Παναγιώτης Ζιζίκας: «Ο Όμιλος θα ξεκινήσει ξανά τη λειτουργία του»

Ο Παναγιώτης Ζιζίκας αγαπούσε πάντα τη θάλασσα και το νησί το οποίο μπορεί να μην αποτελεί τον τόπο καταγωγής του, άλλα έγινε η δεύτερη πατρίδα του. Το 1999, δημιούργησε τον Ναυτικό Όμιλο Μυκόνου και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε σε αυτή την προσπάθεια και μετά από μια μεγάλη διακοπή, ο Ναυτικός Όμιλος, με πρωτοβουλία του ίδιου, είναι έτοιμος να «αναγεννηθεί». Ο Παναγιώτης Ζιζίκας μιλά στο Mykonos Post για το πάθος του με τη θάλασσα, το νησί της Μυκόνου, ενώ «ξεδιπλώνει» την ιστορία του Ναυτικού Ομίλου Μυκόνου.

“Η λειτουργία του διακόπηκε διότι η έδρα του Ναυτικού Ομίλου έγινε το καινούργιο λιμάνι και έτσι δεν είχαμε πλέον εγκαταστάσεις”.

Πώς δημιουργήθηκε ο Ναυτικός Όμιλος Μυκόνου;

Όλα ξεκίνησαν όταν εγώ και ορισμένοι φίλοι μου, οι οποίοι κάναμε ιστιοπλοΐα το 1999, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα. Κάναμε ιστιολοΐα ανοιχτής θάλασσας και κάπως έτσι σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε τον Ναυτικό Όμιλο Μυκόνου. Είχε έρθει στο νησί ένας εκπαιδευτής, ο οποίος μας έκανε εκπαίδευση και στη συνέχεια μας μπήκε η ιδέα της δημιουργίας του Ναυτικού Ομίλου. Το καλοκαίρι του 1999 λοιπόν και με πολύ λίγα μέσα, δημιουργήθηκε ο Όμιλος. Στην αρχή, είχαμε περίπου πενήντα παιδιά. Σταδιακά, τα παιδιά αυξήθηκαν και την επόμενη χρονιά έφτασαν πάνω από εκατό, ενώ προστέθηκαν διάφορες δραστηριότητες. Στις αρχές Νοεμβρίου, ο Όμιλος θα ξεκινήσει ξανά τη λειτουργία του, με αθλήματα ανοιχτής θάλασσας, δηλαδή με σκάφη με πανιά. Ταυτόχρονα, θα ξεκινήσει και το τρίγωνο, που είναι ένα άθλημα με μικρά σκάφη για παιδιά. Η λειτουργία του διακόπηκε διότι η έδρα του Ναυτικού Ομίλου έγινε το καινούργιο λιμάνι και έτσι δεν είχαμε πλέον εγκαταστάσεις. Πάνε χρόνια που ο Όμιλος σταμάτησε τη δραστηριότητά του, ωστόσο ο εξοπλισμός υπάρχει, το ίδιο και το Δ.Σ. Εγώ κυρίως, αλλά μαζί και με όλη την ομάδα προσπάθησα να επανεκκινήσω τον Όμιλο και μας παραχωρήθηκε ένας χώρος από το λιμενικό ταμείο, με τη σύμφωνη γνώμη του Δημάρχου και του Λιμενάρχη. Τώρα λοιπόν είμαστε σε αυτή τη διαδικασία.

Εσείς προσωπικά πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με το συγκεκριμένο άθλημα;

Ξεκίνησε πρώτα απ’ όλα από την αγάπη μου για τη θάλασσα, τα παιδιά και την πηγαία ανάγκη μου να δημιουργήσω κάτι για αυτά, αλλά και τις επόμενες γενιές. Ήταν καθαρά δική μου απόφαση και προσπάθεια. Επιπλέον, υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που βοηθούσαν, με εκδηλώσεις, αγώνες και γενικά υπήρχε μεγάλη δραστηριότητα στο παρελθόν. Ελπίζουμε να υπάρξει και από εδώ και στο εξής.

“Όπου και να με δουν οι νέοι πια άνθρωποι που κάποτε ήταν παιδάκια και έρχονταν στον Όμιλο, με χαιρετούν και μου λένε: «Κύριε Τάκη, τι κάνετε;», με πολύ αγάπη και ζεστασιά”.

Ο κόσμος πώς ανταποκρίνεται στην όλη προσπάθειά σας;

Όπου και να με δουν οι νέοι πια άνθρωποι που κάποτε ήταν παιδάκια και έρχονταν στον Όμιλο, με χαιρετούν και μου λένε: «Κύριε Τάκη, τι κάνετε;», με πολύ αγάπη και ζεστασιά γιατί κάποτε μαζί περάσαμε υπέροχα και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα λειτουργήσουν τον καινούργιο Όμιλο. Μέχρι να λειτουργήσει, το «τρέχω» εγώ, μετά θα ασχοληθούν οι υπόλοιποι, το Δ.Σ και όλη η ομάδα. Πιστεύω ότι θα έχουμε πολύ μεγάλη απήχηση γιατί και ο κόσμος μας λέει ότι το περιμένει πώς και πώς.

“Μέσα από τον Όμιλο τα παιδιά θα ασχοληθούν με τη φύση, τη θάλασσα, τον αέρα και τον εαυτό τους”.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για τον Όμιλο;

Θέλω οπωσδήποτε να λειτουργήσει το τρίγωνο για μικρά παιδιά, το windsurfing για τους μεγαλύτερους, ενώ είμαστε σε διασικασία ώστε να έχουμε ομάδα kitesurf. Ελπίζω να κάνουμε επίσης diving και ανοιχτή θάλασσα για ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και να επαναλειτουργήσει η Ένωση Κυκλάδων, μια σύμπραξη των νησιών των Κυκλάδων, μέσα από την οποία κάναμε δράσεις, προπονήσεις και αγώνες. Είναι πάρα πολλά τα σχέδια που έχουμε. Θα σας πω επίσης κάτι. Κάθε παιδάκι που έρχεται στον Όμιλο θα είναι μείον ένα παιδί από τα μπαρ. Τι εννοώ με αυτό; Από τη στιγμή που ένα παιδί ασχολείται με τον αθλητισμό, δεν θα ασχολείται με τις κακές συνήθειες που υπάρχουν πια στη νεολαία. Το κινητό, τα ξενύχτια κλπ.. Μέσα από τον Όμιλο τα παιδιά θα ασχοληθούν με τη φύση, τη θάλασσα, τον αέρα και τον εαυτό τους. Είναι κρίμα που δεν προβλέπεται η ενίσχυση αυτών των προσπαθειών από την πολιτεία και το κράτος. Είναι τεράστια τα κόστη συντήρησης, εξοπλισμού, για τους προπονητές και αυτά τα χρήματα δεν μαζεύονται εύκολα. Όλοι οι Όμιλοι υποφέρουν οικονομικά και αν δεν έχουν σταθερά έσοδα είναι θέμα χρόνου οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν. Θα έπρεπε να επενδύουμε παραπάνω στον αθλητισμό. Να ξεκαθαρίσουμε επίσης ότι αθλητισμός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, το οποίο κινεί πολλά χρήματα για κάποιους. Δεν εννοώ φυσικά να μην ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, αλλά όχι μόνο με αυτό.

Εσείς πώς πήρατε την απόφαση να αποσυρθείτε από το άθλημα;

Αποσύρομαι γιατί πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν νέα άτομα στον Όμιλο και είμαι σίγουρος ότι θα το τρέξουν καλύτερα από εμένα.

Με ποια άλλα αθλήματα θαλάσσης έχετε ασχοληθεί στο παρελθόν;

Έχω ασχοληθεί με ό,τι έχει να κάνει με θάλασσα. Με ιστιοπλοΐα, waterski, diving, κολύμβηση και surf. Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία και πάντα ήμουν άνθρωπος της θάλασσας.

“Ήρθα στη Μύκονο για διακοπές και την ερωτεύτηκα. Κάπως έτσι έφτασα να μένω 42 χρόνια εδώ για να είμαι ειλικρινής είναι σαν να έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή εδώ”.

Προσωπικά ποια είναι η σχέση σας με τη Μύκονο;

Γεννήθηκα στην Αίγυπτο, μεγάλωσα στην Αθήνα και το 1979 εγκαταστάθηκα στη Μύκονο. Ήρθα στο νησί γιατί ξεκίνησα τη δική μου δουλειά. Εκείνη την περίοδο, είχα γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών. Στη Μύκονο δεν είχα κάποιο συγγενή ή φίλο. Απλώς μια μέρα αποφάσισα πως δεν μου «πάει» πια η Αθήνα. Ήρθα στη Μύκονο για διακοπές και την ερωτεύτηκα. Αποφάσισα λοιπόν να εγκατασταθώ μόνιμα. Έτσι απλά. Κάπως έτσι έφτασα να μένω 42 χρόνια εδώ για να είμαι ειλικρινής είναι σαν να έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή εδώ.

Τι σας γοήτευσε και σας έκανε να επιλέξετε τη Μύκονο ως τόπο μόνιμης κατοικίας;

Δυστυχώς, το νησί αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γνώρισα και αγάπησα. Αυτό που λάτρεψα ήταν η καλοσύνη του κόσμου. Ήταν πάντα ένα κόσμος φιλικός, τίμιος και φιλόξενος. Τώρα πια, έχουν έρθει στο νησί άνθρωποι από άλλες κουλτούρες και έχει αλλοιωθεί αυτό που ήταν η Μύκονος. Αυτό το ξέρουν όλοι και μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Αν είναι καλύτερο ή χειρότερο, δεν μπορώ να το πω. Θα μου πείτε, μέσα στα χρόνια πάντα υπάρχει αλλαγή, ωστόσο εδώ ήταν πολύ γρήγορη και έντονη. Εξακολουθώ, όμως, να αγαπώ το νησί, απλά νοσταλγώ τους παλιούς καιρούς.