Γιάννης Γυφτοκώστας: «Κύριο μέλημα της Μυκονιάτικης Αλληλεγγύης είναι να διαδώσει το μήνυμα της βοήθειας προς το συνάνθρωπο»

O Γιάννης Γυφτοκώστας είναι ένας Ηπειρώτης τον οποίο η μοίρα έφερε στη Μύκονο. Ο τόπος αυτός στον οποίο ήρθε για δουλειά, έμελλε να γίνει τελικά ο «δικός του», αφού πλέον ζει 50 ολόκληρα χρόνια στο νησί. Εδώ εργάστηκε, εδώ ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε. Το 1990 και ύστερα από δυσάρεστα προσωπικά βιώματα και συγκλονιστικές συμπτώσεις, αποφασίζει πως πρέπει να κάνει κάτι για να βοηθήσει και ενδεχομένως να σώσει τους συνανθρώπους του που έχουν ανάγκη. Κάπως έτσι, δημιουργείται το 1991 ο Φιλανθρωπικός μη Κερδοσκοπικός Σύλλογος «Μυκονιάτικη Αλληλεγγύη». Ο κ. Γυφτοκώστας μιλά στο Mykonos Post για τη δηιουργία του Συλλόγου, τη ζωή του στο νησί αλλά και όλα όσα θυμάται από τη μακρινή πλέον δεκαετία του 1970, όταν αντίκρισε για πρώτη φορά στη Μύκονο.

Πότε δημιουργήθηκε ο Φιλανθρωπικός Σύλλογος «Μυκονιάτικη Αλληλεγγύη»;

Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1991 και εγώ ήμουν ο πρώτος που ξεκίνησε τις ενέργειές του, παράλληλα με την άσκηση του επαγγέλματός μου. Ήμουν βλέπετε δάσκαλος στη Μύκονο. Το 1989, έτυχε να αρρωστήσω και να πάω στο Λονδίνο για κάποια επέμβαση που έπρεπε να κάνω. Την ίδια χρονιά που νοσηλευόμουν, αρρώστησε μια μαθήτριά μου, η οποία δυστυχώς έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και έφυγε από τη ζωή.  Έτσι, με αυτά τα βιώματα και εφόσον θεραπεύτηκα, επιστρέφοντας από το Λονδίνο στην Ελλάδα, αποφάσισα ότι πρέπει να δημιουργήσω κάτι στον τόπο μου ώστε να βοηθώ όσους έχουν ανάγκη. Κάτι που θα ενώσει τους ανθρώπους και στη συγκεκριμένη περίπτωση τους συντοπίτες, ώστε να πάψουμε να είμαστε αποξενωμένοι. Συζητούσα θυμάμαι με έναν φίλο μου, Μυκονιάτη, την ιδέα μου αυτή, όμως η μοίρα μας τα έφερε και πάλι λίγο περίεργα. Συνέβη κάτι τρομερό. Τον επόμενο χρόνο, ο φίλος μου αυτός διαγνώστηκε με καρκίνο και μεταφέρθηκε κι εκείνος στο Λονδίνο και μάλιστα στο νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύτηκα εγώ. Ευτυχώς, έγινε καλά και επιστρέφοντας, σκεφτήκαμε όντως ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του. Αυτό το συναίσθημα εντάθηκε όταν αρρώστησε και ένας άλλος φίλος μας, από καρδιακό αυτή τη φορά, νόσημα. Θυμάμαι λοιπόν πως τη μέρα που το μάθαμε αυτό, ήταν 28^η Οκτωβρίου του 1991, πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε μέσω του εθελοντισμού, να βοηθήσουμε τον φίλο μας να μεταφερθεί στο Λονδίνο. Πραγματικά, συγκεντρώσαμε πολλά χρήματα και εφόσον τα συγκεντρώσαμε, αποφασίσαμε πως πρέπει να δημιουργήσαμε έναν Σύλλογο. Στην αρχή, συσπειρωθήκαμε 25 μέλη, Μυκονιάτες και μη, άνθρωποι που μένουν εδώ, ή που εργάζονται στο νησί.

Ποιες ακριβώς είναι οι δράσεις και ποιο το έργο της «Μυκονιάτης Αλληλεγγύης»;

Στόχος του Συλλόγου είναι η παρότρυνση του κοινού να ασχοληθεί με τη φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη και τη βοήθεια προς τα οικονομικά αδύναμα μέλη της κοινωνίας, προς τους πάσχοντες από ανίατες ή μη ασθένειες που χρειάζονται βοήθεια, καθώς δεν έχουν πόρους ούτε κοινωνική ασφάλιση. Συνήθως δηλαδή, προσφέρουμε οικονομική βοήθεια. Επίσης, ασχολούμαστε με την προστασία και την ηθική και υλική βοήθεια των αβοήθητων προσώπων, όπως φτωχές οικογένειες, ΑμεΑ, ηλικιωμένοι και πολλούς ακόμη που έχουν πραγματική ανάγκη. Προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε με κάθε τρόπο την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, αλλά και να συσφίξουμε τις σχέσεις των μελών μας. Επιπλέον, μέσα από τις δράσεις μας, το 1992 και σε συνεργασία με το κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, δημιουργήσαμε μια Τράπεζα Αίματος. Έτσι, διοργανώνουμε αιμοδοσίες, συνήθως τρεις φορές το χρόνο. Προσφέρουμε αίμα σε όποιον μας ζητήσει, είτε είναι Μυκονιάτης φυσικά, είτε όχι.

“Αποφάσισα ότι πρέπει να δημιουργήσω κάτι στον τόπο μου ώστε να βοηθώ όσους έχουν ανάγκη”.

Ποιες άλλες δράσεις διοργανώνετε;

Συγκεντρώνουμε και δωρίζουμε χρήματα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Τα έσοδα αυτά έρχονται από τις προσφορές των μελών του Συλλόγου, από την ετήσια συνδρομή τους δηλαδή, αλλά και από δωρεές. Επίσης, μαζί με άλλους Συλλόγους συγκεντρώνουμε τρόφιμα για όσους τα χρειάζονται. Στην αρχή μάλιστα, δίναμε τρόφιμα δυο φορές τον μήνα. Έχουμε βοηθήσει μέχρι και στην επισκευή σπιτιών ανθρώπων που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα επισκευάσουν. Διοργανώνουμε επίσης εράνους, ενώ είμαστε κοντά με την εκκλησία, η οποία συμβάλλει στην προσπάθειά μας.

Τα τελευταία δυο χρόνια βιώνουμε μια δύσκολη κατάσταση, λόγω της πανδημίας. Ο κορωνοϊός έχει επηρεάσει τις δράσεις σας;

Ναι, φυσικά. Το τελευταίο διάστημα λόγω κορονοϊού, ο κόσμος δεν προσφέρει τόσο συχνά. Έχουμε χάσει επίσης την δια ζώσης επαφή μεταξύ μας ως μέλη του Συλλόγου, αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο, λόγω της κατάστασης.

Με ποιο τρόπο προσελκύετε το κοινό, ώστε να συνδράμει στο έργο σας;

Κάνουμε διαλέξεις, χορούς και άλλες εκδηλώσεις για να συγκεντρώσουμε χρήματα, αλλά και για να ενημερώσουμε τον κόσμο, καλώντας ανθρώπους όχι μόνο από τη Μύκονο, αλλά και από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Επίσης, πηγαίνουμε στα σχολεία, ώστε να μιλήσουμε και στα παιδιά για την αξία της βοήθειας και της αλληλεγγύης.

“Έγινε ένας «οργασμός» χτισίματος, με αποτέλεσμα η Μύκονος να έχει γίνει αγνώριστη. Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω από το νησί. Εδώ είναι ο τόπος μου, όλες οι σημαντικές εμπειρίες που έχω ζήσει”.

Ο Δήμος στηρίζει το έργο σας;

Όταν ζητάμε να μας παραχωρήσει ένα χώρο, φυσικά και μας βοηθά. Όταν για παράδειγμα οργανώνουμε τις αιμοδοσίες, βοηθούν, προσφέροντας ίσως κάποιο γεύμα στους γιατρούς μας. Σε ό,τι έχουμε ζητήσει, ο Δήμος μας υποστηρίζει.

Στηρίζει έμπρακτα την προσπάθειά σας η νεολαία της Μυκόνου;

Ειδικά στην αιμοδοσία, έχουμε πάντα πολλούς νέους, οι οποίοι έρχονται. Οι παλιοί αιμοδότες, ξέρετε, έχουμε γεράσει. Ειδικά λοιπόν στην αιμοδοσία έρχονται νέοι άνθρωποι. Τα μέλη του Συλλόγου είναι περισσότερο μεγάλης ηλικίας και υπάρχουν σε αυτόν από την αρχή που δημιουργήθηκε.

“Όταν πρωτοήρθα στη Μύκονο, ο κόσμος ήταν προσκολλημένος σε μια πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία. Οι νέοι δεν σπούδαζαν, διότι οι γονείς τους είχαν επιχειρήσεις και ήταν αυτονόητο ότι εκείνοι θα τις αναλάβουν με τη σειρά τους, χωρίς να πρέπει να σπουδάσουν. Εμείς φέρναμε ένα καινούργιο πνεύμα στο νησί”.

Γνωρίζουμε ότι παρότι δεν κατάγεστε από το νησί, κατοικείτε 50 ολόκληρα χρόνια στη Μύκονο. Τι θυμάστε απ’ όταν πρωτοήρθατε και τι αλλαγές παρατηρείτε από τότε;

Ζω πάνω από τη μισή μου ζωή εδώ. Κατάγομαι από ένα μακρινό χωριό της Ηπείρου -καμία σχέση με νησί και θάλασσα- και στα 18 μου κατέβηκα στην Αθήνα για σπουδές, ώστε να γίνω εκπαιδευτικός. Αργότερα, η ζωή με έφερε στη Μύκονο μετά από άλλα νησιά από τα οποία είχα περάσει, λόγω δουλειάς, για να εργαστώ εδώ ως δάσκαλος. Όπως φαίνεται, αν και τότε πίστευα πως θα μείνω στο νησί προσωρινά, λόγω δουλειάς, η μοίρα είχε για εμένα διαφορετικά σχέδια. Εδώ στη Μύκονο, γνώρισα μια κοπέλα, Μυκονάτισσα, την οποία και παντρεύτηκα και ήταν η σύζυγός μου όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου, μέχρι που δυστυχώς μας χώρισε ο θάνατος, πριν από επτά χρόνια. Επομένως, εκτός από τη δουλειά, είχα και έναν ακόμη πολύ σημαντικό λόγο για να παραμείνω στο νησί. Επίσης, ο κόσμος, οι μαθητές μου και οι Μυκονιάτες, με αγάπησαν και τους αγάπησα κι εγώ. Όταν πρωτοήρθα στη Μύκονο, ο κόσμος ήταν προσκολλημένος σε μια πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία. Οι νέοι δεν σπούδαζαν, διότι οι γονείς τους είχαν επιχειρήσεις και ήταν αυτονόητο ότι εκείνοι θα τις αναλάβουν με τη σειρά τους, χωρίς να πρέπει να σπουδάσουν. Εμείς φέρναμε ένα καινούργιο πνεύμα στο νησί. Μάθαμε στα παιδιά ότι ακόμη και αν έχουν τις επιχειρήσεις τους από τους γονείς, πρέπει να σπουδάσουν, διότι η μόρφωση είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα και κατά τη γνώμη μου, απαραίτητο εφόδιο για το μέλλον. Μετά τις σπουδές, μπορούν να γυρίσουν στον τόπο τους και να ασχοληθούν με τις επιχειρήσεις τους.

Σε τι επίπεδο ήταν ο κλάδος της εκπαίδευσης στο νησί εκείνα τα χρόνια;

Όταν έφτασα στο νησί τη δεκαετία του 1970, δεν υπήρχε Γυμνάσιο, παρά μόνο Δημοτικό σχολείο και τα μεγαλύτερα παιδιά αναγκάζονταν να πηγαίνουν στην Τήνο. Για να είμαι ακριβής, υπήρχε Γυμνάσιο, όμως παρά μόνο για τρεις τάξεις. Σκεφτείτε φυσικά ότι τότε οι τάξεις του Γυμνασίου ήταν συνολικά έξι και όχι τρεις, καθότι δεν υπήρχε Λύκειο. Ήμουν λοιπόν από τους πρώτους, που σε συνεργασία με την τότε τοπική αυτοδιοίκηση, δημιουργήσαμε το Γυμνάσιο, καθώς είχα την εμπειρία από άλλα σχολεία που είχα περάσει. Με την πάροδο των ετών, το επίπεδο ανέβηκε και το νησί έχει βγάλει πολλούς επιστήμονες, οι οποίοι επέστρεψαν στον τόπο και στις επιχειρήσεις τους, εξελίσσοντάς τες στο έπακρον και ανεβάζοντας το πνευματικό επίπεδο του νησιού.

“Ο κόσμος, οι μαθητές μου και οι Μυκονιάτες, με αγάπησαν και τους αγάπησα κι εγώ”.

Μπορείτε να μας περιγράψετε μερικές εικόνες από το παρελθόν στη Μύκονο;

Επειδή έτυχε να κάνω και την απογραφή το 1981, μπορώ να σας πω ότι το νησί έχει αλλάξει άρδην. Υπήρχαν χωράφια τότε, και ατόφια, απάτητα σημεία. Πλέον, έχουν χτίσει παντού. Οικοδομές, ξενοδοχεία, επιχειρήσεις κλπ. Έγινε ένας «οργασμός» χτισίματος, με αποτέλεσμα η Μύκονος να έχει γίνει αγνώριστη. Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω από το νησί. Εδώ είναι ο τόπος μου, όλες οι σημαντικές εμπειρίες που έχω ζήσει. Τον αγαπώ πολύ και ας μην κατάγομαι από εδώ.