Γιάννης Μπλούτης: «Ο πραγματικός τρόπος για να πετύχεις είναι η σκληρή δουλειά»

Από μικρός ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό. Αρχικά, στη ζωή του μπήκε το ποδόσφαιρο. Αυτό, όμως, που εν τέλει αποδείχτηκε το πάθος του ήταν οι πολεμικές τέχνες -ένα κομμάτι που μέχρι σήμερα τον ενθουσιάζει. Ως αθλητής και μάλιστα πρωταθλητής, έχει κερδίσει σημαντικές διακρίσεις, που τον έχουν οδηγήσει στη κορυφή του βάθρου, σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για έναν αθλητή, ο οποίος με κόπο, προσπάθεια, υπομονή και επιμονή, κατάφερε να ξεχωρίσει και να κερδίσει μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους. Σήμερα και ύστερα από πολλά χρόνια επιτυχημένης καριέρας, έχει δημιουργήσει τη δική του σχολή Jiu Jitsu στο νησί των Ανέμων, που είναι και ο τόπος του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Τα παιδικά χρόνια στη Μύκονο

Με μητέρα Μυκονιάτισα και πατέρα με καταγωγή από τη Λιβαδειά, ο Γιάννης μεγάλωσε στη Μύκονο, όπου έμεινε μέχρι τα δεκαέξι του χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα, έζησε πολύ όμορφες στιγμές ως παιδί, σε μία Μύκονο, που, όπως τονίζει, ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με σήμερα. «Όταν ήμασταν παιδιά, η Μύκονος που ξέραμε ήταν η Χώρα. Έξω από τη Χώρα έμενε πολύ λίγος κόσμος, οπότε είχαμε μια συγκεκριμένη καθημερινότητα. Ξέραμε ότι θα βρεθούμε το απογευματάκι στις μπασκέτες, για να παίξουμε κυνηγητό και να κάνουμε ποδήλατο με τα άλλα παιδιά. Ήταν πολύ όμορφα, πολύ παραδοσιακά. Ο παππούς μου ήταν ψαράς, οπότε έχω όμορφες αναμνήσεις και από τις στιγμές που με έπαιρνε μαζί του με το καΐκι του και ψαρεύαμε. Δούλευε, μάλιστα, και στα καράβια, ήταν μηχανικός. Για αυτό πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του στη Μύκονο, όπου και φρόντιζε μερικά ιστιοπλοϊκά ή σκάφη και θυμάμαι ότι μου φαινόταν σαν παραμύθι. Λες και μπαίνω σε κινούμενα σχέδια. Ήταν κάτι πολύ φαντασμαγορικό για εμένα. Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι έζησα στο έπακρο τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ανησυχίες, χωρίς φόβο» εξομολογείται ο Γιάννης Μπλούτης στο Mykonos Post.

Η πρώτη επαφή με τις πολεμικές τέχνες και ο δρόμος για την Αθήνα

Στη Μύκονο των προηγούμενων δεκαετιών, ο αθλητισμός ήταν μία από τις λίγες διεξόδους που είχαν οι νέοι και τα παιδιά. Άλλωστε, δεν υπήρχαν πολλές δραστηριότητες ώστε να απασχοληθούν, οπότε για πολλούς ο αθλητισμός ήταν μονόδρομος. Έτσι και ο Γιάννης ξεκίνησε να ασχολείται στην αρχή με το ποδόσφαιρο, μέχρι που μπήκαν στη ζωή του οι πολεμικές τέχνες. «Στην αρχή ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο, αλλά αυτό που με κέρδισε ήταν όταν ο γυμνασιάρχης μας, ο κύριος Γιώργος Μπάλλας, έφερε έναν Αιγύπτιο, που έκανε καράτε. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τις πολεμικές τέχνες. Τη δεκαετία του ‘80 βλέπαμε σε βιντεοκασέτες τον Bruce Lee ή τον Jackie Chan και ενθουσιαζόμασταν, λέγαμε “Μπορώ άραγε και εγώ να τα κάνω αυτά;”. Έτσι, αποφάσισα να πάω στη σχολή του κύριου Μπάλλα για πολεμικές τέχνες, όπου ξεκίνησα να μαθαίνω καράτε και τζούντο, με δάσκαλό μου τον κ. Βερώνη. Σκεφτείτε έναν χειμώνα, έφυγαν όλοι οι δάσκαλοι της σχολής και μου άφησαν το κλειδί για να συνεχίσω να κάνω τις προπονήσεις σε όποια παιδιά έρχονταν. Ήμουν νομίζω δεκατριών χρονών τότε, αλλά και ο πιο έμπειρος σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά», εξηγεί στο Mykonos Post. Το 1994, ο Γιάννης έφυγε από τη Μύκονο. Πηγαίνοντας στην Αθήνα, ο κύριος Βερώνης, ο δάσκαλός του, τον συμβούλεψε να πάει σε έναν μαθητή του, τον Άρη Κραβαρίτη, ο οποίος είχε σχολή στον Άγιο Ελευθέριο. Δεδομένου πως έμενε στην Κυψέλη, ο Άγιος Ελευθέριος ήταν μια περιοχή που τον βόλευε. Έπαιρνε το λεωφορείο απέναντι από το σπίτι του και πήγαινε εκεί για προπονήσεις.

Το Παγκράτιο, το Jiu Jitsu και οι πρώτες διακρίσεις

Το 1998, σε ηλικία είκοσι ετών, επιστρέφει στη Μύκονο και γνωρίζει καλύτερα έναν παλιό του γνώριμο, τον Αρτέμη Μιχαϊλίδη. Ο τελευταίος ασχολούνταν με το Παγκράτιο, το οποίο τότε ο Γιάννης δεν το είχε ακουστά, καθώς είχε επικεντρωθεί στις γιαπωνέζικες πολεμικές τέχνες. «Το Παγκράτιο με μάγεψε. Έχει αυτό το παλαιστικό κομμάτι, με πολλές τεχνικές και μου τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον. Ο πρώτος μου αγώνας στο συγκεκριμένο άθλημα ήταν το 2001 με τον Αρτέμη Μιχαϊλίδη, και μέχρι το 2011 κατέκτησα σημαντικές διακρίσεις. Σε πανελλήνια πρωταθλήματα Παγκρατίου κέρδιζα συνήθως μία από τις πρώτες τρεις θέσεις, ήμουν στην Εθνική ομάδα, με την οποία έχω πάρει πρώτη θέση σε πολλά διεθνή τουρνουά και έχω πάρει δύο τέταρτες θέσεις σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Η αγωνιστική μου δραστηριότητα, ξεκίνησε, δηλαδή, με το Παγκράτιο το 2001», λέει χαρακτηριστικά. Ποτε ήρθε άραγε η ενασχόληση με το Jiu Jitsu; «Ο Αρτέμης κάποια στιγμή έφυγε για την Αμερική, όπου πήγε σε μία σχολή Brazilian Jiu Jitsu. Όταν γύρισε στη Μύκονο, τέσσερις μήνες μετά, άρχισε να μας μαθαίνει πράγματα που του δίδαξαν εκεί. Τότε αναγνωρίσαμε την υπεροχή του Brazilian Jiu Jitsu. Όλα αυτά που έβλεπα, έκαναν ένα φοβερό κλικ μέσα μου. Το 2003 άρχισα να συμμετέχω σε αγώνες. Στις αρχές, μάλιστα, είχα κάποιες σημαντικές διακρίσεις. Το 2004 πήγα στην Ιταλία και πήρα τη μπλε ζώνη από έναν από τους γιους του δημιουργού του Jiu Jitsu. Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή στην καριέρα μου, η οποία με έκανε πολύ χαρούμενο. Ωστόσο, στην Ελλάδα, μέχρι το 2005, δεν υπήρχε αυτός ο έντονος ανταγωνισμός στο άθλημα, τουλάχιστον όχι αυτός που ήθελα εγώ. Έτσι, άρχισα να βγαίνω στο εξωτερικό, να αντλώ γνώση. Έχω πάει στη Γαλλία, στην Αγγλία, μέχρι και στη Βραζιλία από δύο φορές για ένα τρίμηνο την κάθε φορά. Σε όλα τα μέρη που επισκέφτηκα, έπαιρνα μέρος σε τουρνουά και έπειτα έφερνα όλη τη γνώση μου πίσω στην Ελλάδα. Μάλιστα, έχω φέρει και πολλούς διακεκριμένους αθλητές για σεμινάρια, τόσο στην Αθήνα όσο και στη Μύκονο».

Το ταξίδι στην Κίνα και μια πολύ συγκινητική στιγμή στη ζωή του

Αποκτώντας γνώσεις και εμπειρία, ο Γιάννης άρχισε να κατανοεί περισσότερο το άθλημα του Jiu Jitsu. Στην πορεία, ήρθαν μεγαλύτερες διακρίσεις, όπως ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Αμερική το 2009 και ένα Πανευρωπαϊκό το 2014 στην Πορτογαλία. Το 2012, αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό, όπου επισκέφτηκε τον Καναδά. Εκεί, κέρδισε τρία Πρωταθλήματα και έπειτα, οδηγήθηκε στην Κίνα. «Τέλη του 2012 με βρίσκουν από την Κίνα, βάση των διακρίσεων που είχα λάβει στον Καναδά και με φωνάζουν να πάω και να αναλάβω ως προπονητής ένα γυμναστήριο. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για εμένα, ένιωσα ότι ήταν η ώρα να πάω ένα βήμα παρακάτω. Έφυγα λοιπόν για την Κίνα και ήμουν ο μόνος προπονητής Brazilian Jiu Jitsu σε μία πόλη 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Είχα μια πολύ καλή ποιότητα ζωής εκεί, αλλά κάποια στιγμή όλα τα όμορφα πράγματα τελειώνουν. Το 2014 επέστρεψα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, όπου συνέχισα να εργάζομαι ως προπονητής στην πρώτη σχολή Brazilian Ziu Zitsu της χώρας. Συγχρόνως, παρουσιάζονται πολλές ακόμα συνεργασίες. Ήταν μια πολύ δυνατή χρονιά, διότι κέρδισα και το Πανευρωπαϊκό. Ήμουν το νούμερο 4 παγκοσμίως. Όταν ήρθε αυτή η αναγνώριση, ένιωσα ότι οι κόποι μου ανταμείβονται», εξομολογείται ο Γιάννης στο Mykonos Post. Το 2014, όταν έμενε ακόμα στην Αθήνα, ήρθε σε επαφή με έναν αθλητή, τον Δημήτρη Παπαργύρη, ο οποίος έχει μια
ασθένεια, την οποία, όπως μας εξηγεί, την έχουν λιγότεροι από 300 άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη. Ο Δημήτρης έχει τετραπληγία και κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. «Με έπιασαν οι γονείς του Δημήτρη και μου ζήτησαν να τον βοηθήσω να κάνει ένα άθλημα, γιατί δεν είχε κοινωνική ζωή και δεν έβγαινε εύκολα από το σπίτι. Οπότε ξεκινήσαμε ιδιαίτερα μαθήματα. Δεν χρειαζόταν να στέκεται, έφτανε που ήταν στο έδαφος. Έτσι κάναμε τις προπονήσεις μας. Θυμάμαι, έντονα, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που έγινε εκείνη τη χρονιά στα Άνω Λιόσια, παρόλο που αγωνίστηκα και κέρδισα την πρώτη
θέση, είχαμε συνεννοηθεί να κάνουμε έναν αγώνα επίδειξης με τον Δημήτρη. Εννοείται πως έχασα σε αυτόν τον αγώνα. Το χειροκρότημα που πήραμε στο τέλος και η χαρά που είδα στο πρόσωπο αυτού του παιδιού, η ικανοποίηση, οι αγκαλιές και τα φιλιά από την οικογένειά του, είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ», λέει συγκινημένος ο Γιάννης Μπλούτης.

Η επιστροφή στη Μύκονο και η σχολή Mykonos BJJ

Το 2015, αποφάσισε να επιστρέψει στη Μύκονο, για να είναι και κοντά στην οικογένειά του. Όλη αυτή τη γνώση που πήρε από τα ταξίδια του στο εξωτερικό, τις διακρίσεις, αλλά και από τις προπονήσεις που πραγματοποιούσε σε πολλά γυμναστήρια της Αθήνας, ήθελε με κάποιο τρόπο να τη μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της Μυκόνου. «Ήμουν τυχερός, διότι το καλοκαίρι που γύρισα, εργαζόμουν σε μία επιχείρηση, όπου με βρήκε η κυρία Μαριάννα Κουσαθανά, Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων στη Σύγχρονη Παιδεία, το ιδιωτικό σχολείο του νησιού, και με ρώτησε αν θα μπορούσα να κάνω κάποια μαθήματα στα παιδιά της. Της είπα πως προκειμένου να έχουν αξία τα μαθήματα και να μην είναι βαρετά για τα παιδιά, καλό θα ήταν να μαζευτούν 4-5 παιδιά και να ξεκινήσουμε. Και κάπως έτσι αρχίσαμε τα μαθήματα. Η ίδια με έφερε, έπειτα, σε επαφή με το ιδιωτικό σχολείο, με το οποίο και συνεργαστήκαμε για τα επόμενα δύο χρόνια. Ήμουν γυμναστής στο σχολείο, το οποίο, μάλιστα, ήταν το πρώτο σε όλη την Ελλάδα, που είχε το Jiu Jitsu ως ένα από τα υποχρεωτικά μαθήματά του», αναφέρει ο Γιάννης στο Mykonos Post. Παράλληλα, είχε και τη σχολή του. Τα μαθήματα γίνονταν σε έναν χώρο στην Άνω Μερά και η σχολή Mykonos BJJ μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο χρόνο με το χρόνο. «Ασχολούμαστε με το Brazilian Jiu Jitsu για παιδιά από τεσσάρων χρονών και πάνω. Έχουμε και μαθήματα Krav Maga και τμήμα Fat Burning. Υπάρχουν διαφορετικοί προπονητές που τα διδάσκουν αυτά, εγώ κάνω μόνο το Brazilian Jiu Jitsu. Από το 2015 που διδάσκω στο νησί, έχουμε επιτυχίες και διακρίσεις με τους μαθητές μου. Το 2015 είχαμε πάει σε ένα πρωτάθλημα, στο οποίο φέραμε πολλές διακρίσεις με το παιδικό τμήμα, το 2016 πήγαμε στο Κύπελο Ελλάδος στη
Θεσσαλονίκη, αγωνιστήκαμε και διέπρεψε η ομάδα, όλα τα παιδάκια κέρδισαν σημαντικές θέσεις. Την επόμενη χρονιά, το 2017, πήγαμε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στο οποίο έντεκα από τα παιδιά μας μπήκαν στα μετάλλια. Ξανα πήγαμε και στη Θεσσαλονίκη για το Κύπελο, όπου πάλι διαπρέψαμε. Καθώς βλέπαμε πως έρχονταν σημαντικές διακρίσεις, αποφασίσαμε να βγούμε και στο εξωτερικό. Πήγαμε στο Λονδίνο σε διοργάνωση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Brazilian Jiu Jitsu με οκτώ αθλητές και πήραμε επτά χρυσά μετάλλια και ένα αργυρό», εξομολογείται ο Γιάννης.

Ο κορονοϊός και η επόμενη ημέρα

Η σχολή φαίνεται πως απέδιδε καρπούς, οι διακρίσεις διαδέχονταν η μία την άλλη και όλα τα παιδιά που προπονούνταν εκεί ήταν ευχαριστημένα. Μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός. «Ο κορονοϊός μας γονάτισε. Ο αθλητισμός έκλεισε πρώτος και άνοιξε τελευταίος. Δεν πήραμε και κάποια κρατική βοήθεια, γιατί δεν είχαμε ειδική αθλητική αναγνώριση, που ήταν από τα προαπαιτούμενα για να πάρεις λεφτά από το κράτος. Οπότε την πρώτη χρονιά ήμασταν πολύ δύσκολα. Τη δεύτερη χρονιά, δεχθήκαμε μια επιχορήγηση από τον Δήμο Μυκόνου, οπότε πήραμε μια μικρή ανάσα. Φέτος, ανοίξαμε ξανά και πραγματικά έγινε ένα μπαμ από τον κόσμο. Περίμενα ότι θα ήταν πιο επιφυλακτικοί, αλλά ευτυχώς είμαστε πολύ καλά όσον αφορά τα μέλη μας. Να αναφέρω, μάλιστα, ότι 19 από τα παιδιά μας (κυρίως από πολύτεκνες ή μονογονεϊκές οικογένειες) έχουν πληρωμένα τα δίδακτρά τους για όλο τον χρόνο, ενώ όλα τα παιδιά έχουν λάβει τις στολές τους από χορηγούς μας. Είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό», τονίζει ο Γιάννης Μπλούτης στο Mykonos Post. Μετά από όλη αυτή την περιπέτεια με τον κορονοϊό, ο αθλητισμός έχει επανέλθει δυναμικά στις ζωές μας. Η αδράνεια μέσα σε αυτό το διάστημα ήταν κάτι που «ξύπνησε» σε πολλούς την ανάγκη για άθληση, ενώ παράλληλα απαναπροσδιόρισε στόχους και δυνατότητες. Πριν από λίγες μέρες, έγινε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Brazilian Jiu Jitsu για παιδιά έως 16 ετών. Η ομάδα του Γιάννη Μπλούτη κατάφερε να αποσπάσει πολλές και σημαντικές διακρίσεις. «Το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στο οποίο πήραν μέρος πάνω από 200 αθλητές, από 27 Σωματεία. Εμείς κατεβήκαμε με 13 αθλητές και ως Σωματείο καταφέραμε να έρθουμε δεύτεροι. Μια ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία, ήταν το γεγονός ότι 12 από τους 13 αθλητές μας, πήραν μετάλλια, μεταξύ των οποίων 7 χρυσά. Αυτές οι διακρίσεις είναι σημαντικές για ένα νησί, όπως είναι η Μύκονος, που όλο το βάρος το έχει ρίξει στον τουρισμό. Το να βγαίνουν 12 πρωταθλητές Ελλάδος από ένα μικρό Σωματείο είναι κάτι το ξεχωριστό. Τα παιδιά ήταν κατενθουσιασμένα», προσθέτει. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, σε αυτό το σημείο, τί είναι αυτό που σου μαθαίνουν οι πολεμικές τέχνες; Ποια είναι τα μαθήματα ζωής που αποκομίζει ένας νέος αθλητής; Ποιες οι ηθικές αξίες που θα τον συντροφεύουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του; Ο Γιάννης φροντίζει να μου το ξεκαθαρίσει: «Οι πολεμικές
τέχνες σε μαθαίνουν ότι πρέπει να κοπιάσεις για να κερδίσεις. Βάζοντας, λοιπόν, τα παιδιά από μικρά στη διαδικασία να έχουν έναν στόχο, τους μαθαίνουμε ακριβώς αυτό. Να έχουν μια μεθοδικότητα για το μέλλον τους και γενικότερα στη ζωή τους, για το πώς μπορούν να έχουν επιτυχίες. Είναι σημαντικό να μάθουν ότι δεν υπάρχουν σύντομοι δρόμοι ή μαγικά κόλπα και πως ο πραγματικός τρόπος για να πετύχεις είναι η σκληρή δουλειά».