Δαμιανός Δακτυλίδης: «Αυτό που μου έμαθε η ζωή είναι πως πρέπει να ακούς, να κάνεις κουράγιο και υπομονή»

Η πρώτη φορά που είδα το όνομα του Δαμιανού Δακτυλίδη, ήταν σε μια ανάρτηση που ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ο Γιώργος Καφεντζής. Στην ανάρτηση του Γιώργου, που έγινε στις 9 Οκτωβρίου, πληροφορήθηκα πως ο Μυκονιάτης Δαμιανός Δακτυλίδης κατέκτησε την 3 η θέση σε αγώνα σκοποβολής ΑμεΑ στην Ελευσίνα. Επικοινώνησα με τον Δαμιανό, ο οποίος αρχικά ήταν ιδιαίτερα σοβαρός και επιφυλακτικός στο τηλέφωνο. Ωστόσο, ήταν θετικός στο να συναντηθούμε από κοντά για να κάνουμε την συνέντευξη και έτσι ορίσαμε ένα ραντεβού στο σπίτι του.

“Ήταν η κακιά στιγμή. Προσπέρασα ένα φορτηγό, η μηχανή γλύστρησε και έπεσα πάνω σε ένα ντουβάρι. Τότε ήταν που άλλαξαν όλα”.

«Αναπολώ με νοσταλγία την παιδική μου ηλικία»

Ο Δαμιανός Δακτυλίδης γεννήθηκε στην Μύκονο το 1966. «Τα χρόνια τότε ήταν διαφορετικά. Δύσκολα, αλλά συνάμα και όμορφα. Οι γονείς μου ήταν γεωργοί. Σε ηλικία 5-6 ετών, τους βοηθούσα στα χωράφια. Πηγαίναμε μαζί για αλώνι και θερισμό. Θυμάμαι πως με έστελναν να ταίσω τα γουρούνια, τις κατσίκες. Αναπολώ με νοσταλγία την παιδική μου ηλικία. Ήμασταν έξι αδέλφια, οπότε δεν είχαμε ιδιαίτερες πολυτέλειες. Εγώ είμαι ο βενιαμίν της οικογένειας», περιγράφει στο Mykonos Post. Σε ηλικία 12 ετών, πιάνει την πρώτη του δουλειά σε συνεργείο αυτοκινήτων. «Δεν πήγα γυμνάσιο, διότι δεν ήμουν πολύ καλός στα γράμματα. Έτσι, αποφάσισα να πιάσω δουλειά. Στην αρχή, ήμουν στο συνεργείο του Θανάση του Δεγαϊτη. Πήγα να μάθω την τέχνη. Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, έπαιρνα μεροκάματο 100 δραχμές την ημέρα. Ύστερα από δυο χρόνια, έφυγα από εκεί και πήγα στο συνεργείο του Μιχάλη του Μονογυιού. Ο κυρ Μιχάλης μου έδινε 2500 δραχμές την εβδομάδα. Εκεί, εργάστηκα μέχρι και που πήγα φαντάρος. Ύστερα, επέστρεψα για ένα χρόνο και σταμάτησα διότι το 1989 ξεκίνησα να δουλεύω σε οικοδομή. Παράλληλα εργαζόμουν και στο μπαρ Rainbow ως σερβιτόρος. Ήταν ένα δημοφιλές μπαρ που δούλευε και το χειμώνα. Οπότε, το πρωί ήμουν στην οικοδομή και το βράδυ στο μπαρ, ώστε να μαζέψω χρήματα για να πάρω μια μηχανή», εξηγεί. Πράγματι, ο Δαμιανός αγόρασε την μηχανή που ήθελε. Εξάλλου, είχε μάθει από μικρό παιδί να αγγίζει τους στόχους του, είτε μικρούς είτε μεγάλους. Μέχρι που ήρθε η μέρα που άλλαξε τα πάντα στη ζωή του.

“Πήρα ένα μεγάλο καλάμι από τον κήπο και έβαλα ένα γάντζο στην άκρη. Με αυτό το καλάμι, έπιανα τα παπούτσια μου, τα ρούχα μου, έφτιαχνα τον καφέ μου, αλλά και ό,τι άλλο ήθελα”.

«Αυτό που θυμάμα είναι να λέω στον εαυτό μου είναι ότι πέφτω»

Είναι νέος, με ορμή, όρεξη για ζωή και παθιασμένος με τις μηχανές, όπως και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του. «Δυο μήνες πριν χτυπήσω, έβλεπα στον ύπνο μου πως με κυνηγάει ένα φορτηγό. Μάλιστα, όταν το είπα στην μητέρα, εκείνη με καθησύχασε. ‘’Δεν είναι τίποτα παιδί μου’’, ήταν τα λόγια της. Τότε είχα μια μηχανή street και ήθελα να την πουλήσω για να πάρω μια enduro. Η μόνη κουβέντα που μου είχε πεί η μητέρα μου είναι να μην αγοράσω μαύρη μηχανή. Αυτό με προβλημάτισε και το σκεφτόμουν συνέχεια. Όταν πήγα στην Αθήνα στο μαγαζί του κυρίου Γιάννη Παπαγεωργίου για να πουλήσω την street, μέσα στο κατάστημα υπήρχαν δυο enduro μηχανές. Μια άσπρη και μια μαύρη. Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια της μητέρας μου. Του είπα πως θέλω να πάω την άσπρη, αλλά μου απάντησε πως την είχε ήδη πουλήσει. Εγώ, όμως, ήμουν ανυπόμονος και ήθελα να αγοράσω τη μηχανή και να επιστρέψω στη Μύκονο. Οπότε, αγόρασα τη μαύρη. Ήταν 28 Αγούστου του 1990. Δεν πέρασε, ούτε ένας μήνα και χτύπησα». Είναι 25 Σεπτεμβρίου, ο Δαμιανός καβαλάει τη μηχανή για να πάει στην οικοδομή, όπως κάνει κάθε μέρα. Στο διάλειμμα, φεύγει από την οικοδομή για να πάει να πάρει καφέ. Και στο γυρισμό, συμβαίνει κάτι που θα αλλάξει για πάντα την ζωή του, αλλά και την καθημερινότητά του. «Ήταν η κακιά στιγμή. Προσπέρασα ένα φορτηγό, η μηχανή γλύστρησε και έπεσα πάνω σε ένα ντουβάρι. Τότε ήταν που άλλαξαν όλα. Αυτό που θυμάμα είναι να λέω στον εαυτό μου είναι ότι πέφτω. Μετά δεν θυμάμαι τίποτα».

“Ως ΑμεΑ, για δέκα περίπου χρόνια, έκανα σφαιροβολία, δισκοβολία και ακοντισμό σε άλλο σύλλογο. Μάλιστα, είχα λάβει μέρος και στην παραολυμπιάδα στο Σίδνεϊ το 2000 και είχα βγει όγδοος”

«Ο γιατρός που με εγχείρησε στον σπόνδυλο δεν μου είπε ξεκάθαρα αν θα ξαναπερπατήσω ή όχι. Εγώ, όμως, το είχα καταλάβει»

Ο Δαμιανός Δαλτυλίδης, μεταφέρεται με αεροδιακομιδή από τη Μύκονο στην Αθήνα και για δυο μήνες βρίσκεται στην εντατική του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Ύστερα πηγαίνει στο ΚΑΤ. «Είχα χτυπήσει πολύ σοβαρά στο κεφάλι μου. Στον Ευαγγελισμό, ήρθε ένας γιατρός και είδε πως δεν κουνούσα καθόλου τα πόδια μου. Μου έκαναν μαγνητική τομογραφία, όπου διαπίστωσαν πως είχε ραγίσει ο σπόνδυλος και μου είχε σκίσει το νωτιαίο μυελό. Η αλήθεια είναι πως οι γιατροί έδιναν βάση στο κεφάλι μου, διότι δεν φορούσα κράνος και είχα χτυπήσει πολύ σοβαρά. Ο γιατρός που με εγχείρησε στον σπόνδυλο δεν μου είπε ξεκάθαρα αν θα ξαναπερπατήσω ή όχι. Εγώ, όμως, το είχα καταλάβει», εξηγεί. Η περιπέτειά του με τα νοσοκομεία διαρκεί μέχρι τον Μάρτιο του 1991, όπου επιστρέφει στη Μύκονο. Η επιστροφή του στο νησί που γεννήθηκε, σημαίνει και την αρχή μιας νέας και διαφορετικής ζωής από εκείνη που είχε συνηθίσει. «Στην αρχή ήταν όλα δύσκολα. Φίλοι που νόμιζα πως είχα, με ξέχασαν. Με αγαπούσαν, αλλά δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτή τη νέα κατάσταση και πως να μου συμπεριφερθούν. Από την άλλη, εγώ είχα κάνει τη νύχτα μέρα. Έβγαινα έξω, έπινα. Ώσπου κάποια στιγμή, είπα στον εαυτό μου πως δεν πάει άλλο. Οι γονείς μου, χωρίς να το ξέρουν, έκαναν το καλύτερο για μένα: Επειδή ήταν γεωργοί και έλειπαν πολλες ώρες από το σπίτι, αναγκαστικά έμενα μόνος μου. Και σε αυτές τις ώρες της μοναξιάς, έμαθα να κάνω πολλά πράγματα μόνος μου. Πήρα ένα μεγάλο καλάμι από τον κήπο και έβαλα ένα γάντζο στην άκρη. Με αυτό το καλάμι, έπιανα τα παπούτσια μου, τα ρούχα μου, έφτιαχνα τον καφέ μου, αλλά και ότι άλλο ήθελα. Ζορίστηκα, αλλά σιγά σιγά, άρχισα να αυτονομούμαι και δεν σου κρύβω πως αυτό το καλάμι το έχω μέχρι και σήμερα. Ύστερα, πήρα και αυτοκίνητο και άρχισα να κυκλοφορώ, όχι μόνο στη Μύκονο, αλλά και στην Σύρο και στην Αθήνα. Όταν αγόρασα το αυτοκίνητο, πήγα να βρω και τους φίλους μου, οι οποίοι διαπίστωσαν πως έχω διάθεση για ζωή και ξεκινήσαμε και πάλι να κάνουμε παρέα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την συμπαράσταση που είχα από τους γονείς μου και τα αδέλφια μου σε όλη αυτή την περιπέτεια. Και τους ευχαριστώ πολύ. Όπως, δεν θα ξεχάσω και την βοήθεια των φίλων μου Κώστα Σκουτζόπουλου και Νάσου Αλεξανδρόπουλου. Ο Κώστας μάλιστα, με βοήθησε να κάνω και το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα ύστερα από το ατύχημα. Σκέψου πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ούτε ράμπες, ούτε τίποτα. Την επόμενη χρονιά, έφτιαξα ξύλινες ράμπες, αλλά και μια ξαπλώστρα με ροδάκια για να μπαίνω στη θάλασσα». Όσον αφορά τις υποδομές που έχει η Μύκονος για τα ΑμεΑ, ο Δαμιανός Δακτυλίδης τονίζει πως «Έχουν γίνει πολύ λίγα πράγματα για τα ΑμεΑ, αλλά το πιο βασικό πρόβλημα είναι οι τουαλέτες που δεν έχουν τα ειδικά χερούλια που ανεβοκατεβαίνουν και από τις δυο πλευρές ώστε να μπορει ο άθρωπος που είναι στο αναπηρικό αμαξίδιο να κάνει άνετα την ανάγκη του».

“Ήμουν μέσα στον τοκετό και ήταν πράγματι μοναδική η στιγμή της γέννησης του παιδιού μου. Από εκείνη τη στιγμή, αγάπησα τη γυναίκα μου ακόμα πιο πολύ”.

«10 Οκτώβρη ήρθε το χάλκινο μετάλλιο και στις 11 Οκττωβρίου το αργυρό»

Η ζωή συνεχίζεται. Αυτό ήταν πάντα στο μυαλό του Δαμιανού, ο οποίος πήρε και πάλι την ζωή στα χέρια του και με τα νέα δεδομένα, προσπαθούσε να έχει μια κανονικότητα σε όλους τους τομείς. «Επαγγελματικά, ξεκίνησα να εργάζομαι σε ένα περίπτερο στη Παράγκα. Δεν πήγε πολύ καλά, οπότε το έκλεισα. Ύστερα, νοίκιαζα ομπρέλες στη Παράγκα, αλλά και κάτι δωμάτια που μου είχε δώσει ο πατέρας μου. Ουσιαστικά, δραστηριοποιήθηκα στην οικογενειακή μας επιχείρηση μέχρι και το 2016, όπου και το νοικιάσαμε σε άλλους». Το 2017 έρχεται σε επικοινωνία με τον Βαγγέλη Κακοσαίο, πρόεδρο του Αθλητικού Συλλόγου ΑμεΑ Τριπτόλεμος που εδρεύει στην Ελευσίνα. «Ως ΑμεΑ, για δέκα περίπου χρόνια, έκανα σφαιροβολία, δισκοβολία και ακοντισμό σε άλλο σύλλογο. Μάλιστα, είχα λάβει μέρος και στην παραολυμπιάδα στο Σίδνεϊ το 2000 και είχα βγει όγδοος. Ύστερα, είχα σταματήσει και το 2017, ήρθα σε επαφή με τον πρόεδρο του Συλλόγου Τριπτόλεμος και ξεκίνησα να ασχολούμαι με την σκοποβολή. Στην αρχή, το έκανα πιο πολύ για να περνάω την ώρα μου. Στην πορεία, όμως, άρχισε να μου αρέσει πολύ. Πήρα δικό μου όπλο και εξοπλισμό και το είδα πιο ζεστά», περιγράφει στο Mykonos Post. Με υπομονή και επιμονή, ήρθαν και οι διακρίσεις για τον Δαμιανό στη σκοποβολή. «Φέτος πήρα την δεύτερη και την τρίτη θέση στους αγώνες που έγιναν στην αρχές του Οκτώβρη. Ύστερα από πέντε χρόνια που ασχολούμαι με τη σκοποβολή, βλέπω ότι υπάρχει αισθητή πρόοδος. Την τρίτη θέση την πήρα στην ελεύθερη σκοποβολή στα δέκα μέτρα και την δεύτερη θέση στους αγώνες σε θέση πρηνηδόν. 10 Οκτώβρη ήρθε το χάλκινο μετάλλιο και στις 11 Οκττωβρίου το αργυρό. Οι πανελλήνιοι αγώνες έγιναν στην Ελευσίνα και είμαι πολύ χαρούμενος για τις συγκεκριμένες διακρίσεις. Ο επόμενος μου στόχος είναι να λάβω μέρος στους παραολυμπιακούς αγώνες στη σκοποβολή. Μάλιστα, ο προπονητής μου, ο Πελοπίδας Ηλιάδης μου είπε χαρακτηριστικά ‘’Σε βλέπω για Παρίσι’’», λέει με χαμόγελο.

«Η γυναίκα μου είναι το πιο όμορφο και το πιο καλό κορίτσι. Την αγαπάω πολύ»

Οι διακρίσεις στους παραολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ και στην σκοποβολή δεν τον κάνουν τόσο ευτυχισμένο και περήφανο, όσο τον κάνει η οικογένειά του: Η σύζυγός του και ο 17χρονος γιός τους. «Η γυναίκα μου είναι το πιο όμορφο και το πιο καλό κορίτσι. Την αγαπάω πολύ. Με γνώρισε το 1998 σαν άτομο με αναπηρία. Συγκεκριμένα, γνωριστήκαμε στην Παράγκα. Οι ξαδέρφες της, εργάζονταν στο περίπτερο που είχα. Οπότε, ήρθε το καλοκαίρι να τις δει. Όταν την είδα στο περίπτερο να διαβάζει ένα βιβλίο, γύρισα και της είπα ‘’Τι θα γίνει με την πάρτη μας παιδί μου;’’. Μου απάντησε ‘’Εσυ Δαμιανέ εδώ και εγώ στην Αθήνα, τι να γίνει;’’. Της απάντησα πως όταν ο ένας θέλει τον άλλο, όλα γίνονται. Και έγιναν. Όταν έλαβα μέρος στους παραολυμπιακούς στο Σίδνεϊ, είπε στους γονείς της για μένα. Συγκεκριμένα, έβλεπαν τους παραολυμπιακούς στην τηλεόραση και τους είπε ‘’Έτσι είναι και ο Δαμιανός. Είναι σε καρότσι’’. Οι γονείς της έγιναν πυρ και μανία. Μόλις γύρισα από το Σίδνεϊ, χωρίσαμε. Πέρασε ένας χρόνος περίπου και πήγα στην Αθήνα να τη βρω. Ήμασταν στο αυτοκίνητο και σταματήσαμε στην εκκλησία του Αγίου Αιμιλιανού στον Κολωνό. Εκείνη τη στιγμή είπα από μέσα μου ‘’Άγιε, κάνε την να πει το ναι’’. Κάποια στιγμή που μιλούσαμε, γύρισα και της είπα ‘’Αγγελική, το μόνο που μένει, είναι να σε κλέψω να τελειώνουμε’’. Και η απάντησή της ήταν ‘’Κάντο’’. Μου κόπηκαν τα πόδια. Αυτό έκανα λοιπόν και από τότε είμαστε μαζί», περιγράφει. Οι γονείς της Αγγελικής πως αντέδρασαν που ‘’έκλεψε’’ την κόρη τους; «Πρώτα με μίσησαν, αλλά μετά με αγάπησαν πολύ. Δεν τους κράτησα ποτέ κακία», λέει με ειλικρίνεια. Το 2004, η Αγγελική έμεινε έγκυος και τον Δεκέμβρη του ίδου χρόνου έφερε στον κόσμο τον γιό τους. «Ήμουν μέσα στον τοκετό και ήταν πράγματι μοναδική η στιγμής της γέννησης του παιδιού μου. Από εκείνη τη στιγμή, αγάπησα τη γυναίκα μου ακόμα πιο πολύ. Όταν γεννήθηκε ο γιός μου, πέρασαν από το μυαλό μου όλα όσα μου έλεγαν οι γονείς μου να προσέχω. Μόνο όταν έγινα πατέρας, κατάλαβα την αγωνία που είχαν για μένα», τονίζει. Σε λιγότερο από δυο μήνες, ο γιός του Δαμιανού θα γίνει 17 ετών. Ποιά θα ήταν η αντίδρασή του αν κάποια στιγμή εκδηλώσει την επιθυμία να πάρει μηχανή; «Θα του έλεγα να προσέχει όσο μπορεί. Ευτυχώς, δεν του αρέσουν οι μηχανές. Προσπαθώ να τον συμβουλεύω και να του δείχνω ότι μπορώ. Αυτό που μου έμαθε η ζωή είναι πως πρέπει να ακούς, να κάνεις κουράγιο και υπομονή. Από εκεί και πέρα, όλα
λύνονται».

Δείτε βίντεο από τους πρόσφατους διαγωνισμούς σκοποβολής, στους οποίους συμμετείχε ο Δαμιανός Δακτυλίδης: