Leanne Vorrias: «Οι Μυκονιάτες είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι. Είναι ένας παθιασμένος λαός»

Παρόλο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στον μακρινό Καναδά, το πάθος της για τα ταξίδια, τις τέχνες, την ιστορία, αλλά και ο γάμος της με τον Έλληνα σύζυγό της, την έκαναν να αγαπήσει βαθιά την Ελλάδα και να την κάνει «σπίτι» της, όπως χαρακτηριστικά της αρέσει να λέει. Σε ηλικία 33 ετών επισκέπτεται για πρώτη φορά τα ελληνικά νησιά, τα οποία αμέσως ερωτεύεται. Βέβαια, ένα από αυτά έμελλε να γίνει ο τόπος της. Ένας τόπος στον οποίο θα ζήσει, θα γνωρίσει νέους ανθρώπους, θα κάνει φιλίες, θα μάθει για την πολιτιστική κληρονομιά και κουλτούρα και θα ζήσει αξέχαστες στιγμές. Η Leanne Vorrias, μέσα από την ενδιαφέρουσα ιστορία της ζωής της, έρχεται να αποδείξει πως μολονότι η καταγωγή της είναι από τον Καναδά, η ψυχή της αποπνέει έναν μυκονιάτικο αέρα.

Πώς από τον μακρινό Καναδά γίνατε μόνιμη κάτοικος Μυκόνου;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Τορόντο του Καναδά, όπου έμεινα εκεί τα πρώτα 25 χρόνια της ζωής μου. Ύστερα από μια σειρά γεγονότων, μετακόμισα στην πόλη St. Petersburg της Florida, όπου σε ηλικία 32 ετών, γνώρισα και παντρεύτηκα τον Έλληνα σύζυγό μου. Ήταν ένας πολυάσχολος επιχειρηματίας, που ασχολούνταν με εστιατόρια και κατασκευές. Δύο χρόνια αργότερα, οι δουλειές μάς οδήγησαν στη Νέα Υόρκη, η οποία έγινε το σπίτι μας για τα επόμενα χρόνια. Όπως πολλοί Έλληνες της Αμερικής, έτσι και εμείς επισκεπτόμασταν την Ελλάδα κάθε καλοκαίρι. Ήμουν 33 ετών όταν πρωτοείδα τα ελληνικά νησιά: Την Κρήτη, μετά τη Ρόδο, τη Σαντορίνη και τη Μύκονο. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ένιωσα σαν να ήμουν στο σπίτι μου. Όταν γύριζα πίσω στη Νέα Υόρκη, λαχταρούσα να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Ο σύζυγός μου ήταν φίλος με τον Βασίλη Ωρολογά, τον ιδιοκτήτη του μπαρ «Ανεμόμυλος» στη Μύκονο. Το 1984, ο Βασίλης μας έδειξε ένα μικρό παραδοσιακό σπίτι με θέα το παλιό λιμάνι και μας είπε ότι ήταν προς πώληση. Επιστρέψαμε στη Νέα Υόρκη, δείχνοντας φωτογραφίες και λέγοντας σε όλους ότι θα αγοράζαμε αυτό το σπίτι. Δυστυχώς πουλήθηκε σε κάποιον άλλο, πριν προλάβουμε να κλείσουμε τη συμφωνία. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Μύκονο το 2005, βρήκαμε ένα σπίτι στον Τούρλο που φαινόταν τέλειο. Βέβαια, η συμφωνία χάλασε και πάλι.  Κάναμε ένα ακόμη ταξίδι στη Μύκονο το 2008, αν και σχεδόν είχαμε εγκαταλείψαμε την ιδέα να αγοράσουμε σπίτι εκεί.

Το τελευταίο βράδυ, ήθελα να δω ίσως για τελευταία φορά το ηλιοβασίλεμα πάνω από τη Δήλο, οπότε πήγαμε στον Διακόφτη για να το απολαύσουμε. Καθώς στρίβαμε στη γωνία, υπήρχε μια πινακίδα «Πωλείται» σε μερικά ημιτελή σπίτια στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Είχαμε περάσει από αυτό το μέρος πολλές φορές, αλλά η πινακίδα ήταν καινούργια.  Ο Νίκος σταμάτησε το αυτοκίνητο και κάλεσε τον αριθμό που αναγραφόταν στην πινακίδα, ώσπου κάποιος εμφανίστηκε και μας ξενάγησε στις ιδιοκτησίες. Ήταν ο εργολάβος, που είχε ολοκληρώσει το σπίτι του, αλλά είχε ξεμείνει από χρήματα για να ολοκληρώσει τα υπόλοιπα ακίνητα. Τελικά μας έδειξε το σπίτι του και μας είπε ότι είναι προς πώληση. Καθώς έβλεπα τον ήλιο να δύει, ο Νίκος, με μια λάμψη στα μάτια του, με ρώτησε αν μου άρεσε το σπίτι. Φυσικά και μου άρεσε! Οπότε, γύρισε και έδωσε το χέρι του στον ιδιοκτήτη. Το επόμενο πρωί κανονίσαμε να δώσουμε μια μικρή προκαταβολή και πετάξαμε για Νέα Υόρκη. Η συμφωνία έγινε!

“Ο τουρισμός και τα πάρτι μπορεί να σε διασκεδάζουν στη Μύκονο, αλλά ανέκαθεν προτιμούσα να περνάω χρόνο με τους ντόπιους”

Έχετε κάνει φίλους στο νησί;

Έχω μια τεράστια οικογένεια φίλων στο νησί, ωστόσο τείνω να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου με τους ντόπιους. Οι φίλοι μας πολλές φορές εμφανίζονται με λουλούδια κομμένα από τον κήπο τους ή με φρέσκα αυγά. Μερικές φορές, μάλιστα, βρίσκουμε αυτά τα μικρά δώρα να μας περιμένουν έξω από την πόρτα μας. Οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες εδώ. Συχνά μας προσκαλούν για να μοιραστούμε μαζί τους οικογενειακές εκδηλώσεις. Σκεφτείτε, έχω και την τιμή να γίνω κουμπάρα για την αγαπημένη μου Μυκονιάτισσα φίλη, που σύντομα θα παντρευτεί, τη Στέλλα Χατζηιωάννου, η οποία είναι μέλος της χορευτικής ομάδας των Ανεμόμυλων, όπως και εγώ.

Ως μέλος, λοιπόν, του Πολιτιστικού Παραδοσιακού Χορευτικού Συλλόγου Μυκόνου οι «Ανεμόμυλοι», είχα την ευκαιρία να έρθω πιο κοντά στην κοινότητα μέσα από τα μαθήματα και τη συμμετοχή μας σε διάφορα φεστιβάλ. Η εκμάθηση της γλώσσας ήταν ένα εμπόδιο για μένα, αλλά ευτυχώς πολλοί στο νησί μιλούν αγγλικά. Όταν ζούσα στην Αμερική, δεν είχε χρειαστεί να μάθω τη γλώσσα, αν και γνώριζα ορισμένες βασικές λέξεις. Από τότε που ήρθα εδώ, έχω αρχίσει να κατανοώ καλύτερα τα ελληνικά, ενώ παράλληλα παρακολουθώ και διαδικτυακά μαθήματα. Βέβαια θα ήθελα να είχα ξεκινήσει νωρίτερα.  Η εκμάθηση θα ήταν πολύ πιο γρήγορη στα 33, παρά στα 70!

Πώς σας υποδέχτηκαν οι Μυκονιάτες στο νησί;

Οι Μυκονιάτες είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι! Είναι ένας παθιασμένος λαός. Βλέπεις το πάθος τους στον τρόπο που μιλούν, χορεύουν, τρώνε, διασκεδάζουν και αγαπούν τις οικογένειές τους. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια που ήρθαμε εδώ κάναμε στενές φιλίες.

Ως φωτογράφος, μου άρεσε πολύ να επισκέπτομαι το παλιό ψαροχώρι στα Διβούνια στον Καλαφάτη. Έκανα φιλίες με οικογένειες που ζούσαν εκεί, μοιράστηκα και φωτογράφισα μαζί τους πολλά γεγονότα της ζωής τους, όπως γάμους και βαφτίσεις. Ο τουρισμός και τα πάρτι μπορεί να σε διασκεδάζουν στη Μύκονο, αλλά ανέκαθεν προτιμούσα να περνάω χρόνο με τους ντόπιους. Έπειτα, έγινα μέλος του χορευτικού Συλλόγου «Ανεμόμυλοι» και αυτό με έφερε σε κοντά σε ακόμα μια οικογένεια. Όλοι τους έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου στη Μύκονο. Αμέσως, με καλωσόρισαν στα μαθήματα, στα σπίτια και στις ζωές τους. Όχι μόνο με έκαναν να νιώσω ευπρόσδεκτη, αλλά τελικά με ψήφισαν ως μέλος του συμβουλίου και ταμία.

“Η Μύκονος είναι το σπίτι μου. Σε αυτή την περίοδο της ζωής μου, δεν μπορώ να φανταστώ να ζω οπουδήποτε αλλού”

Ύστερα από τόσα χρόνια στο νησί, θεωρείτε τον εαυτό σας Μυκονιάτισσα;

Η Μύκονος είναι το σπίτι μου. Η Ελλάδα είναι στην καρδιά μου από τότε που παντρεύτηκα τον σύζυγό μου. Προσηλυτίστηκα στην Ελληνική Ορθοδοξία πριν από 39 χρόνια, όταν παντρευτήκαμε και βαφτίστηκα. Η ελληνική κουλτούρα και πιο συγκεκριμένα η ιστορία και ο πολιτισμός της Μυκόνου είναι πολύ σημαντικά για μένα. Η αποδοχή μου σε αυτή την υπέροχη κοινότητα ήταν πραγματικά μια ευλογία. Σε αυτή την περίοδο της ζωής μου, δεν μπορώ να φανταστώ να ζω οπουδήποτε αλλού. Προσπαθώ να συνεισφέρω θετικά στη ζωή στη Μύκονο.

Τι αγαπάτε περισσότερο στο νησί;

Το να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω την αρχαία Δήλο. Ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα για αυτή την ευλογία και ορκίστηκα να μην τη θεωρήσω ποτέ δεδομένη. Λατρεύω να ενώνω τα χέρια ή να είμαι ώμο με ώμο χορεύοντας με τους συναδέλφους μου χορευτές, καθώς η μουσική «κινεί» τα πόδια μας. Μερικές φορές είμαστε έξω και χορεύουμε κάτω από το φεγγάρι ή δίπλα στη θάλασσα. Πιάνω τον εαυτό μου να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο με τους αρχαίους Έλληνες που χόρευαν κάτω από τα αστέρια και χαμογελάω.

Λατρεύω να βλέπω τους ανθρώπους να απολαμβάνουν τα απλά πράγματα στη ζωή, να μοιράζονται ένα ποτό, να τραγουδούν μαζί, να χάνονται σε ένα ζεϊμπέκικο, να φιλιούνται με γνήσια ζεστασιά όταν χαιρετιούνται και να βάζουν το ένα χέρι γύρω από το άλλο ως ένδειξη φιλίας, να τηλεφωνούν για να βεβαιωθούν ότι όλα είναι καλά αν δεν σε έχουν δει, να εύχονται «Καλό Μήνα» στην αρχή κάθε μήνα και να γιορτάζουν το πλήθος των ονομαστικών εορτών.

“Η νυχτερινή ζωή δεν είναι η πραγματική Μύκονος. Αυτή είναι η φαντασίωση που οι άνθρωποι θέλουν να βιώσουν κατά τη διάρκεια τεσσάρων μηνών του έτους και έτσι χάνουν την πραγματική ουσία του νησιού. Έχουμε, επίσης, μια ακμάζουσα κοινωνία”

Ποια είναι η αγαπημένη σας εποχή στο νησί; Το έντονο καλοκαίρι ή ο ήσυχος χειμώνας;

Σίγουρα η off-season είναι η αγαπημένη μου εποχή.  Δεν τη θεωρώ όμως ήσυχη.  Είναι γεμάτη με εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Υπάρχουν πανηγύρια, πολλές εκδηλώσεις της Εκκλησίας, το καρναβάλι, η 25^η Μαρτίου, το Κατέβασμα της εικόνας της Παναγίας στη Χώρα, αλλά και γαστρονομικές και χορευτικές εκδηλώσεις.. Προσωπικά, χορεύω τρεις φορές την εβδομάδα με τους Ανεμόμυλους. Ο χειμώνας είναι η εποχή που οι Μυκονιάτες μπορούν να ξαναγίνουν ο εαυτός τους και να ασχοληθούν με τη ζωή τους. Για μένα, η Μύκονος τότε ζωντανεύει.

Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως η Μύκονος είναι το νησί των πάρτι και της νυχτερινής διασκέδασης.

Είναι πολλά περισσότερα! Μακάρι οι επισκέπτες του νησιού μας να μπορούσαν να το καταλάβουν. Η νυχτερινή ζωή δεν είναι η πραγματική Μύκονος. Αυτή είναι η φαντασίωση που οι άνθρωποι θέλουν να βιώσουν κατά τη διάρκεια τεσσάρων μηνών του έτους και έτσι χάνουν την πραγματική ουσία του νησιού. Βλέπω τα κρουαζιερόπλοια με χιλιάδες ανθρώπους να ακολουθούν τους ξεναγούς και με λύπη διαπιστώνω πως επισκέπτονται μόνο τα βασικά μέρη στη Χώρα, ενώ έπειτα επιβιβάζονται ξανά στα πλοία τους. Δεν αντιλαμβάνονται ή δεν τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι το νησί είναι μεγαλύτερο από τη Χώρα. Έχουμε μια ακμάζουσα κοινωνία πέρα από τη νυχτερινή ζωή. Μάλιστα, έχω ένα blog, το MykonosDream.com, μέσω του οποίου προσπαθώ να μοιραστώ κάποια πράγματα από τη ζωή της Μυκόνου και να αναδείξω μια άλλη πλευρά.

Όταν πρωτοήρθατε στο νησί, σας εντυπωσίασε η κληρονομιά του τόπου; Οι μουσικοί με τις τσαμπούνες, οι παραδοσιακοί χοροί, η γαστρονομία και οι ντόπιοι;

Λατρεύω το πάθος των Μυκονιατών για την πατρίδα και την ιστορία τους. Η οικογενειακή μου κληρονομιά ανάγεται στην προ-προ-προγιαγιά μου, μια Καναδή Ινδιάνα, που ζούσε στο νησί Manitoulin στη λίμνη Huron του Οντάριο. Παντρεύτηκε τον προ-προ-προπάππο μου, έναν Σουηδό άποικο. Η κόρη της, δηλαδή η προγιαγιά μου, έζησε μέχρι τα 103 της χρόνια.  Ως παιδί άκουγα τις ιστορίες της, αλλά κι εκείνες της μητέρας μου που αγαπούσε να μελετά την αρχαιολογία, οπότε ανέπτυξα ένα έντονο ενδιαφέρον για τα πράγματα του παρελθόντος.

Τώρα εκτιμώ αυτά που βλέπω και μαθαίνω από τους Μυκονιάτες. Έχω συνηθίσει πια να χορεύω υπό τους ήχους της παραδοσιακής τσαμπούνας και έχω αποκτήσει μια εικόνα για τη μουσική και τους ρυθμούς, που κάποτε ακούγονταν παράξενοι στο αυτί μου. Πρόσφατα, φωτογράφισα Μυκονιάτες να μαθαίνουν τεχνικές ύφανσης και βαφής μαλλιού με φυσικά φυτά. Υπάρχουν, πιστεύω, πολλές ευκαιρίες ώστε να ασχοληθείς με την πολιτιστική πλευρά του νησιού, που δίνονται από τοπικούς Πολιτιστικούς Οργανισμούς, όπως η ΚΔΕΠΠΑΜ ή το Γρυπάρειο Πολιτιστικό Κέντρο. Υπάρχει ακόμη η Θεατρική Ομάδα Μυκόνου, χορωδία, μια μουσική σχολή, γκαλερί, καθώς και ο υπαίθριος κινηματογράφος μας, το Cine Manto. Υπάρχει γενικά μια κίνηση για την προστασία και την καλλιέργεια της εθνικής και τοπικής πολιτιστικής ταυτότητας της Μυκόνου.

Στο παρελθόν ήσασταν επαγγελματίας χορεύτρια. Πότε μπήκε ο χορός στη ζωή σας;

Ο χορός ήταν αυτό που με χαρακτήριζε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Ως παιδί, όποτε άκουγα μουσική, χόρευα. Η μητέρα μου σύντομα με έγραψε στο πρώτο μου μάθημα χορού και οι γονείς μου μου έδωσαν τότε ένα μικρό παιδικό πικάπ. Έβαζα τη Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι, αποκοιμιόμουν και ονειρευόμουν να γίνω μπαλαρίνα. Στην ηλικία των 10 ετών, μου προσφέρθηκε υποτροφία για την Εθνική Σχολή Μπαλέτου του Καναδά. Αυτή ήταν η αρχή μιας πολύ σοβαρής εκπαίδευσης για μένα. Ήταν αυστηρή και πειθαρχημένη, αλλά ήμουν εκστασιασμένη με τη μάθηση. Η ζωντανή συνοδεία πιάνου στα μαθήματα με γέμιζε συγκίνηση. Τελικά, εντάχθηκα στην Canadian Dance Drama Company και αργότερα στην The Classical Jazz Dance Co στον Καναδά. Δίδαξα κινησιολογία σε φοιτητές της Όπερας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και εργάστηκα στην καναδική τηλεοπτική εκπομπή «Hee Haw» ως χορεύτρια country western.

Όταν μετακόμισα στις Ηνωμένες Πολιτείες, άνοιξα ένα κέντρο τεχνών με το όνομα «Dancemakers», ενώ έπειτα ξεκίνησα την εταιρεία χορού Dancemakers Inc, που ήταν ουσιαστικά μια ομάδα χορού. Χορογραφούσα σε συνεργασία με ταλαντούχους ανθρώπους, όπως ο Barton Mumaw, πρωτοπόρος του μοντέρνου χορού στην Αμερική. Μολονότι 70 ετών, ήταν ένας δυνατός χορευτής και τόσο εμπνευσμένος από εμένα και τους χορευτές μου, που με εντυπωσίαζε. Βρέθηκα, ακόμη, να κάνω χορογραφίες για το Playboy Club και τα θέατρα Florida Dinner, ενώ ανέλαβα, κάθε δύο μήνες για δύο συνεχόμενα χρόνια, να φέρνω χορευτές και δασκάλους από τη Νέα Υόρκη στο Πόρτο της Πορτογαλίας. Έστησα εκεί προγράμματα χορού και γυμναστικής. Ήταν μια σπουδαία εμπειρία για μένα εκτός Αμερικής. Τώρα, απολαμβάνω να διδάσκω ένα εβδομαδιαίο πρωινό μάθημα γυμναστικής μέσω zoom στους ντόπιους και φυσικά να κάνω μαθήματα τρεις φορές την εβδομάδα με τους Ανεμόμυλους.

Ποια η σχέση σας με τους παραδοσιακούς χορούς;

Έμαθα να χορεύω ελληνικούς χορούς λίγο μετά τη γνωριμία μου με τον σύζυγό μου. Πηγαίναμε σε ελληνικά κλαμπ και χόρευα, καθώς μου άρεσε πολύ η μουσική. Νόμιζα ότι ήξερα πολλά τότε και τώρα συνειδητοποιώ πόσο λάθος έκανα. Από τότε που μπήκα στην ομάδα των Ανεμόμυλων, έχω αποκομίσει πολλά. Κάθε μάθημα ήταν γεμάτο από νέα πράγματα για μένα. Υπάρχουν χιλιάδες παραδοσιακοί χοροί από όλη την Ελλάδα, η Σούστα, ο Μπάλος, το Συρτάκι, το Χασάπικο, το Πεντοζάλι, ο Καλαματιανός, το Τσάμικο. Φυσικά λατρεύω το ζεϊμπέκικο! Αυτός ο χορός θέλει ψυχή.

Έχω εμφανιστεί συχνά φορώντας τις παραδοσιακές φορεσιές με τους Ανεμόμυλους στη Μύκονο και σε άλλα μέρη. Τα φεστιβάλ Σάμου και Πάτρας ήταν υπέροχες χορευτικές εμπειρίες για μένα. Κάποτε, είχαμε προγραμματίσει να εμφανιστούμε στις Κάννες της Γαλλίας, αλλά έπρεπε να το ακυρώσουμε εξαιτίας μιας κακοκαιρίας. Πριν από αυτό οι «Ανεμόμυλοι» ταξίδεψαν στην Πράγα και την Κίνα.

“Η Μύκονος είναι ένα «στούντιο» με φυσικό φως. Θα πρέπει να είσαι φτιαγμένος από πέτρα για να μην αισθάνεσαι κάτι ξεχωριστό εδώ”

Σήμερα, ασχολείστε έντονα και με τη φωτογραφία. Πώς ξεκινήσατε;

Αν κάποιος με ρωτούσε «Με τι ασχολείσαι» η απάντηση ήταν πάντα «Είμαι χορεύτρια, χορογράφος και δασκάλα». Ο χορός απασχόλησε την πρώιμη ζωή μου, δεν υπήρχε άλλη ταυτότητα για μένα. Η φωτογραφία ήταν κάτι που επίσης αγαπούσα, αλλά εκείνη την εποχή ήταν περισσότερο ένα χόμπι. Μόνο όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη αποφάσισα να κάνω το άλμα και να σπουδάσω πιο σοβαρά στο International Center Of Photography. Τότε ήμουν 37-38 ετών.

Καθώς περνούσε ο καιρός, αποκαλούσα με αυτοπεποίθηση τον εαυτό μου «φωτογράφο». Το χορευτικό μου υπόβαθρο σίγουρα με βοήθησε ως φωτογράφο.  Είχα επίγνωση του φωτισμού, ήξερα πώς φαίνεται καλύτερα το σώμα, την κατάλληλη γωνία, το φως, καθώς και πότε να πιάσω τη σωστή στιγμή στην κίνηση. Στη Νέα Υόρκη οι γυναίκες ένιωθαν άνετα να έρθουν σε μένα για ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές γυμνές φωτογραφίες. Το portfolio μου μεγάλωσε και περιελάμβανε επίσης πολλά βρεφικά πορτραίτα. Έπειτα η Μύκονος αύξησε τα δημιουργικά μου ένστικτα.

Η Ελλάδα και συγκεκριμένα η Μύκονος πρέπει να είναι παράδεισος για έναν φωτογράφο, σωστά;

Η Μύκονος είναι ένα «στούντιο» με φυσικό φως. Οι έντονες αντιθέσεις φωτισμού το μεσημέρι μπορεί να είναι μια πρόκληση, αλλά λατρεύω το φως νωρίς το πρωί και το βράδυ.  Αυτό το νησί είναι ένα ευλογημένο μέρος στη γη. Με παρακινεί να καταγράφω στιγμές στον χρόνο και να δημιουργώ τις φανταστικές μου εικόνες. Η Μύκονος διεγείρει την ψυχή πολλών δημιουργών. Αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκονται εδώ τόσο πολλοί διαφορετικοί καλλιτέχνες ανά τα χρόνια. Οι ενεργειακές δονήσεις, το φως, οι μυρωδιές της θάλασσας, τα ηλιοβασιλέματα και η αρχαία Δήλος διεγείρουν τις αισθήσεις. Θα πρέπει να είσαι φτιαγμένος από πέτρα για να μην αισθάνεσαι κάτι ξεχωριστό εδώ.

Τι σας αρέσει περισσότερο να φωτογραφίζετε; Τοπία ή ανθρώπους; 

Σίγουρα μου αρέσει να φωτογραφίζω χορευτές που κινούνται, αλλά και ανθρώπους που δείχνουν συγκίνηση. Η έκθεση «We Dance Between The Winds» ήταν η πρώτη μου έκθεση σε γκαλερί, με έμφαση στο νησί των ανέμων και τους ανθρώπους του σε κίνηση. Οι «Ανεμόμυλοι» ενθάρρυναν και υποστήριξαν το δημιουργικό μου εγχείρημα, με τα μέλη της ομάδας και τις οικογένειές τους να γίνονται τα «θέματά» μου. Ακολούθησε μια δεύτερη έκθεση που ήταν οι «Μυθολογίες». Ζώντας ακριβώς απέναντι από τη Δήλο, σκέφτεται κανείς συχνά τους αρχαίους Έλληνες Θεούς. Αυτές οι ιστορίες πάντα με γοήτευαν.

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα διαθέτει μαγευτικά τοπία για να φωτογραφίσεις. Κάθε μέρα είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής εδώ. Πάντα αρπάζω τη φωτογραφική μου μηχανή για αυτές τις υπέροχες λήψεις τύπου καρτ ποστάλ που μας περιβάλλουν.

Η Μύκονος, λοιπόν, έχει γίνει ο τόπος σας. Σκοπεύετε να μείνετε εκεί ή έχετε άλλα πλάνα στο μέλλον;

Σκοπεύω να μείνω. στη Μύκονο μέχρι το τέλος της ζωής μου. Το σπίτι μας θα περάσει στον εγγονό μας Νίκο, με την ελπίδα ότι και αυτός θα καταλάβει και θα αγαπήσει την ελληνική του κληρονομιά και θα απολαύσει τα απλά πράγματα στη ζωή όπως εμείς.

Ποια είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που έχετε από τη Μύκονο;

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές και ξεχωριστές αναμνήσεις που έχω από τη Μύκονο όλα αυτά τα χρόνια! Ξεχωρίζω, όμως, την 25η ανανέωση των γαμήλιων όρκων μας στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής στη Χώρα. Και φυσικά τη στιγμή που περάσαμε το κατώφλι του νέου μας σπιτιού εδώ ως ιδιοκτήτες και γνωρίζοντας επιτέλους πως τα καταφέραμε! Ήμασταν στο σπίτι μας.