Δημήτρης Μπάλλας: «Ακόμα και ο Διευθυντής διδάσκεται από τους μαθητές του»

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριουδάκι έξω από τη Λάρισα, τη Φαλάνη, ενώ το 1982 μετακόμισε μόνιμα στο νησί των ανέμων για επαγγελματικούς σκοπούς. Στη Μύκονο ήρθε ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής και μόλις έξι χρόνια αργότερα ανέλαβε τα καθήκοντα του Διευθυντή στο Γυμνάσιο της Μυκόνου, θέση που εξακολουθεί να κατέχει. Μέσα σε αυτά τα σαράντα χρόνια στο νησί, έχει αναλάβει να προπονήσει αμέτρητα παιδιά, που ξεκινούν τα πρώτα τους βήματα στον αθλητικό χώρο, είτε σε ομάδες ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλει. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει προσφέρει (και έχει πολλά ακόμα να προσφέρει) σε αυτόν τον τόπο. Έναν τόπο, που δηλώνει πως είναι το σπίτι του.

Πού γεννηθήκατε και μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Η Φαλάνη, ένα μικρό χωριό έξω από τη Λάρισα, είναι ο τόπος που με γέννησε και με μεγάλωσε. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ όμορφα. Ήμουν τυχερός, καθώς ποτέ δεν  έλειψε τίποτα από την οικογένειά μου. Οι γονείς μου δούλευαν, αλλά μεγαλώνοντας δουλεύαμε και η αδερφή μου και εγώ. Ανήκω στις τυχερές γενιές, που μεγαλώσαμε σε γειτονιές, που παίξαμε σε αλάνες, λερωθήκαμε στις λάσπες παίζοντας μπάλα, μακριά γαϊδούρα, κρυφτό, κυνηγητό, βώλους -παιχνίδια που νιώθω δυστυχώς ότι χάνονται σιγά σιγά στις μέρες μας. Εμείς μεγαλώσαμε ακουμπώντας κι αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον, γνωρίζαμε τους φίλους μας από κοντά, τους βλέπαμε κάθε μέρα. Δεν γίνονταν διαδικτυακά ούτε οι φιλίες, ούτε τα παιχνίδια μας.  Οπότε ναι, τα παιδικά μου χρόνια μόνο ευτυχισμένα μπορούν να χαρακτηρισθούν. Αν και φτωχικά, ήταν πλούσια. Πλούσια από φίλους, αγκαλιές, παιχνίδια.

Με ποια αφορμή ήρθατε για πρώτη φορά στη Μύκονο και ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες που θυμάστε από το νησί; 

Ευτυχής αφορμή ήταν ο διορισμός μου στις Κυκλάδες το 1982 και η τοποθέτησή μου στο Γυμνάσιο Μυκόνου με την ειδικότητα του καθηγητή Φυσικής Αγωγής. Η επιλογή της Μυκόνου ήταν συνειδητή απόφαση, διότι η σύζυγός μου, με καταγωγή από τη Μύκονο, Μαριάννα Ρουσουνέλου, καθηγήτρια Φιλόλογος, δίδασκε επίσης στο Γυμνάσιο Μυκόνου. Ως ένας άνθρωπος που έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στον Θεσσαλικό κάμπο, η εικόνα ενός νησιού που έλαμπε κάτω από το εκτυφλωτικό απολλώνιο φως, που συνδύαζε την αγνότητα του λευκού με την άγρια ομορφιά του θαλασσινού μπλε, ήταν για εμένα κάτι πρωτόγνωρο και ξεχωριστό. Παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε, πάντα νιώθω τα ίδια συναισθήματα που με κατέκλυσαν την πρώτη φορά που έφτασα στον όμορφο αυτόν τόπο.

“Εμείς μεγαλώσαμε ακουμπώντας κι αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον, γνωρίζαμε τους φίλους μας από κοντά, τους βλέπαμε κάθε μέρα. Δεν γίνονταν διαδικτυακά ούτε οι φιλίες, ούτε τα παιχνίδια μας. Οπότε ναι, τα παιδικά μου χρόνια μόνο ευτυχισμένα μπορούν να χαρακτηρισθούν. Αν και φτωχικά, ήταν πλούσια”

Τι αναπολείτε περισσότερο από εκείνη την εποχή;

Αναπολώ γενικότερα την απλότητα και την αυθεντικότητα εκείνης της εποχής, η οποία ήταν έκδηλη σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Από τη σχολική πραγματικότητα, τη διασκέδαση, τις ανθρώπινες σχέσεις έως και την απλή επαφή με τον γνήσιο φυσικό παράδεισο τούτου του νησιού.

Πώς σας υποδέχτηκαν οι Μυκονιάτες και οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού;

Από την αρχή με υποδέχτηκαν ιδιαιτέρως θερμά και με αγάπη, συναισθήματα που εξακολουθώ να εισπράττω. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Μυκονιάτες για τη στήριξή τους και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και μου δείχνουν όλα αυτά τα χρόνια.

Πώς βλέπετε τις αλλαγές που έχουν έρθει εξαιτίας του τουρισμού; Πιστεύετε ότι το νησί έχει αλλάξει εντελώς την εικόνα του σε σχέση με παλαιότερες δεκαετίες;

Οι αλλαγές είναι αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή μας, καθώς, περνώντας τα χρόνια, αλλάζουν τα δεδομένα της κάθε εποχής. Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις με το παρελθόν, γιατί τα πράγματα πάντα εξελίσσονται κι ο τομέας του τουρισμού είναι φυσικό να ακολουθεί την ίδια εξελικτική πορεία. Προσπαθώ να βλέπω τις αλλαγές με αισιόδοξη ματιά. Δεν σας κρύβω βέβαια, ότι αυτό που με ενδιαφέρει, ως κάτοικος του νησιού, είναι να μην θυσιαστεί η φυσική ομορφιά του τόπου στον βωμό του ψυχρού τουριστικού κέρδους.

Πόσο διαφορετικό είναι το νησί τον χειμώνα σε σχέση με το καλοκαίρι; Ως μόνιμος κάτοικος, τι είναι αυτό που απολαμβάνετε περισσότερο τους χειμερινούς μήνες;

Η εικόνα του νησιού στις δύο αυτές εποχές είναι άκρως αντιφατική. Η απόλυτη ηρεμία του χειμώνα αντικαθίσταται από τους έντονους και φρενήρεις ρυθμούς του καλοκαιριού. Αυτό φυσικά επηρεάζει και την καθημερινότητα των μόνιμων κατοίκων. Κάθε μία όμως από τις δύο εικόνες αυτού του νησιού με κάποιον τρόπο δρα συμπληρωματικά στην άλλη. Σα να χρειάζεται το νησί την ηρεμία του χειμώνα, σα να «νιώθει» την ανάγκη να ξυπνήσει με τις πρώτες καλοκαιρινές ανάσες. Αυτό που απολαμβάνω πιο πολύ τον χειμώνα είναι ότι βρίσκω την ευκαιρία να αλληλεπιδράσω περισσότερο με τους μόνιμους κατοίκους και γενικότερα με το φιλικό μου περιβάλλον, να απολαύσω το νησί μου (γιατί δικό μου το νιώθω) με ηρεμία και διάθεση ενδοσκόπησης.

“Θυμάμαι ότι είχε γραφτεί στον τοπικό τύπο από τον τότε Πρόεδρο του ΑΟ Μυκόνου, κο Παναγιώτη Κουνάνη, ότι ο Δημήτρης Μπάλλας είναι ο άνθρωπος που έλειπε από το νησί. Αυτή η αναγνώριση ήταν και είναι για εμένα όχι απλώς ενθάρρυνση, αλλά και πυξίδα στην προσπάθειά μου να ενισχύσω τον αθλητισμό του νησιού”

Ποια ήταν τα πρώτα σας βήματα στον τομέα του αθλητισμού στο νησί των ανέμων;

Ήρθα στο νησί ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής, με την ειδικότητα του προπονητή Πετοσφαίρισης. Με το βόλει ασχολιόμουν επαγγελματικά ως παίκτης της ΕΑΛ Λάρισας (ομάδα Α’ Εθνικής κατηγορίας εκείνα τα χρόνια) από 17 ετών περίπου.  Η μετεγγραφή μου στον ΠΑΟΚ δεν ολοκληρώθηκε, επειδή η ΕΑΛ δεν ήθελε να με αποδεσμεύσει. Η φοίτησή μου στη Γυμναστική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης, σε συνδυασμό με τις γνώσεις μου πάνω στο βόλει, μου έδωσαν τη δυνατότητα να εργάζομαι ως προπονητής. Εργάστηκα για πρώτη φορά με την ιδιότητα του προπονητή στη Μύκονο.

Θα ήθελα εδώ να σημειώσω ότι, όταν πρωτοήρθα στο νησί, υπήρχε μόνο μία ομάδα ποδοσφαίρου. Με πρωτοβουλία μου και πάντα μαζί με τους μαθητές μου, δημιουργήσαμε ομάδες βόλει, μπάσκετ, ενόργανης γυμναστικής, κολύμβησης, τόσο για αγόρια όσο και για κορίτσια. Ήμουν επίσης προπονητής ποδοσφαίρου στις ομάδες του ΑΟ Μυκόνου και της Άνω Μεράς. Οι ομάδες βόλει και μπάσκετ διακρίθηκαν, πήραν πρωταθλήματα. Θυμάμαι ότι είχε γραφτεί στον τοπικό τύπο από τον τότε Πρόεδρο του ΑΟ Μυκόνου, κο Παναγιώτη Κουνάνη, ότι ο Δημήτρης Μπάλλας είναι ο άνθρωπος που έλειπε από το νησί. Αυτή η αναγνώριση ήταν και είναι για εμένα όχι απλώς ενθάρρυνση, αλλά και πυξίδα στην προσπάθειά μου να ενισχύσω τον αθλητισμό του νησιού. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους μαθητές/ τις μαθήτριες, αθλητές/ αθλήτριες για την εμπιστοσύνη τους και τη θέλησή τους να διακριθούν. Σε όλες τις ομάδες (βόλει, μπάσκετ, ποδόσφαιρο) πάντα δούλευα με παιδιά του νησιού. Μαζί κερδίζαμε και μαζί χάναμε. Σε κάθε αποτέλεσμα όμως, πάντα μετά τον αγώνα για εμένα ήταν τα καλύτερα και πιο άξια παιδιά του κόσμου. Χωρίς τα παιδιά, τους αθλητές, δεν νοείται προπονητής.

Παρατηρούμε πως το τελευταίο διάστημα η Μύκονος φέρνει πρωτιές και διακρίσεις σε πολλά τμήματα της Αθλητικής Ένωσης. Ποια η γνώμη σας όσον αφορά τον αθλητισμό στο νησί; Βλέπετε ενδιαφέρον από μικρούς και μεγάλους να ασχοληθούν με κάποιο άθλημα;

Χαίρομαι που βλέπω τη νεολαία του νησιού να «ανθίζει» αθλητικά. Ασχέτως αποτελέσματος, η ενασχόληση των νέων με τον αθλητισμό μόνο κέρδος μπορεί να φέρει στην τοπική κοινωνία μας. Πλέον έχουμε στη διάθεσή μας ένα σύγχρονο κλειστό Γυμναστήριο, που ήταν διαχρονικό αίτημα των κατοίκων του νησιού, αλλά χρειαζόμαστε ακόμη δύο κλειστές αίθουσες για να αθλούνται τα παιδιά, μία στο Γυμνάσιο και μία στο ΓΕΛ- ΕΠΑΛ Μυκόνου. Και αυτό γιατί ο αθλητισμός ξεκινά μέσα από το σχολείο. Πάντως, από ό,τι παρατηρώ, υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι από μικρούς κι από μεγάλους για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Θεωρώ ότι αυτά τα δύο αθλήματα είναι πιο ευχάριστα στα μικρά και μεγάλα παιδιά.

“Τα παιδιά έχουν να αντεπεξέλθουν σε πολλές δυσκολίες, συναισθηματικές, οικογενειακές, κοινωνικές. Θα πρέπει το σχολείο να λειτουργεί σαν βάλσαμο στις ψυχές τους, σαν ένα καταφύγιο συναισθηματικής ασφάλειας”

Πότε αναλάβατε Διευθυντής του Γυμνασίου Μυκόνου; Πώς βρεθήκατε στη συγκεκριμένη θέση;

Ανέλαβα τη Διεύθυνση του Γυμνασίου Μυκόνου το 1988. Πρέπει να ομολογήσω πως όταν ξεκινούσα την πορεία μου στην εκπαίδευση, δεν υπήρχε καθόλου στον ορίζοντα της σκέψης μου η ανάληψη μιας τέτοιας θέσης. Όμως, μετά από την προτροπή των συναδέλφων μου, αποφάσισα να υπηρετήσω τη δημόσια εκπαίδευση και από τη θέση του Διευθυντή. Έκτοτε βρίσκομαι στη Διεύθυνση του σχολείου ανελλιπώς. Ύστερα από 34 χρόνια υπηρεσίας σε αυτήν τη θέση ευθύνης, ομολογώ ότι κάθε μέρα που περνά με διδάσκει και κάτι. Γιατί ακόμα κι ο Διευθυντής διδάσκεται από τους μαθητές του, αλλά κι από τους συναδέλφους καθηγητές, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια ήταν δίπλα μου και οφείλω να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε καθέναν ξεχωριστά. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα επέλεγα ξανά το ίδιο σχολείο, τους ίδιους μαθητές και μαθήτριες, τους ίδιους συναδέλφους.

Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το σχολείο στο οποίο είστε διευθυντής; Παρατηρείτε ελλείψεις;

Στόχος μας ήταν και είναι ένας, που περικλείει όμως όλα τα σημαντικά: Να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα στον σχολικό χώρο. Αυτό σημαίνει να απολαμβάνουν τη διδακτική διαδικασία, να κοινωνικοποιούνται, να αναλαμβάνουν δράσεις, να ξεδιπλώνουν τα ταλέντα τους και να αξιοποιούν τις υποδομές που τους προσφέρει το σχολείο. Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να επικοινωνούν. Ο δρόμος προς την επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι εύκολος και δεν εξαρτάται απόλυτα από τη σχολική κοινότητα. Για παράδειγμα, όλα αυτά τα χρόνια που είμαι Διευθυντής στο Γυμνάσιο Μυκόνου δεν θυμάμαι έναρξη σχολικού έτους που να μην υπάρχει έλλειψη σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Θεωρώ επίσης απαραίτητη την παρουσία Ψυχολόγου στα σχολεία μας, που θα λειτουργεί υποστηρικτικά προς τους μαθητές μας. Τα παιδιά έχουν να αντεπεξέλθουν σε πολλές δυσκολίες, συναισθηματικές, οικογενειακές, κοινωνικές. Θα πρέπει το σχολείο να λειτουργεί σαν βάλσαμο στις ψυχές τους, σαν ένα καταφύγιο συναισθηματικής ασφάλειας. Ως προς το ζήτημα των υποδομών, έχουμε την αμέριστη υποστήριξη του Δημάρχου, κ. Κωνσταντίνου Κουκά και του δημοτικού συμβουλίου.

Ποια, κατά τη γνώμη σας, είναι αυτά που πρέπει να βελτιωθούν ή ακόμα και να αλλάξουν στα σχολεία της Μυκόνου;

Έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα για την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου με τη δημιουργία του νέου Γυμνασίου στην Άνω Μερά. Επίσης, έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία κατασκευής νέου κτηριακού συγκροτήματος, που θα στεγάσει το ΕΠΑΛ Μυκόνου. Κινήσεις απαραίτητες για τα σχολεία μας, τα οποία κάθε χρόνο βλέπουν το μαθητικό τους δυναμικό να αυξάνεται.

Πώς είναι η κατάσταση με τον κορονοϊό στα σχολεία;

Ο κορονοϊός ανέτρεψε τις ζωές μας και αυτό αποτυπώνεται ασφαλώς και στη σχολική πραγματικότητα. Οι έφηβοι μαθητές μας καλούνται να κάνουν κάτι πολύ δύσκολο, να περιορίσουν τις κοινωνικές τους επαφές εντός του σχολικού χώρου και να κάνουν μάθημα φορώντας μάσκες. Και όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι καθηγητές. Αυτή η συνθήκη μάς στερεί την επαφή μας με την έκφραση, με το χαμόγελο, στοιχεία ουσιαστικά για την αλληλεπίδρασή μας. Όλοι μας, όμως, προσπαθούμε να μην επιτρέψουμε στη συνθήκη αυτή να μας απομακρύνει. Οι μαθητές μας είναι οι μικροί ήρωες αυτής της πραγματικότητας που διαρκεί δυο χρόνια τώρα. Προσπαθούν πολύ να ακολουθούν τα μέτρα. Ναι, κρούσματα υπάρχουν, όπως σε κάθε σχολείο, όπως σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον. Εμείς αυτό που κάνουμε ως σχολείο είναι να τηρούμε τα πρωτόκολλα του Υπουργείου Παιδείας και συνεργαζόμαστε με τις οικογένειες των μαθητών άψογα. Ο στόχος μας είναι κοινός και δεν είναι άλλος από την προστασία της υγείας όλων μας.

“Ο κορονοϊός ανέτρεψε τις ζωές μας και αυτό αποτυπώνεται ασφαλώς και στη σχολική πραγματικότητα. Οι μαθητές μας είναι οι μικροί ήρωες αυτής της πραγματικότητας που διαρκεί δυο χρόνια τώρα. Προσπαθούν πολύ να ακολουθούν τα μέτρα”

Είστε παράλληλα και προπονητής της γυναικείας ομάδας βόλει. Πότε δημιουργήθηκε η συγκεκριμένη ομάδα;

Αρχικά, η ανδρική ομάδα βόλει ανήκε στον ΑΟ Μυκόνου και δημιουργήθηκε από εμένα το 1986. Διέθετε εξαιρετικούς αθλητές και μετά από έναν χρόνο κατακτήσαμε το πρωτάθλημα Κυκλάδων, αλλά δεν συμμετείχαμε στο Πανεπαρχιακό Πρωτάθλημα που θα γινόταν στην Κρήτη, προκειμένου να ανέβουμε κατηγορία, επειδή οι μαθητές – αθλητές μας δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, διότι εργάζονταν. Έπειτα, δημιουργήθηκε η γυναικεία ομάδα βόλει με τον Γυμναστικό Σύλλογο Μυκόνου και με Πρόεδρο τον αείμνηστο Ηλία Βιδάλη. Με την ομάδα αυτή κατακτήσαμε 6 πρωταθλήματα στις παγκορασίδες, κορασίδες και νεανίδες.

Πώς είναι να είσαι προπονητής σε μια γυναικεία ομάδα; Οι γυναίκες πειθαρχούν περισσότερο από τους άντρες;

Για εμένα δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα πειθαρχίας ούτε με την ανδρική ούτε με τη γυναικεία ομάδα. Δεν ξεχωρίζω άντρες και γυναίκες. Τα χαρακτηριστικά του αθλητή δεν έχουν φύλο. Το να είμαι προπονητής σε μια γυναικεία ομάδα, λοιπόν, έχει τις ίδιες απαιτήσεις και το ίδιο αίσθημα ικανοποίησης, είτε προπονώ άντρες, είτε γυναίκες.

Η ομάδα βόλει ανήκει πλέον στην ΑΕ Μυκόνου. Ποιοι είναι οι στόχοι σας;

Στόχος μας είναι να γίνει πράξη αυτό που οραματιστήκαμε με τον κο Αλέκο Κουκά, πρόεδρο της ΑΕ Μυκόνου, να φτιάξουμε δηλαδή  μια ομάδα που θα απαρτίζεται από αθλήτριες της Μυκόνου, αλλά και από άλλες οκτώ αθλήτριες που θα έρθουν ως μετεγγραφές, για να μας ενισχύσουν. Οι αθλήτριες αυτές, από τη στιγμή που θα έρθουν στο νησί, θα αναλάβουν τμήματα της Ακαδημίας του Συλλόγου, για να ανέβει σταδιακά το επίπεδο του βόλει στη Μύκονο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Μύκονος έχει γίνει πια ο τόπος σας. Αισθάνεστε Μυκονιάτης;

Μετά από 40 χρόνια ζωής και επαγγελματικής πορείας σε αυτόν τον τόπο, πώς θα μπορούσα να μην τον νιώθω δικό μου; Δεν νιώθω πλέον απλώς Μυκονιάτης, είμαι Μυκονιάτης.

Ποια είναι η πιο όμορφη στιγμή που έχετε ζήσει στο νησί;

Κάθε στιγμή που περνώ με τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου σε κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου είναι για εμένα η πιο όμορφη κι ανεπανάληπτη.