμπνεύστηκα από τη Μύκονο. Θεωρώ πως έχουμε αποχαιρετήσει οριστικά και αμετάκλητα την εποχή που έπλασε τη σύγχρονη μυθολογία της Μυκόνου: Τη Μύκονο του κοσμοπολιτισμού, της ανεμελιάς, της ελευθερίας, της αποδοχής της διαφορετικότητας, της απλότητας, της δημιουργίας, της αισθητικής, αλλά και της ομορφιάς που θα σώσει τον κόσμο».  Η απογοήτευση έχει χρωματίσει τόσο τον τόνο της φωνής του όσο και τη διάθεσή του, απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Μύκονο. Σε μια Μύκονο που αλλάζει συνέχεια. «Θεωρώ πως η κάθε κοινωνία έχει αυτό που επιζητεί. Πλέον, η Μύκονος είναι στο κυνήγι του χρήματος, της επιτυχίας και όχι στο κυνήγι μιας καλύτερης και ομορφότερης ζωής. Η Μύκονος είναι ο ερειπιώνας του μέλλοντός μας, τουλάχιστον μεταφορικά. Η Δήλος του 21^ου αιώνα».

“Θέλω να τονίσω ότι ο ίδιος ο Δήμαρχος Κωνσταντίνος Κουκάς, μου είπε ξεκάθαρα ότι ο κήπος Μελετόπουλου δεν πρόκειται να αλλάξει χρήση και ότι θα παραμείνει σινεμά, ότι αυτή είναι η επιθυμία του. Ίδωμεν”

Η λήξη του συμβολαίου και η επόμενη μέρα

Τις τελευταίες μέρες, ακούγεται έντονα πως το Cine Manto, ύστερα από δέκα χρόνια θα αλλάξει χέρια. Μάλιστα, κάποιοι υποστηρίζουν πως θα δοθεί έναντι μισθώματος 150.000 το χρόνο σε επιχειρηματία που θα το κάνει εστιατόριο. Ο κήπος του Μελετόπουλου, ο κήπος που δώρησε ο ιστορικός για την ψυχαγωγία των Μυκονιατών έχει γίνει το νούμερο ένα θέμα συζήτησης στο νησί. Ο Αντώνης Κιούκας, του οποίου η σύμβαση λήγει σε λίγους μήνες, είναι ξεκάθαρος όταν τον ρωτάω για την τύχη του κήπου Μελετόπουλου. «Και εγώ έχω ακούσει και έχω διαβάσει πάρα πολλά πράγματα τις τελευταίες ημέρες. Ωστόσο, δεν έχω ιδέα -και δεν μπορώ να έχω ιδέα- για το τι θα συμβεί, διότι δεν είμαι αυτός που αποφασίζει. Δεν είμαι αρμόδιος, αλλά ούτε μου ανήκει το σινεμά. Ο δήμος πρέπει να αποφασίσει τι θα το κάνει, αν θα διατηρήσει τον χαρακτήρα του, αλλά και τι είδους πορεία θα του δώσει. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι τι θα έκανα εγώ, αν αποφάσιζα. Θα προστάτευα τρία συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία μέχρι και σήμερα που μιλάμε είναι προστατευμένα: 1. Να παραμείνει ο κήπος Μελετόπουλου, χώρος πολιτισμού και ψυχαγωγίας. 2. Να είναι ανοιχτός, με ελεύθερη πρόσβαση στους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού. 3. Να παραμείνει φροντισμένος και προστατευμένος από την χλιδή που πλουσιοπάροχα διαθέτει το νησί. Και θα φρόντιζα να ενισχύσω αυτά τα χαρακτηριστικά. Εδώ θέλω να τονίσω ότι ο ίδιος ο Δήμαρχος Κωνσταντίνος Κουκάς μου είπε ξεκάθαρα ότι ο κήπος δεν πρόκειται να αλλάξει χρήση και ότι θα παραμείνει σινεμά, ότι αυτή είναι η επιθυμία του. Ίδωμεν». Ο Αντώνης Κιούκας μίσθωσε τον κήπο Μελετόπουλου και το Cine Manto το 2011. Έκτοτε, πόσες φορές έχει γίνει διαγωνισμός για το συγκεκριμένο ακίνητο; «Θα σας πω κάτι που δεν είναι πολύ γνωστό και το αναφέρω πρώτη φορά: Το 1991 με μια νομοθετική πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη, δημιουργήθηκε μια προστασία για τους θερινούς κινηματογράφους, η οποία επεκτάθηκε και στις μοναχικές κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία, προστατεύει τα ενοικιοστάσια των θερινών κινηματογράφων. Αν δεν υπήρχε αυτή η προστασία, πολλοί θερινοί κινηματογράφοι θα είχαν γίνει σπίτια και πολυκατοικίες. Επιστρέφω στο ερώτημά σας και σας απαντώ πως εγώ πήρα το 2011 το Cine Manto για τρία χρόνια. Το 2014 κάναμε την ανανέωση για τρία ακόμα χρόνια και ένα χρόνο πριν λήξει η σύμβαση, έγινε μια ανανέωση βάσει της νομοθετικής προστασίας, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2021. Όλα αυτά τα χρόνια, αποδίδουμε ένα συγκεκριμένο ετήσιο μίσθωμα στο δήμο. Ένα μίσθωμα που είναι σαφώς μικρότερο από τα 150.000 ευρώ που αναφέρατε προηγουμένως. Αυτά τα χρήματα δεν μπορούν να βγουν ούτε κατά διάνοια μέσα σε ένα έτος από ένα κινηματογράφο και πολιτιστικά δρώμενα», ξεκαθαρίζει.

“Ελπίζω ο Κήπος Μελετόπουλου να παραμείνει ένα αξιοθέατο μη βανδαλισμένο από την τουριστική λαίλαπα. Για το μόνο που είμαι βέβαιος είναι πως αυτά τα δέκα χρόνια ήταν από τα πιο ευτυχισμένα χρόνα της ζωής μου”

Εκείνος, είναι άραγε διατεθειμένος να τον διεκδικήσει στο διαγωνισμό που πιθανόν να γίνει το 2022; «Εξαρτάται από τους όρους του διαγωνισμού. Αν οι όροι του διαγωνισμού πληρούν τη λειτουργία ενός χώρου πολιτισμού ανοικτού στους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού -όπως είναι τώρα- φυσικά και θα τον διεκδικήσουμε. Αν, όμως, αυτό δεν είναι το ζητούμενο του διαγωνισμού, δεν έχω κανένα λόγο να μπω στη διαδικασία. Ξέρετε, ότι όταν βγήκε ο κήπος σε διαγωνισμό την πρώτη φορά, το 2011, κανένας ντόπιος επιχειρηματίας δεν έλαβε μέρος, υποψιάζομαι είτε λόγω της ιδιαιτερότητας της επιχειρηματικής δραστηριότητας (λειτουργία κινηματογράφου) είτε λόγω της απαξιωμένης εικόνας του κήπου. Εφόσον όμως το πήραμε και το «γυαλίσαμε», (σεβόμενοι τον χαρακτήρα του χώρου, διατηρώντας και ενισχύοντας το φυσικό περιβάλλον με χώμα και ασβέστη, αναδεικνύοντας την «απέριττη ομορφιά» του), τώρα ακούω κι εγώ ένα έντονο επιχειρηματικό ενδιαφέρον. Ελπίζω ο Κήπος Μελετόπουλου να παραμείνει ένα αξιοθέατο μη βανδαλισμένο από την τουριστική λαίλαπα. Όλη μου η ζωή ήταν και είναι αφιερωμένη στον πολιτισμό, τις τέχνες και τη δημόσια ζωή και είναι πια αργά να αλλάξω. Για το μόνο που είμαι βέβαιος είναι πως αυτά τα δέκα χρόνια ήταν από τα πιο ευτυχισμένα χρόνα της ζωής μου».

(Οι φωτογραφίες που χτησιμοποιήθηκαν για το θέμα, είναι από το προσωπικό αρχείο του Αντώνη Κιούκα)